Friday, August 28, 2009

Dissecting the Islamic Republic of Iran’s Constitution:(Part 2)

a socio-legal analysis

Women and the laws in Iran

Mojdeh Shahriari, B.A., M.F.A., LL.B


In part (1) of this article, I discussed the preamble of the Constitution[1], which preamble clearly sets the Islamic context of the Constitution. More particularly, the Constitution gives supremacy to Sharia law[2] and places faith and power in the ruling clergy for all matters of governance. The Supreme leader and the Guardian council, according to the Constitution, have the authority to more or less rule by decree against the will of all other authorities. This characteristic feature of the Constitution’s preamble renders it in contradiction to democratic principles such as the supremacy of the rule of law itself. Firmly rooted in the principle of vali-e-faqih[3], the Constitution controls both the public and private lives of peoples and individuals.

In addition, the Constitution has a rather schizophrenic character. On the one hand, it sanctions a parliamentary republic with specific articles providing for free election of the president and members of the parliament, while on the other hand it restricts each and every “democratic” provision by subordinating it to a theocratic regime based on religious rulings of the elite clergy.

In this part of the article, I will show this schizophrenic character with respect to the rights of women, or lack thereof of such rights in the Islamic Republic of Iran. It will follow that no meaningful reform can take place within the framework of the current Constitution as it itself legitimizes a society in which women are not regarded as equal to men. Gender inequality is embedded in Iranian laws

Chapter 3 of the Constitution contains the legal safeguards for the equality of all persons before the law. It includes the following articles:

Article 19

[No Discrimination, No Privileges]All people of Iran, whatever the ethnic group or tribe to which they belong, enjoy equal rights; color, race, language, and the like, do not bestow any privilege.


Article 20

[Equality Before Law]All citizens of the country, both men and women, equally enjoy the protection of the law and enjoy all human, political, economic, social, and cultural rights, in conformity with Islamic criteria.


Article 21

[Women's Rights]The government must ensure the rights of women in all respects, in conformity with Islamic criteria, and accomplish the following goals:1) create a favorable environment for the growth of woman's personality and the restoration of her rights, both the material and intellectual;2) the protection of mothers, particularly during pregnancy and child-rearing, and the protection of children without guardians;3) establishing competent courts to protect and preserve the family;4) the provision of special insurance for widows, aged women, and women without support;5) the awarding of guardianship of children to worthy mothers, in order to protect the interests of the children, in the absence of a legal guardian.
( bold added for emphasis)


All of the above-noted articles and the ones following them in Chapter 3 of the Constitution, condition the equality rights that they bestow on Iranian citizens with exceptions. For example, article 20 itself is a contradiction in terms as it stipulates protection of the law and enjoyment of all human rights for all citizens of the country, but then qualifies it at the end with the phrase “in conformity with Islamic criteria”. Therefore, the Iranian citizens are ultimately at the mercy of Sharia law and how it is interpreted by the clergymen in power.

More particularly, article 21specifically enshrines women’s rights in the Constitution, with certain welfare state like provisions. On the face of it, this article is a useful legal foundation for seeking equality rights for women; however, the opening of the article conditions these rights once again to “conformity with Islamic criteria.”

The “conformity with Islamic criteria” can then be traced in more specific laws in the Islamic Republic of Iran, which clarify in more practical ways what “women’s rights” means under the Constitution. A glaring example of how the Sharia law has been interpreted to dismantle any notions of equality between genders is displayed in the Penal code of the Islamic Republic of Iran. Article 300 of the Penal code, for example, states that the Deyeh (blood money) of a Muslim woman is half of the Deyeh of a Muslim man:

Article 300:

The blood money for the first- or second-degree murder of a Muslim woman is half of that of a murdered Muslim man.

In simple terms this means that a life of a Moslem woman is half the value of a Moslem man according to the Islamic criminal law of Iran. Obviously, the language of this section of the Penal code also means that non-Moslems have even less value in the eyes of the law itself.

Another example from the Penal code’s provisions that provide legal authorization for the subjugation of women in Iran is article 102 which states that married offenders (adulterers) are liable to stoning regardless of their gender, but the method is different for men and women who are subjected to this cruel torture. The law says that a man must be buried up to his waist, but a woman must be buried up to her neck:

Article 102:

The stoning of an adulterer or adulteress shall be carried out while each is placed in a hole and covered with soil, he up to his waist and she up to a line above her breasts.

Therefore, chances of a woman pulling herself out of this situation are nil.

It is sickening to compare and contrast such barbaric laws with respect to its treatment of men and women. The point is that even in such laws which are themselves in clear breach of the most basic of universal human rights, women and men are treated differently. In other words, the Constitution with its religious framework and specific references to the supremacy of the Islamic criteria provides the foundation for human rights abuses in Iran in general, and for the systematic persecution of Iranian women in particular.


The Civil code, too, is filled with provisions that institutionalize and legalize the oppression of women. Article 1115 of the Civil code gives the husband the exclusive right to be the head of the family:

Article 1105-

In relations between husband and wife; the position of the head of the family is the exclusive right of the husband.

It then specifies the powers bestowed on men against women in numerous sections such as article 1117 which gives a husband ultimate decision-making power over his wife’s profession;

Article 1117 -

The husband can prevent his wife from occupations or technical work which is incompatible with the family interests or the dignity of himself or his wife.

In sum, under Islamic canons on which the Constitution is based, women are considered half of men in criminal and social legal rights. They are banned from deciding for themselves as they are subjected to authorization from their husband, brother or father for doing almost anything in their lives in Iran. Men can, under Sharia law, have four fives and many more temporary marriages (known as siqeh), whereas women have no rights to divorce unless exceptional circumstances apply.

The same kind of devaluing of the female gender is perpetuated in other legal statutes in Islamic Iran. Article 18 of Passport law, for example, requires a married woman to require permission from her husband in order to apply for a passport.


Finally, the Constitution discriminates against women by allowing men only to hold high positions such as in the presidency itself. Article 115 of the Constitution states as follows:

Article 115

[Qualifications]The President must be elected from among religious and political statesmen possessing the following qualifications:- Iranian origin;- Iranian nationality;- administrative capacity and resourcefulness;- a good past record;- trustworthiness and piety; and- convinced belief in the fundamental principles of the Islamic Republic of Iran and the official religion of the country. (bold added for emphasis)


Based on this article, only religious statesmen are qualified to consider running, and from those of course anyone who does not believe in the fundamental principles of the Islamic Republic and the official religion are also excluded. In other words, women don’t even pass the first and most important criteria set in the Constitution to run for presidency because they are women.


Despite these stark inequalities, progressive women in Iran have continually fought to change the laws in Iran. In June of 2005, prior to the presidential elections of that year in Iran, hundreds of women demonstrated in front of Tehran university, calling for changes to the Constitution itself. Women chanted bravely “Long Live to Freedom and democracy” in that year. They argued with their courageous demonstration that freedom and democracy without women’s rights is meaningless.

In the recent protests in Iran, too, Iranian women and in particular young women have been at the forefront of the movement, demanding that their rights and human dignity be recognized and protected in Iran. They continue to demand that all anti-women laws in Iran be abolished. It is my argument that such changes cannot be made within the current Constitution, which contradicts universal human rights of women to equal rights to men. Equality for women in Iran is unachievable under a constitution that conditions all laws to Sharia law and Islamic criteria. As such, the progressive minds and hearts of this movement, must denounce the Constitution if they are serious in their quest for democracy, freedom and the protection of basic human rights in Iran. The democratic project cannot move ahead in any shape or form without a fundamental change in the very laws that form the foundation of the Islamic Republic of Iran.

To be continued

Mojdeh Shahriari is a Vancouver based refugee, immigration, and human rights lawyer

[1] As defined in part (1), the Islamic Republic’s Constitution is referred to as (the “Constitution”) throughout this article.
[2] Sharia law is founded on the acts and sayings of Mohammad as found in the Quran and the Sunnah (the manner or deeds of Mohammad). Sharia law is referred to Muslim or Islamic law; a legal framework within which the public and private aspects of life are regulated based on Islamic principles. Sharia law covers both civil and criminal justice domains in addition to regulation of individual conduct both personal and moral.

[3] The Supreme religious leader

Wednesday, August 19, 2009

مهدی کروبی و میرحسین موسوی و کشتار ۶۷

ایرج مصداقی











اردیبهشت ۱۳۸۸


برگرفته از سایت نه زیستن نه مرگ
http://www.irajmesdaghi.com/index.php

به عنوان یک جان به در برده از کشتار ۶۷ و کسی که از نزدیک یک دهه جنایات سازمان‌ یافته‌ی رژیم را به چشم دیده؛
به عنوان کسی که شاهد خاموش شدن صدای دوستان و رفقایش در راهروهای مرگ بوده؛
بر خودم لازم می‌دانم اجازه ندهم که قاتلان و پشتیبانان قتل‌عام عزیزانم لباس اصلاح طلبی به تن کنند و از «حقوق بشر» دم بزنند
وظیفه من است که با «فراموشی» مبارزه کنم و به سهم خودم اجازه ندهم خون عزیزانم پایمال شود
تکلیف ما و جامعه با امثال احمدی‌نژاد از پیش مشخص است. برای همین لازم می‌دانم توضیح کوتاهی در ارتباط با موسوی و کروبی و نقش‌شان در کشتار ۶۷ بدهم
قصد من در اینجا تعیین تکلیف کردن برای مردم نیست. من نه در ایران به سر می‌برم و نه بطور مستقیم دستی برآتش دارم. اما تلاش می‌کنم به کسانی که می‌خواهند تصمیم بگیرند کمک کنم. تلاش می‌کنم نقش کسانی را که در کشتار و شکنجه‌ی بهترین فرزندان این میهن سهیم بودند رو کنم

کروبی و حقوق بشر

این‌روزها تلاش می‌شود تا کروبی را به عنوان نمادی برای دفاع از حقوق بشر در جامعه جا بیاندازند. وای بر جامعه‌ای که پرچم‌دار دفاع از حقوق بشرش کروبی باشد. کسانی که این سیاست را دنبال می‌کنند به عمد خود را به فراموشی زده و حقایق را کتمان می‌کنند

عمادالدین باقی به عنوان یکی از حامیان کروبی می‌گوید

کروبی به معیارهای حقوق بشری نزدیک‌تر است و در مقایسه با گزینه‌های دیگر مطرح در جبهه اصلاحات وی گزینه مناسب‌تری است ...انتخاب من به عنوان یک فعال حقوق بشری فردی است که که به معیارهای حقوق بشری نزدیک‌تر باشد. وقتی که من مقایسه می‌کنم میان آنها با تجربیاتی که دارم اگر بخواهم در این انتخابات شرکت کنم کروبی را مناسب‌تر می‌دانم، چون در دوره ای که وی رییس مجلس بود، اتفاقاتی در مجلس افتاد که بی‌سابقه بود، ‌شعار دفاع از مخالف را خیلی‌ها داده‌اند، اما کروبی بود که این توجه را در مجلس داشت
قصد من در اینجا پرداختن به عملکرد کروبی در مجلس شورای اسلامی و یا در بنیاد شهید و بعثه‌ خمینی در حج و کشته شدن زائران ایرانی در مکه نیست
من تنها به کشتار ۶۷ به عنوان سیاه‌ترین برگ از تاریخ جمهوری اسلامی و رویکرد کروبی به آن می‌پردازم
کروبی نه تنها به کشتار ۶۷ نقدی ندارد، نه تنها قتل‌عام زندانیان سیاسی را اشتباه نمی‌داند، نه تنها در مقابل این جنایت بزرگ سکوت نمی‌کند که برعکس به منتقدان آن می‌تازد و زمینه‌ی برکناری آیت‌الله منتظری را فراهم می‌کند. در جلد چهارم کتاب خاطرات زندانم به نقش کروبی و مجمع روحانیون مبارز در برکناری آیت‌الله منتظری اشاره کرده‌ام، اما در اینجا نه از موضع خودم بلکه این واقعیت را از زبان محمدعلی ابطحی که امروز مشاور کروبی در انتخابات است بیان می‌کنم تا مبادا تصور شود ضدیتم با رژیم باعث طرح چنین مسائلی می‌شود
ابطحی در «وب نوشت» خود می‌نویسد

کروبی همیشه از پرچمداران و پیش­تازان مخالفان سیاسی و جناحی خود بود و آنان را به دلیل اعتقاد این که با امام خمینی یا مخالف بودند و یا کم اطاعت، طرد و عرصه را بر آن­ها تنگ می­کرد. حتی وقتی در درون جبهه­ی چپ و همراهان و یاران امام نیز قرار بود حذف و طردی صورت گیرد، باز هم کروبی جلوتر از دیگران قرار داشت. اوج این پیش­تازی را در نگارش نامه تاریخی کروبی، امام جمارانی و سید حمید روحانی به آیت الله منتظری که آن روزها نفر دوم نظام بود می­توان رد یابی کرد. آن نامه اولین اعتراض علنی به آقای منتظری بود که سلسله رفتارهای بعدی تا عزل آیت الله منتظری از قائم مقام رهبری ادامه داشت ... وی (کروبی) در آن دوران از نظر حقوقی و رسمی تنها نماینده مجلس بود و رئیس بنیاد شهید؛ اما به دلیل ارتباط شخصی او با امام و به خصوص ارتباط صمیمی وی با حاج احمد آقا، فرزند قدرتمند امام، جایگاه واقعی و تأثیرگذار او در گردونه­ی قدرت آن روزها به مراتب بیش از جایگاه حقوقی او شده بود

http://www.webneveshteha.com/media.asp?id=2146309744

در کتاب خاطراتم به این نکته اشاره کرده بودم که کروبی و بنیانگذاران مجمع روحانیون مبارز به خاطر نزدیکی‌ای که با احمد خمینی داشتند بیشترین نقش را در برکناری آیت‌الله منتظری داشتند و اتفاقاً بعد از برکناری ایشان هم ول کن ماجرا نبودند و به مصاحبه‌های مطبوعاتی دست زده و در دانشگاه‌ها میزگرد می‌گذاشتند. آن‌ها در صدد این بودند که احمد خمینی را جانشین خمینی کنند، اما به علت مرگ خمینی این پروژه وسط زمین و هوا ماند و احمد خمینی جانش را روی آن گذاشت. مجمع روحانیون مبارز هم که بسیاری از تشکیل‌دهندگان آن اعضای دفتر خمینی بودند پس از مرگ خمینی به محاق رفت و فعالیتی نداشت. بعد از انتخاب خاتمی بود که دوباره این عده از محاق در آمدند و به فعالیت سیاسی روی آوردند. وگرنه خود کروبی هم مدت‌ها بود که فعالیتی نداشت و به حاشیه رانده شده بود
موضع گیری شش ماه پیش محمد علی ابطحی بر علیه کروبی (بعد از اعلام آمادگی او برای کاندیدا شدن در انتخابات ریاست جمهوری) و تأیید آن‌چه که در کتاب خاطراتم روی آن دست گذاشته بودم باعث شد که حزب اعتماد ملی کروبی علیه ابطحی اطلاعیه داده و وی را به مصاف بطلبد. این که امروز چگونه کروبی و ابطحی به هم رسیده‌اند، و ابطحی شده است مشاور کروبی، الله و اعلم. از این یارگیری‌ها در رژیم کم نیست

گناه اصلی آیت‌الله منتظری در آن دوره اعتراض نسبت به وضعیت زندان‌ها و عدم رعایت حقوق بشر و مخالفت با کشتار ۶۷ بود. کافیست به نامه‌ی کروبی و اطرافیانش علیه آیت‌الله منتظری رجوع کنید تا مشخص شود ادعای عمادالدین باقی در ارتباط با کروبی تا کجا گزافه گویی است

از طرفي اگر افرادي مجهول الهويه يا حتي ضد انقلاب، مطالب واهي و بي اساس را عليه نظام و ارگانها و مسئولين دلسوز مطرح مي ‎كردند، از سوي ايشان پذيرفته شده و حتي ايشان به عنوان بلندگوي آنها، مطالب غير صحيح و خلاف واقع را در سخنرانيها بيان كرده و يا در پيامهايشان منتشر مي کردند
http://www.amontazeri.com/Farsi/khaterat/html/1199.htm

گناه ‌آیت‌الله منتظری از نظر کروبی و اطرافیانش این بود که «مطالب واهی و بی‌اساس» در مورد قتل و کشتار و شکنجه را پذیرفته بود و نسبت به آن واکنش نشان داده بود. گناه او این بود که گفته بود «اطلاعات خمینی روی ساواک شاه را سفید کرده است» و این چیزی بود که کروبی و اطرافیانش که نقش مستقیم در این جنایات داشتتند بر نمی‌تافتند. آیت‌الله منتظری در نامه‌اش به خمینی به صراحت از تجاوز به زنان، شکنجه‌های وحشیانه و اعدام‌های لجام گسیخته که تنها بخش کوچکی از واقعیت دهه‌ی ۶۰ بود سخن گفته بود

یکی از گناهان آیت‌الله منتظری که کروبی و امام جمارانی و روحانی روی آن دست گذاشته و با انتشار نامه سرگشاده‌شان
در ۲۹ بهمن ۶۷ زمینه‌‌ی برکناری او را فراهم کردند، به شرح زیر است

«شما همیشه در برخود با مسئولان و مقامات قضایی از عفو زندانیان گروهکی سخن می‌گویید و آزادی آنان را می‌خواهید . با وجود آن که بارها برای شما ثابت شده است که بسیاری از آنان به سبب اصرار و پافشاری شما مورد عفو قرار گرفتند و آزاد شدند و با شناسایی بیشتر از پاسداران و بسیجیان دست به آدمکشی و ترور زده و خون عزیزان ما را ریختند. لیکن هرگز این گونه رویدادهاد ر موضع شما در پشتییبانی از زندانیان‌گروهکی تغییری پدید نیاورده است .» پیوست شماره ۱۶۷ کتاب خاطرات آیت‌الله منتظری صفحات ۵۳۱ تا ۵۳۴

دشمنی کروبی با آیت‌الله منتظری به خاطر تلاش او جهت آزادی زندانیان سیاسی بود که به خاطر خواندن نشریه و یا پخش اطلاعیه گروه‌های سیاسی سال‌ها بود که در زندان به سر می‌بردند و شدیدترین شکنجه‌ها را متحمل شده بودند. تردیدی در این که کروبی و همراهانش در همین نامه دروغ‌ می‌گویندنیست
مضمون نامه‌ی کروبی و اطرافیانش همان مطالبی است که سی و پنج روز بعد در حکم خمینی برای برکناری آیت‌الله منتظری روی آن‌ها تأکید شد
کروبی و همراهانش با نوشتن این نامه سرگشاده و متهم کردن آیت‌الله منتظری کلید پروژه‌ی حذف او را زده بودند. آن‌ها با ساختن این دروغ‌ها ذهن جامعه و نیروهای رژیم را برای این جراحی بزرگ آماده می‌کردند. مسئله‌ی اصلی هم دفاع آیت‌الله منتظری از حقوق زندانیان سیاسی و قتل‌عام شدگان ۶۷ بود. این چیزی بود که خمینی و کروبی و همراهانش نمی‌پذیرفتند. آنها با برنامه‌ای که از جماران دیکته می‌شد در پی زمینه سازی و توجیه برکناری آیت‌الله منتظری بودند
هیئت‌های عفوی که از آن دم زده می‌شود در سال‌های ۶۳- ۶۴ شروع به کار کردند. نمایندگان زندان، دادستانی و وزارت اطلاعات در این هیأت‌ها حرف اول را می‌زدند. وظیفه‌ی این هیأت‌ها رسیدگی به احکام کسانی بود که به قول خودشان در سال‌های ۶۰- ۶۱ کیلویی حکم گرفته بودند. در آن‌ سال‌ها هیچ لیست عفوی توسط آیت‌الله منتظری تهیه نمی‌شد. این واقعیتی است که در نامه آیت‌الله منتظری به خمینی هم آمده است

این همه‌ی ماجرا نیست. در جریان کشتار ۶۷ حسینعلی نیری به عنوان رئیس هیأت کشتار، نقش ویژه‌ای در قتل‌عام زندانیان سیاسی داشت و به همین دلیل مورد اعتماد ویژه خمینی قرار گرفت. پس از اتمام کشتار ۶۷ در پاییز ۶۷ خمینی با دادن احکام ویژه به نیری دست او را در بسط سرکوب و خشونت و عدم رعایت قوانین دست و پا گیر خود رژیم باز گذاشت. در مطلبی که قبلاً‌ نوشتم به این موارد و احکام صادره شده از سوی خمینی اشاره کردم. در آدرس زیر می‌توانید نوشته‌ام را ملاحظه کنید

http://www.bidaran.net/spip.php?article136
کروبی که از حسن نظر خمینی به نیری اطلاع داشت پس از برکناری آیت‌الله منتظری و درست پس از انتشار رنج‌نامه‌ی احمد خمینی علیه آیت‌الله منتظری با نوشتن نامه‌ای به خمینی خواستار آن شد که به حسینعلی نیری رئیس هیأت کشتار ۶۷ که مورد مخالفت آیت‌الله منتظری قرار گرفته بود اختیار بیشتری داده شود. کروبی و حسن صانعی گردانندگان وقت مجمع روحانیون مبارز که از نقش بدون گفتگوی حسینعلی نیری در کشتار زندانیان سیاسی آگاه بودند ضمن تأکید بر «وارستگی» و «قاطعیت» نیری از خمینی می‌خواهند که وی را این بار مأمور صدور احکام غلاظ و شداد بر علیه «غارتگران بیت‌المال» کند

با سلام و تحیات خالصانه و اظهار تشكر از اعتمادی كه نسبت به اینجانبان ابراز فرموده اید معروض می‌دارد، در اجرای فرمان مبارك مورخ 6/2/68 آن حضرت نسبت به اموالی كه در اختیار ولی فقیه است حسب اظهار نظر مطلعین ، پرونده های زیادی در رابطه با موضوع حكم حضرتعالی مربوط به غارتگران بیت المال و وابستگان به رژیم طاغوت در محاكم وجود دارد كه صرف نظر از مشكلات دست و پاگیر رسیدگی عادی به آنها چندین سال به طول می انجامد و این امر موجب اضرار بیت المال وحقوق محرومین و مستضعفین جامعه می شود. علیهذا از محضرتان استدعا می‌شود در صورت صوابدید جهت پیشرفت امور و ضایع نشدن حق فقرا و مستمندان به مسئولین قضایی مربوطه دستورفرمایید تا بدین پرونده ها خارج از ضوابط دست و پاگیر حاكم بر دادگاهها طبق موازین شرع انور رسیدگی شود و فردی را برای این كار انتخاب نمایند. و از آنجا كه جناب حجت الاسلام و المسلمین آقای نیری فردی وارسته، قاطع و مورد توجه حضرتعالی است و نیز مورد توجه قضای كشور است برای مسئولیت این امر پیشنهاد می‌شود. والسلام علیكم و رحمه الله و بركاته . مهدی كروبی - حسن صانعی ]» صحیفه نور مجموعه پیام‌ها و اطلاعیه‌های خمینی

خمینی در ۱۹ اردیبهشت ۶۸ ضمن تأیید پیشنهاد کروبی و حسن صانعی، با انتخاب حسینعلی نیری به این سمت موافقت می‌کند و از موسوی اردبیلی می‌خواهد که اختیارات لازم برای تصمیم‌گیری در امور محوله را به نیری بدهد
بسمه تعالی
«جناب مستطاب حجت الاسلام آقای موسوی اردبیلی - دامت افاضاته
با سلام و دعا. این كار مربوط به جنابعالی است . ان شاءالله اقدام می‌نمایید. من با پیشنهاد آقایان: كروبی و صانعی و انتخاب آقای نیری برای این كار موافقم . البته با اختیاراتی كه خود بتواند تصمیم لازم را بگیرد. ان شاءالله موفق و موید باشید. والسلام علیكم
19/2/68
روح الله الموسوی الخمینی»

و سپس در ۲۸ اردیبهشت ۶۸، هفده روز قبل از مرگش، خمینی اختیارات وسیع‌تری را به نیری تفویض می‌کند

بسم الله الرحمن الرحیم
«جناب مستطاب حجت الاسلام آقای موسوی اردبیلی - دامت افاضاته
جنابعالی آقای نیری را برای رسیدگی به پرونده های موضوع حكم آقای صانعی وآقای كروبی انتخاب نمایید تا هر پرونده ای در كشور مربوط به آن حكم می گردد را رسیدگی نماید. و همان طور كه نوشته اید برای اینكه حقوق مردم از بین نرود، دادگاه عالی انقلاب اسلامی را موظف كنید این پرونده ها را رسیدگی مجدد نمایند. آقایان حجتی الاسلام معرفت و نیری موظفند این پرونده را خارج از قوانین دست و پا گیر رسیدگی نمایند و تنها انطباق با موازین شرعی را مدنظر قرار دهند، تا خدای ناكرده حق كسی ضایع نگردد. بدیهی است كلیه احكام صادره كه به تایید دادگاه عالی انقلاب اسلامی رسیده باشد قطعی و لازم الاجراست . توفیق جنابعالی را از خداوند متعال خواستارم . توضیح این مطلب لازم است كه پرونده های شهرستانها از طریق آقای نیری به دادگاه عالی فرستاده خواهد شد
28/2/68
روح‌الله الموسوی الخمینی »

این همه‌ی ماجرا نیست. کروبی ده سال پس از قتل‌عام زندانیان سیاسی در جدال با احمد منتظری فرزند آیت‌الله منتظری که به مخالفت پدرش با کشتار ۶۷ و «خون‌های به ناحق ریخته شده» اشاره کرده بود، می‌گوید

«احمد عزیز! شما در مصاحبه خود در مورد منافقان زندانی که بر سر موضع خود ماندند و به سزای اعمالشان رسیدند جمله‌ای به کار بردید که شگفت انگیز است. منافقان محاربی که در آن دوران هر روز در کوی و برزن، نماز جمعه‌ها و یا اماکن مهم دولتی آن ترورها، بمبگذاری‌ها و جنایت‌ها را انجام دادند و بسیاری از مردم انقلابی و در صحنه و یا مسئولان مملکتی را به شهادت رساندند تا آن‌جا که هنوز داغ ایشان و فقدان وجودشان کاملاً محسوس است و با این که به ایشان این امکان داده شد که توبه کنند و به آغوش ملت و نظام اسلامی بازگردند تا در جرائم آن‌ها تخفیف نیز داده شود، می‌بینیم که عده‌ای از ایشان بر مواضع باطل خود پافشاری می‌کنند و قبل از پیروزی سپاهیان اسلام در عملیات مرصاد در درون زندان آشوب به راه می‌اندازند و آن دسته از زندانیان که به نظام اسلامی اظهار وفاداری کرده‌‌اند را کتک می‌زنند. وقتی با این افراد برخورد می‌شود شما از آن به عنوان «خون به ناحق ریخته شده» یاد می‌کنید! »

موضع تمام جنایتکاران رژیم از سران مؤتلفه تا سران جبهه‌ی مشارکت و مجاهدین انقلاب اسلامی که اهرم‌های اطلاعاتی و امنیتی را در دهه‌ی ۶۰ در دست داشتند در ارتباط با کشتار ۶۷ یکسان است. فرقشان در این است که بخشی از آن‌ها سعی می‌‌کنند تا آن‌جایی که ممکن است از موضع‌گیری علنی در مورد آن خودداری کرده و همه چیز را به سکوت برگزار کنند. اما وقاحت کروبی آن‌جایی است که وقتی نیازی هم در به صحنه آمدن نیست خود را جلو انداخته و در حمایت از این کشتار داد سخن می‌دهد و دروغ سر هم می‌کند
برفرض محال گیرم آن چه کروبی می‌گوید حقیقت داشته باشد، آیا کسی که حکم اعدام چند هزار نفر را به «جرم کتک زدن توابین» صادر می‌کند در زمره‌ی بزرگترین جنایتکاران علیه بشریت نیست؟ در کجای دنیا چنین احکامی با چنین توجیهاتی صادر و اجرا شده است؟
آیا پیرمردهای فرتوت توده‌ای که گاه به سختی راه می‌رفتند، محاربه‌ای کرده بودند؟ آیا قدرتی داشتند که کسی را بزنند؟ آیا زندانیان سیاسی در سراسر ایران اعم از زن و مرد با همدیگر تصمیم گرفتند که توابین را کتک بزنند و یا در زندان شورش به پا کنند؟

حتا از موضع شرعی هم آیت‌الله منتظری به صراحت اعلام می‌کند

«مجرد این که اگر آنان را آزاد کنیم به منافقین محلق می‌شوند موجب صدق عنوان محارب و باغی بر آنان نمی‌شود، مجرد اعتقاد، فرد را داخل عنوان محارب و باقی نمی‌کند، و ارتداد سران فرضا موجب حکم به ارتداد سمپات‌ها نمی‌شود»

خاطرات آیت‌الله منتظری، پیوست شماره ۱۵۵ صفحه‌ی ۵۲۱

کروبی و امثال او حتا شرع مورد قبول خودشان را نیز رعایت نمی‌کنند. آن‌ها حرمتی برای خون مردم قائل نیستند
کسی که کشتار هزاران زندانی سیاسی را که تعدادی‌شان سال‌ها از پایان محکومیت‌شان گذشته بود و در سال ۵۹ به خاطر فروش نشریه و پخش اطلاعیه دستگیر شده بودند، «برخورد» می‌ نامد، آیا بویی از حقوق بشر برده است؟
آیا حمایت از چنین فردی بی حرمتی به «خون به ناحق ریخته شده» هزاران زندانی سیاسی که هنوز محل دفن‌شان نا مشخص است، نیست؟

میرحسین موسوی و آن اعدام‌ها
در این جا قصد ندارم در مورد نقش دولت موسوی در بسط و توسعه‌ی اختناق در دانشگاه‌ها، راه‌اندازی ارگان‌های سرکوب در ادارات و کارخانجات، اعمال سانسور و ایجاد جو فشار و سرکوب در عرصه‌ی اجتماع توضیح دهم. همچنین به نقش وزارت امورخارجه و سفارت‌خانه‌های رژیم در صدور تروریسم دولتی نمی‌پردازم. کاری هم به صدها جنایت و فاجعه‌ای که میرحسین موسوی مستقیم و غیر مستقیم در آن‌ها دست داشته ندارم. در این‌ یادداشت تنها به موضوع کشتار ۶۷ و مسئولیت او در آن می‌پردازم

میرحسین موسوی در سفرهای انتخاباتی اولین بار هنگام سئوال نماینده انجمن اسلامی دانشجویان صنعتی نوشیروانی بابل با موضوع کشتار ۶۷ و موضع او در قبال آن روبرو شد. در این مواجهه بنا به گزارش خبرنامه امیرکبیر «مجری برنامه و ستاد میرحسین موسوی سعی می کردند تا میکروفون را از دست نماینده مزبور بگیرند که موفق نشدند ولی در عوض وقتی سوال نماینده انجمن درباره کشتار ۶۷ بیان می شد، صدای بلندگوها را به شدت کم کردند. نماینده انجمن اسلامی سه بار رو به میرحسین کرد و از او پرسید اجازه می دهید تا سوالاتم را ادامه دهم که هر سه بار میرحسین سرش را به پایین انداخت و حرفی نزد
سؤال مطرح شده از سوی نماینده انجمن اسلامی دانشجویان صنعتی نوشیروانی به گزارش خبرنامه امیرکبیر چنین بود

«۱- شما و ما می دانیم که به گفته آیت الله منتظری قائم مقام وقت رهبری بیش از ۴۸۰۰ زندانی سیاسی در سال ۶۷ در دادگاه های چند دقیقه ای محکوم به اعدام شدند. شما در آن زمان نخست وزیر ایران بودید. شخص سوم مملکت. مسئول دفاع از حقوق ملت. چه توضیحی درباره سکوتتان دارید؟ آیا این سکوت به معنای رضایت شما بود؟ باز هم تاکید می کنیم با صراحت پاسخ دهید. »

دانشجویان به هنگام ترک سالن شعار می‌دادند: میرحسین، ۶۷، جواب بده».
میرحسین موسوی که در اولین مواجهه با دانشجویان قافیه را باخته بود پس از رایزنی با مشاوران «هفت خط» خود هنگام حضور در دانشگاه کرمان به اصطلاح رویکرد جدیدی را در پیش گرفت که هم پاسخ ندهد و هم زیرکانه از خود سلب مسئولیت کند
سایت آفتاب ضمن آن که از حضور میرحسین موسوی در جمع دانشجویان دانشگاه «شهید باهنر» کرمان خبر داد، پاسخ موسوی به پرسشی درباره‌ی اعدام‌های صورت گرفته در اوایل انقلاب را به شرح زیر گزارش داد

«گفته می‌شود در زمانی که آن اعدام‌ها صورت گرفت من نخست‌وزیر کشور بودم و کاری نکردم! باید توجه کنیم که مسئله‌ تفکیک قوا در کشور از ابتدای انقلاب وجود دارد. می‌توانید از من راجع به عملکرد قوه‌ مجریه در دوران جنگ سوال کنید و من با شفافیت، صراحت و صداقت پاسخ خواهم داد. نمی‌شود بدون نگاه به موقعیت‌ها، ظرفیت زمانی و وقایع مختلف این سوال از من پرسیده شود. سوال مربوط به من را بپرسید، حتما پاسخ خواهم داد»

http://kalemeh.ir/vdce.v8fbjh8v79bij.html

موسوی با مطرح کردن «تفکیک قوا» تلاش می‌کند مسئولیت یک دهه جنایت را به دوش نگرفته و از خود سلب مسئولیت کند. در حالی که او نخست وزیر یک نظام ایدئولوژیک است. نظامی که او دستگاه قضایی‌اش را نشانه‌‌ای از «عدل علی» و بنا شده بر اصول «شرع» و زیر نظر «ولی فقیه» عادل و مدیر و مدبر می‌داند و لاجرم احکام صادره از سوی دستگاه قضایی را «شرعی» و «اسلامی» و «الهی» می‌شناسد. میرحسین موسوی خود را مطیع رهبر معرفی می‌کند. رهبر جمهوری اسلامی در پاییز ۶۷ به صراحت از کشتار ۶۷ دفاع کرد. این کشتار با فرمان مستقیم خمینی امام و مقتدای میرحسین موسوی صورت گرفت

میرحسین موسوی که دم از تفکیک قوا می‌زند و تلاش می‌کند مسئولیت خود در کشتار ۶۷ را انکار کند فراموش می‌کند که یکی از اعضای هیئت سه نفره‌ای که فرمان این کشتارها را صادر می‌کرد نه به ادعای من که خود یکی از قربانیان نظام و یکی از جان به دربردگان کشتار ۶۷ هستم بلکه به اعتبار فرمان و دستنویس خمینی برای قتل‌ عام زندانیان سیاسی و نامه‌های آیت‌الله منتظری، پورمحمدی نماینده وزارت اطلاعات تحت فرمان میرحسین موسوی بود

برنامه ریزی و سازماندهی این کشتار توسط وزارت اطلاعات دولت میرحسین موسوی صورت گرفته بود. برپایه‌ی افشاگری‌های صورت گرفته از سوی آیت‌الله منتظری و نامه حجت‌الاسلام احمدی حاکم شرع «دادگاه‌های انقلاب اسلامی خوزستان»، وزارت اطلاعات و نماینده آن نقش اصلی را در این کشتار به عهده داشت
«رجوع کنید به خاطرات ‌آیت‌الله منتظری»

بنا به تعبیر آیت‌الله منتظری، وزارت اطلاعات دولت موسوی روی ساواک شاه را سفید کرده بود. موسوی چگونه می‌خواهد از خود در ارتباط با یک دهه جنایت سازماندهی شده سلب مسئولیت کند؟

آیا مسئولیت جنایات انجام گرفته از سوی وزارت اطلاعات دولت میرحسین موسوی به عهده او نیست؟ آیا تفکیک قوا در نظام جمهوری اسلامی مسئولیت ورارت اطلاعات را بر عهده‌ی شخص نخست وزیر و کابینه‌‌‌ی او قرار نداده است؟

چنانچه موسوی به عنوان نخست وزیر و یکی از ارکان نظام مخالفتی با کشتار ۶۷ که یکی از بزرگترین جنایات صورت گرفته علیه بشریت است داشت، نمی‌توانست استعفا دهد؟

توجه خوانندگان این یادداشت را به این نکته جلب می‌کنم که در ۱۵ شهریور ۶۷ و درست در بحبوحه‌ی کشتار زندانیان سیاسی، میرحسین موسوی از پست نخست وزیری استعفا داد. موسوی با اهرم استعفا آشنا بود و به موقع از آن استفاده کرد. او نه در مخالفت با کشتار ۶۷ یا جنایات صورت گرفته از سوی رژیم بلکه به خاطر این که مسئولیت «تعزیرات حکومتی» را از وی گرفته بودند و به مجمع تشخیص مصلحت داده بودند استعفا داد که به دستور خمینی استعفایش را پس گرفت

آیا آیت‌الله منتظری که مخالفت خود را با کشتار ۶۷ اعلام داشت و عطای رسیدن به ولایت فقیهی را به لقایش بخشید بر اساس اصل تفکیک قوا و نظارت عالیه ولی فقیه و شخص خمینی نمی‌توانست از خود سلب مسئولیت کند؟

وزیر امور خارجه و وزیر کشور دولت میرحسین موسوی در خارج از کشور در مصاحبه‌های گوناگون به دفاع از کشتار ۶۷ برخاستند. مصاحبه‌های ولایتی و محتشمی‌پور همان موقع در نشریات فرانسه و لبنان انتشار یافت. محتشمی پور امروز رئیس کمیته صیانت از آرای ستاد میرحسین موسوی است

میرحسین موسوی و مهدی کروبی نمی‌توانند از مسئولیت خود در کشتار ۶۷ شانه خالی کنند و یا این جنایت بزرگ را وارونه جلوه دهند. این خون به ناحق ریخته شده بالاخره دامان و گریبان آن‌ها را خواهد گرفت. امروز از پاسخ به تعدادی دانشجو فرار می‌کنند اما همیشه دنیا این‌گونه نخواهد ماند

Friday, August 14, 2009


Dissecting the Islamic Republic of Iran’s Constitution: (Part 1)

a socio-legal analysis

Mojdeh ShahriariText Color, B.A., M.F.A., LL.B

http://www.mojdehshahriari.com/


In the advent of the recent protests in Iran, two camps have emerged.
The first camp continues to support the Islamic Republic of Iran’s Constitution (the “Constitution”) in the ongoing protests against the more fanatic side of the government, which protests started with Ahmadinejad winning the recent presidential elections against Mousavi. Many “progressive” voices also argue that in order to keep the unity of the movement, the very framework of the regime must not be put into question at this time. Rather, they argue, all progressive people must continue to press for reforms within the framework of the Constitution.

In contrast, slowly but increasingly a second camp of protestors are questioning the very foundation of the current regime. In many protests in the streets of Tehran and specifically on July 30, 2009, people have been chanting:

“Independence, Freedom, Iranian Republic” [1]

This is in contrast to the slogan of the Islamists thirty years ago that led to the establishment of the Islamic regime in Iran. At that time, the chant was: “Independence, Freedom, Islamic Republic”.

The introduction of a Republic in Iran without Islam speaks to the fact that there are secular voices in Iran that are questioning the legal foundation of the current regime and are demanding not for a reform in the system, but for a fundamental change in the whole Iranian legal structure.

In a series of articles, I will try to demonstrate why the progressive individuals and groups must not support the Constitution as it runs contrary to the most basic notions of universal human rights. More particularly, in dissecting the Constitution, I will show that the Constitution is full of contradictions between claims to such notions such as freedom and equality on the one hand, and conditioning each and every right to the supremacy of religion on the other hand.


Text ColorPreamble
In any constitution or charter, the preamble sets the overall context of what is to come in the specific articles. In this instance, the preamble summarizes the framework and the objectives of the Constitution.

It starts by stating the following:

The Constitution of the Islamic Republic of Iran sets forth the cultural, social, political and economic institutions of the people of Iran, based on Islamic principles and rules, and reflecting the fundamental desires of the Islamic people... ” (bold added for emphasis)


The supremacy of Islamic principles and rules over all cultural, social, political and economic institutions and by inference all laws is therefore set out in the preamble itself. The logical arising questions to those who want to keep the movement within the confines of the Constitution include the following:

· How can the Constitution protect the rights of all Iranian people when in its preamble the supremacy of one religion is declared over all institutions of the country?

· How can the democratic project advance in any meaningful way when the state is not only intermingled with religion but it is declared inferior to the rule of religion in the Constitution’s preamble?

· How can the rights of religion, ethnic, political and other minorities be in any way protected or reformed within the confines of the Constitution, when the preamble demands that they all obey the supremacy of the Islamic principles and rules?

The Constitution’s preamble itself violates the principles articulated in the 1948 Universal Declaration of Human Rights (the “Human Rights Declaration”) [2]. For example, the preamble violates article 2 and article 18 of the Human Rights Declaration which read as follows:


Article 2.
· Everyone is entitled to all the rights and freedoms set forth in this Declaration, without distinction of any kind, such as race, colour, sex, language, religion, political or other opinion, national or social origin, property, birth or other status. Furthermore, no distinction shall be made on the basis of the political, jurisdictional or international status of the country or territory to which a person belongs, whether it be independent, trust, non-self-governing or under any other limitation of sovereignty. (bold added for emphasis)

Article 18.
· Everyone has the right to freedom of thought, conscience and religion; this right includes freedom to change his religion or belief, and freedom, either alone or in community with others and in public or private, to manifest his religion or belief in teaching, practice, worship and observance. (bold added for emphasis)

The Constitution’s preamble continues with statements such as:

The unique characteristic of this Revolution, as compared with other Iranian movements of the last century, is that it is religious and Islamic . . . But now the nation's conscience has awakened to the leadership of an exalted Authority, His Eminence Ayatollah Imam Khomeini, and has grasped the necessity of following the line of the true religious and Islamic movement. This time the country's militant clergy, which has always been in the front lines of the people's movement, together with writers and committed intellectuals, has gained new strength (lit: impetus) under his leadership . . . “(bold added for emphasis)

Throughout the preamble the religious and Islamic nature of the government and the Constitution is emphasized. Furthermore, there is reference made to the militant clergy in the above quoted excerpt which in my view gave the legal legitimacy to militant activities of the revolutionary guards (pasdarans) and the Basijis. After all, the Constitution itself is glorifying the militant clergy, which seized power in Iran thirty years ago and continues to rule in Iran based on the Constitution that it drafted in October 1979 and became effective on December 3, 1979. Isn’t it time for a fundamental change in Iran towards a democracy built on universal human rights?

To be continued

Mojdeh Shahriari is a Vancouver based refugee, immigration, and human rights lawyer

Endnotes:

[1] For example, see http://www.youtube.com/watch?v=e0zquYsjE6k
[2] For the full text of the Human Rights Declaration, go to

http://www.un.org/en/documents/udhr/

Pathway to Democracy reserves all rights to this article. Publication of any material from this site is allowed only when the material is published in its entirety; without any changes; and, with proper citation and/or link to this internet address.

Please see the related pages:

Thank you M. President Obama
For recognizing Ahmadinejad
As the elected president!!!

http://iranpathwayrahyafttodemocracy.blogspot.com/2009/08/thank-you-m.html


IRAN HUMAN RIGHTS

http://iranpathwayrahyafttodemocracy.blogspot.com/2009/08/blog-post_14.html


Demand to the International Communities to take Urgent action in order to stop the crimes by the Islamic Republic of Iran and to bring those responsible to justice

http://iranpathwayrahyafttodemocracy.blogspot.com/2009/08/60000-23243-demand-to-international.html

Stop the “GERDAAB” Site
This site is affiliated to the Revolutionary Guards

http://iranpathwayrahyafttodemocracy.blogspot.com/2009/08/stop-gerdaab-site-this-site-is.html


مرکز اسناد حقوق بشر ايران
تصاوير موارد نقض حقوق بشر در ايران را
از منابع مختلف اينترنتي جمع کرده
و آنها را در آلبومهاي موضوعي قرار مي‏دهد

این مرکز هر کسي را که مدارک و اسناد نقض حقوق بشر در ايران را در دست دارد تشويق مي کند تا با مرکز اسناد حقوق بشر تماس بگيرد. اين مدارک را مي توان توسط صفحه ارائه اسناد به روش ايمن نيز فرستاد

مصاحبه با دکتر پیام اخوان را در سایت مرکز اسناد حقوق بشر ايران ملاحظه فرمائید
دکتر اخوان استاد حقوق بين‌الملل در دانشکده حقوق دانشگاه مک گيل و عضو مرکز وکلاى ايالت نيويورک است
وى سابقاً مشاور حقوقى دفتر دادستانى دادگاه جنايى بين‌المللى يوگوسلاوى سابق در لاهه (2000-1994) بود
وى همچنين در بوسنى و هرزگوين، کامبوج، گواتمالا، تيمور شرقى و رواندا با سازمان ملل همکارى داشته و اولين مقاله سازمان ملل درباره پيشگيرى از نسل کشى را تهيه کرده است
دکتر اخوان در نشريات طراز اول تحقيقاتى درباره حقوق بين‌الملل و حقوق بشر مقالات متعددى به چاپ رسانيده است و در دانشگاه‌هاى تورنتو، دانشکده حقوق دانشگاه ييل و دانشگاه ليدن در هلند به عنوان استاد مهمان تدريس کرده است
Please see the related pages:

Thursday, August 13, 2009

استمداد از جامعه ی جهانی به مقصود متوقف ساختن جنایات جمهوری اسلامی ایران و تعقیب عاملین آن


استمداد از جامعه ی جهانی به مقصود متوقف ساختن جنایات جمهوری اسلامی ایران و تعقیب عاملین آن

دولت کانادا قبول کرده که این استعلام را به شورای امنیت ببرد
به شرط آنکه تعداد امضاکنندگان به 60000 نفر برسد
در حال حاضرفقط 23243نفر امضا کردند
لطفا برای دوستانتان این ایمیل را فوروارد نمائید و خواهش کنید که امضا کنند

Demand to the International Communities to take Urgent action in order to stop the crimes by the Islamic Republic of Iran and to bring those responsible to justice

Demand to the International Communities to take Urgent action in order to stop the crimes by the Islamic Republic of Iran and to bring those responsible to justice।Iranians within and without Iran through this petition demand the support of all political, humanitarian, and judicial bodies of the world to come out with a quick decision and action in order to stop the brutal suppression of the Iranian people by the current regime। The world is watching। Thousands of images and videos are allowing the world to witness the true nature of this regime. The current establishment is cracking down on millions of Iranians who are demanding freedom, justice, democracy, and their basic human rights. These actions are not just against the Islamic Republic's constitution, but it's also an affront to all of humanity and human dignity. The Islamic Regim of Iran through the leadership of Ali Khamenei in implementing their tyrannical suppression, are not backing down nor acknowledging the mass killings and torture taking place of Iranians of all ages including the most vulnerable in the society. To achieve their hold on power, they will use any means necessary, whether it be the killing of pregnant women, the children, the elderlies, the wounded, the handicapped, and so forth. Clearly this regime has blocked all communication between Iran and the free world in order to conceal the vast injustice taking place from the eyes of the world. We signatories of this petition demand from all international organizations to highlight and take immediate action in this critical time in the world history in order to put pressure on the Iranian government to stop the crimes and help eventually bring these criminals to justice. Eternal Land A non-profit organization promoting human rights and democracy in Iran Fax: (877) 667-4474 / (877) Moshiri

ما ایرانیان درون و برون مرزی بدینوسیله از کلیه مراجع انسانی، سیاسی و قانونی جهان درخواست داریم تصمیمی عاجلانه و اضطراری جهت توقف سرکوبهای خشن نظام جمهوری اسلامی علیه شهروندان ایران اتخاذ نمایند। امروز جهانیان از طریق هزاران فیلم، عکس و خبر نظاره گر ضرب و شتم، شکنجه وکشتارخیابانی مردم ایران توسط نظام جمهوری اسلامی ایران هستند. این نظام میلیونها ایرانی را که جهت ابتدایی ترین حقوق انسانی خود به تظاهرات صلح آمیز خیابانی پرداخته اند، قلع و قمع می کند. این اعمال نه تنها ناقض نص صریح قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران می باشند که اقدامی جنایتکارانه علیه بشریت نیز هستند. نظام جمهوری اسلامی ایران به زعامت سید علی خامنه ای در راستای اهداف جنایتکارانه خود حتی از قتل و آزار زنان باردار، زنان سالمند، کودکان خردسال، زخمیان و معلولین هم ابایی ندارد. پوشیده نیست که همین رژیم جنایتکار به منظور حصول اهداف یاد شده به قطع جمیع ارتباطات بین ایران و جهان آزاد پرداخته تا ابعاد جنایات و سیاهکاریهای آن از چشم جهانیان پوشیده بماند. ما امضا کنندگان این نوشته از مجامع یاد شده جهانی تقاضا داریم که در این مقطع حساس و خطرناک از تاریخ ایران جهت توقف جنایات و تعقیب قانونی عاملین این جنایات هولناک اقدامی عاجل به عمل آورند

Friday, August 7, 2009

Thank you M. President Obama For recognizing Ahmadinejad As the elected president!!!

Thank you M. President Obama
For recognizing Ahmadinejad
As the elected president!!!
Kasra Irani
August 7, 2009


At the time this letter was under print, Robert Gibbs had declared: “He did not mean to insinuate that the election in Iran was legitimate and fair”. He also added that President Obama "has discussed our goals for reaching out in order to ensure that they don't develop a nuclear weapons program."
Clearly there are plenty of discussions about Iran in the White House. My question is: “Are you on the right pathway Misters?” The rectifying words of Robert Gibbs don’t plainly say if USA recognizes Ahmadinejad or not. This letter might help the authorities of the United States to see the reality of Iran in order to make their historical decision.

M. Obama, your election as the President of the United States fused hope to the heart of millions of people around the world.The world had eyes on you, desiring democracy, freedom and equality, and little by little we could help each other so that the genuine and sincere kind leads the world. Closing the Guantanamo Prison, ending the occupation in Iraq, trying to solve the Palestine - Israel conflict and making efforts to converse with Eastern countries so that peace and companionship bring the people of the world together, were promising indications of a set-up to constructing a flourishing life, ending wars, preventing the global warming impacts which are destroying nature, put in order a government-sponsored health insurance plan and improving the lives of the peoples around the world.

Most importantly your words on behalf of us, the Iranian People, were truly poignant and heartrending?
President Obama, you strongly condemned the Iranian government’s crackdown on recent protestants, by saying that the United States had been “appalled and outraged by the threats, beatings, and imprisonments of the last few days.” “It was heartbreaking,” you said.
You said, “We have seen courageous women standing up to brutality and threats, and that we have experienced the searing image of a woman bleeding to death on the streets. While this loss is raw and painful, we also know this: those who stand up for justice are always on the right side of history.” And you reiterated this warning that if the Iranian government wanted to earn the respect of the international community, it must respect the Iranian people’s “universal right to assembly and free speech.”
Recently, what I heard from your administration office, notably from the state secretary, Ms. Hillary Clinton, was about no more than USA disquieting on the nuclear weapon program in Iran.I was wondering how you could think of these issues at the time when the people of Iran are doing their best move to change the country that has been always criticized, during last years, by all the western countries as being the core of terrorism in the middle east. The nuclear threat is only a symptom of the actual problem, which is the absence of freedom and democracy in Iran. The problem must be attacked at its core. In helping the Iranian people in their quest towards independence, foreign countries will also ensure their own security.
Besides, how can the USA and some European countries not see that the only actual concern of the Islamic rulers in Iran is to retain not only their power over the people, but also to retain the fanatic patriarchal Islamic rules from 15 centuries ago by which the Islamic government has downtrodden the slightest individual rights? How can you not see that the decisions made in Iran are not the result of the will of the people, but those of a few irresponsible clergies who want the people to follow them as the slaves?

I also noticed that the American media is no longer running the news of the daily persistent street demonstrations in Iran.And now, we hear that USA recognizes Ahmadinejad as the president of Iran. And this comes about at a time when Iranians are screaming in the streets of Iran: Independence, freedom, Republic e Irani.
You are certainly aware of the process of presidential elections in Iran. If you, President Obasma, have struggled many years in US, in order to be elected and yearned to subscribe to the responsibilities a real leader should have, M. Ahmadinejad on the other hand, was already chosen by the supreme leader and approved by the Guardian Council. The four candidates for presidency, too, were selected in advance, based on their devotion to the absolute supervisory of the supreme leader - who himself is selected by the Guardian Council to lead the country - and their vow to the Constitutional laws which are overloaded by Islamic rules. No individual is permitted to represent himself as a candidate. No political party can introduce a candidate. Obviously there would be no place in the government for women, as the president, who are considered half of men in Islam. In Iran two women are required so that their testimony equals that of a man in a court of law. Aren’t you wondering how come, while counting up the presidential votes, the women’s votes are equal with the men’s and their votes are not considered as the half of vote?
When a father dies, the sons receive two times the amount of heritage daughters obtain; If a woman is killed in a car accident, her kids will get half the DIEH, which is the full amount they would receive from their father. And of course the girls yet again will receive half of that already reduced amount; If a woman divorces, it is the man who has the automatic custody of the kids; In Koran the husband is given the right to beat her wife; In Islam men could marry four times and could have many more temporary wives. Recently, the Islamic government has added another advantage to the unjust marriage regulations. Before, when a man decided to remarry, he required the permission of his previous wife. Now the men don’t need this permission any more.
The penalty for adultery in Iran is SANGSAR (lapidation): while the men or women are waist high in a hole, they are stoned to death in a public place. You might also want to know M. Obama, that in prison, raping political prisoners under the pretext that they are God’s opponents is rewarded a seat in heaven.
Mollas (Islamic clergies) not only have the most important positions as political authorities, but they also are, for some uneducated believers in Iran, the mediators between them and God. So, when these people intend to make some crucial decisions in their lives, they give sizeable gifts to Mollas in exchange for prayers to God. One example would be some 300 million dollars given to M. Karoobi, one of the recent presidential candidates.

At the recent presidential elections, Ahmadinejad was announced by khamenei, the Supreme Leader, as the reelected president, even before the votes were counted. So if the people appear in the streets demanding their votes, all Iranians know that it is about much more than a rigged election. Their protest is against a totalitarian autocracy.
Freedom, as it is discussed in Iran’s Constitutional laws, seems at first sight to belong to all the citizens. However, if you read the Articles of the Constitution in its entirety, you will notice that there is always some rigid assertion conditioning the freedom, thus prohibiting any act that could threaten Islamic reign.
The vague statements could be applied to any action, thought, and behaviour and give freedom to the authorities to arrest and execute people for any arbitrary reason.
You can find the autocratic laws, which are inspired by Islam’s patriarchal rules, in every line of our constitution। Our Constitutional laws leave no margins for freedom। We will soon talk about the main topics of Constitution laws on our website: “Iran - Rahyaf/Pathway to Democracy” in order to discuss the major wounds of our country that have their root in the autocratic illegitimate laws

HereI provide you with an example:
Article 4 [Islamic Principle]All civil, penal financial, economic, administrative, cultural, military, political, and other laws and regulations must be based on Islamic criteria. This principle applies absolutely and generally to all articles of the Constitution as well as to all other laws and regulations, and the wise persons of the Guardian Council are judges in this matter.

This article sums it all up. It basically says that all laws must be based on Islamic criteria. It also gives powers to the Guardian Council (Shoraye Negahban) to be the ultimate judges of all laws and regulations.


It will be appreciated that
the publication of any material in this site
be in its entirety and with a link to our site

Please see the “Editorial” and “Stop the “GERDAAB” Site”

Stop the “GERDAAB” Site

This site is affiliated

to the Revolutionary Guards

(Sepah e Pasdarans)

Inform both GOOGLE

and MICROSOFT that

GERDAAB is set up


to identify peaceful Iranian protesters

Dear Friends:


Unfortunately the "GERDAAB" site

has published many pictures from people

who have participated in peaceful demonstrations

in Iran in order to identify them

There is a way to put a stop

to this corrupt site

Please do this right away and

send the information

to your friends too

To inform Microsoft go to:
https://phishingfilter.microsoft.com/feedback.aspx?result=none&URL=http://gerdab.ir
And type and submit : I think this is a phishing website

To inform Google go to:
http://www.google.%20com/safebrowsing%20/report_badware/
And type send submit: http://gerdab.ir/ in URL

In order to stop Gerdab


many people have to do this


at the same time

Please inform your friends

سایت گرداب ( وابسته به سپاه) را از کار بیاندازیم

سایت گرداب وابسته به سپاه
در حال انتشار عکسهای مردم به عنوان خرابکار و اغتشاشگر است

دوستان
متأسفانه عکس های بسیاری از مردمی که در یک ماه و نیم اخیر در راهپیمایی های صلح آمیز شرکت نموده اند، در سایت گرداب گذاشته شده است تا به اصطلاح شناسایی شوند!! راهی وجود دارد که با استفاده از آن می توان این سایت مسموم و ضدانسانی را از کار انداخت

یکی از راههای آسان مبارزه با این سایت، معرفی آن به عنوان یک سایت مخرب به مایکروسافت و گوگل است. جزئیات این طرح را در زیر بخوانید

به منظور معرفی سایت گرداب به میکروسافت به لینک بروید و این سایت را ضد حریم شخصی و غیر قابل اعتماد معرفی کنید
سپس قسمت زیر را تایید کنید
"I think this is a phishing website"

در جعبه ی پائین آن نوشته‌ای را که در شکل می‌بینید تایپ و در پایان
submit
کنید
به منظور معرفی سایت گرداب به گوگل، به لینک زیر بروید

http://www.google. com/safebrowsing /report_badware/

آدرس سایت گرداب را وارد نمایید
در قسمت

در جعبه ی پائین آن نوشته‌ای را که در شکل می‌بینید تایپ کنید
و در پایان کلید زیر را کلیک کنید
Submit Report
برای موثر واقع شدن این کار

لازم است تعداد زیادی از افراد این امر مهم را انجام بدهند

بدین منظور خواهشمند است دیگران را نیر به این کار تشویق کنید
و این پیام را به آنان نیز فوروارد کنید

خواهش می شود در اسرع وقت
این کار را انجام بدهید
و برای دوستان نیز این پیام را بفرستید

Saturday, August 1, 2009


آزادی، استقلال، جمهوری ایرانی
جلال ایجادی / در سایت رهیافت
استاد دانشگاه و عضو حزب سبز در فرانسه، یکی از فعالان بسیار ارزشمند کنفدراسیون بین المللی دانشجویان خارج از کشور در زمان محمد رضا شاه
پاریس، اول اوت 2009


پیش از این که مطلب جلال ایجادی را در سایت " رهیافت" بخوانید، به سه شعار زیرین که در روز 8 مرداد 1388 برابر با سی جولای 2009 در بهشت زهرا، مصلا و در بسیاری از خیابان های تهران و دیگر شهرستان ها داده شده است توجه کنید
مرگ بر جمهوری اسلامی
http://www.youtube.com:80/watch?v=4Q8uDYoTWvg

آزادی، استقلای، جمهوری ایرانی
http://www.youtube.com:80/watch?v=e0zquYsjE6k

خامنه ای قاتله، ولایتش باطله
http://www.youtube.com:80/watch?v=EwGOKeEYSA0


و ترانه ی بشکن، بسوزان، دود کن
http://www.youtube.com/watch?v=UhnHFARbnpk



هم چنین به مطلب " لائیسیته" که قبل از این مطلب توسط جلال ایجادی در سایت " رهیافت" به چاپ رسیده است توجه نمائید

جنبش مردم سرشار از نوآوری است. به پیش میرود، ژرف می شود، تند می شود و احکام فرتوت را زیر پا میگذارد. این جنبش در ابتدا گفت: "رای من کجاست؟" و یا "آزادی اندیشه، همیشه، همیشه"، با این شعار از انتخابات آزاد و دمکراسی سخن گفت. سپس گفت: "رهبر ما قاتله، ولایت اش باطله"، با این شعار ولایت فقیه را نفی و باطل اعلام کرد و بالاخره در هشت مرداد ( 30 جولای) در خیابان ها مردم فریاد زد: "آزادی، استقلال، جمهوری ایرانی!". این شعار چکیده ی یک خواست ژرف وتاریخی است

آزادی
آزادی، زیرا استبداد سیاسی دینی، امیال، خواست ها وآرزوهای ایرانیان راپیوسته سرکوب کرد. حاکمان گفتند از عشق حرف نزنید، به مذهب و الله انتقاد نکنید، به خمینی و خامنه ای چپ نگاه نیاندازید، به مقدسات "توهین" نکنید، مشروب نوشیدن قدغن است، تصویرکشیدن حرام است، چهره ی زن به هنگام آواز در تلویزیون ممنوع است، انتقاد به ولایت فقیه مجاز نیست، پیراهن آستین کوتاه در خیابان آزاد نیست، موی زنان در خیابان نباید دیده شود، جانبداری از انقلاب مخملی جرم است، فعالیت احزاب و سندیکا ها آزاد نیست، تغییر دین قابل مجازات است، رسانه ها وروزنامه ها نمی توانند به نظام انتقاد کنند، جوانان ن میتوانند گروه موسیقی مدرن داشته و در رادیو وتلویزیون برنامه داشته باشند، بهائیان "فرقه ظاله" بوده و نباید موجود باشد، همجنس گرایان ضد فطرت بشری اند ومجازاتشان اعدام است، سایر ادیان نمی توانند همان امتیازاتی را داشته باشند که شیعیان دارند، زن نباید همان حقوقی داشته باشد که مرد دارا می باشد، شهدای کمونیست نمی توانند سنگ قبر خاص خود را داشته باشند، مجاز نیست که شهروندان به راحتی سر خاک مصدق بروند ومراسم برگزار کنند، اگر گناه کنید به دوزخ می افتید، و هزاران ممنوعیت ریز ودرشت دیگر. روشن است در هر جامعه قواعدی وجود دارد که یک سلسله از رفتارهای فردی یا گروهی را منع میکند. ولی آنچه که ویژه گی ایران است اینست که علاوه بر موانع رفتاری مانند هر کشور دیگر، حجم انبوهی از زمینه های عادی زندگی به قلمرو ممنوعه و مرگبار تبدیل شده است

در این جامعه ی بسته، انسان می آفریند تا زنده باشد و پویا بماند، ولی در همان زمان با یاس ها، محرومیت ها و افسوس ها درگیر است. استبداد مذهبی موجود حقوق شهروندی را نابود ساخته و روح شهروند را مچاله می کند، پریشان می سازد و آزرده می نماید، زیرا آزادی خفه شده است. در ایران روان انسانی زخمی و طغیانی است زیرا در فضای آزاد در گشت وگذار نیست. بدین ترتیب تمایل به آزادی یک گرایش عمیق بشمار می آید. شعار مردم ما برای کسب آزادی بیانگر دمکراسی خواهی آنهاست و پاسخی است به فقدان آزادی هائی که بر شمردیم. روشن است که ابزار دمکراسی همانگونه که منتسکیو می گوید قانون است، قانونی که متکی به عقل و نهاد قانونگذار است و براصل جدائی سه نهاد اداری و قضائی و فانونگذارقرار دارد

استقلال
استقلال، زیرا ایرانیان نسبت به وابستگی مستعمراتی و نو استعماری نفرت دارند. برای اینان سربلند بودن و اسارت بیگانگان را توهین بر تاریخ خود قلمداد کردن یک ارزش اساسی است. هزار و چهارصد سال پیش لشگر عرب به این سرزمین تاخت و ب اتجاوز وشمشیرو جزیه، اسلام و سلطه ی خلفای ستمگر راحاکم گردانید. پیکار های گوناگون و بسیار لازم بود تا حاکمیت ایرانی بر قرارگردد واستقلال به چنگ آید. تهاجم های متعدد دیگر با این خطر همراه بودند تا ایران اضمحلال پیدا کند ولی هویت و پایداری تاریخی این خطر را دور نگه داشت. در دورانی نزدیکتر روس ها وانگلیسی ها، وسپس شوروی ها و امریکائی ها به شیوه های نوین این استقلال را نشانه گرفتند. ولی خوشبختانه بزرگانی چون دکتر مصدق بودند تا با ملی کردن نفت به پیکار ادامه داده واراده ی استقلال طلبی وسربلندی را به جهانیان نشان دادند

ما بر این امر آگاهیم که چه در گذشته وچه امروز اقتصاد ایران بشکل بیمار گونه ای با نظام سرمایه داری جهانی پیوند خورده و سیاستمداران بی کفایت وتبه کار ثروت های بیشماری را ویران نموده اند। روشن است که استقلال سیاسی و اقتصادی به معنای قطع مناسبات با جهان نیست، بلکه بمفهوم اراده و تصمیم مستقلانه، عدم پذیرش تقسیم کار یک جانبه ی بازارجهانی و بازیگران آن و ایفای یک نقش بارز و واقعی وپیشاهنگ می باشد. زمانی که هشتاد درصد بودجه به درآمد نفتی وابسته است وشاخه های اساسی صنعتی از کار افتاده اند، هنگامی که نظامیان سپاه با کارچاق کنی و زد و بند با باند های داخلی وخارجی به جان این اقتصاد افتاده اند وبه لحاظ رشوه خواری و سوداگری و فساد، تولید کنندگان داخلی توان خود را از دست داده اند، استقلال توهمی بیش نیست. شعار استقلال خواستار سربلندی کشوری است که با اراده ای مستقل و با توجه به منافع ملت ایران، اقتصادی پایدار و مدرن، کیفیت زیست محیطی و سیاستی مبتنی بر همزیستی صلح آمیز در دستور خود قرار می دهد. امروز استقلال بیان خودمختاری در تصمیم و گفتگو وهمکاری با دیگران است، به معنای دوری از مکانیسم های مافیائی و فراهم نمودن شرایط توازن و تعادل روندهای اقتصادی و صنعتی می باشد. به طور قطع مفهوم استقلال باید دقیق بشود ولی آنچه که مردم با شعار خود می خواهند نه سلطه واشغال بیگانه، بلکه حاکمیت ملیست


جمهوری ایرانی
جمهوری ایرانی، زیرا تظاهرکنندگان جمهور و تجلی اراده مردم را می خواهند و نه ولایت فقیه و دیکتاتوری خامنه ای، ونه سلطنت و قدرت فردی پادشاه. جمهوریتی که آنان می خواهند نه اسلامی و مذهبی، بلکه لائیک است. شعار می گوید جمهوری ایرانی و بطور مسلم این امر از دو عامل تبعیت دارد. یکی آهنگ شعار و موزون بودن آنست. ایرانی جای اسلامی می نشیند و در اذهان با حفظ همان آهنگ، یک جابجائی اساسی و گسست را اعلام می دارد. دوم اینکه پسوند اسلامی برداشته می شود تا جنبه ی دینی آن حذف گردد. این حذف بیان لائیسیته ویا جدائی اسلام از حکومت است. نتیجه ی سی سال حکومت سیاسی اسلامی برای جامعه ی ایران چیست؟ اجرای احکام شرعی، تبلیغات اسلامی رسانه ها، انتشار انحصارطلبانه ی مکتب فقهی شیعه و خرافات و جعلیات شیعی در تمام سطوح جامعه، مجازاتهای بدنی شرعی از شلاق تا قصاص واعدام، همه وهمه جز فلاکت وعقب گرائی وتخریب برای جامعه ی ما حاصل دیگری نداشت. به نام اسلام جامعه را خفه کردند، اقتصاد را به کج راه کشاندند، نظامیان پاسدار و بسیجی سرکوبگر را در قلب سیستم دولتی قرار دادند، به صدور انقلاب اسلامی و تقویت تروریسم جهانی اقدام نمودند و چهره ی ایران و ایرانی را در عرصه ی بین المللی خدشه دار ساختند. رنج جامعه ی ما از دینی است که در قدرت است

سی سال حکومت مذهبی یعنی سی سال پشت کردن به حقوق بشر و تجددگرائی، یعنی سی سال استبداد و اقدام علیه دمکراسی. تمامی حکومت های دینی استبداد گرا و فساد گرا بوده اند. زیرا دفاع از حقیقت قدسی در راس قدرت بناچار به توتالیتاریسم می گراید واین امر عدم شفافیت و حرکت تاریک خانه ای را دامن زده و فساد را گسترش می دهد. طی این سی سال اعدام ها و از جمله اعدام های سال شصت را از یاد نبریم، قتل های زنجیره ای روشنفکر و هنرمند را فراموش نکنیم، سرکوب زنان و دانشجویان را از خاطر نبریم، کشتار تظاهرکنندگان جنبش سبز و ندا وسهراب ها را بیاد داشته باشیم و می دانیم که همه ی این خشونت ها توجیه مذهبی - سیاسی داشته اند. مدافعان دینی سلطه گر بنام ایدئولوژی اسلامی کشتند تا از منافع اجتماعی و اقتصادی و مذهبی خود دفاع کنند
جمهوری اسلامی با این پرونده ی سیاه مورد قضاوت تظاهرکننده قرار می گیرد. مسلماً زمانی که دمکراسی بر قرار باشد، جمهوری نیازمند هیچ پیشوند و یا پسوند ی نیست. لیکن در این لحظه ی تاریخی نه گفتن به دیکتاتوری با نه گفتن به اسلامی بودن حکومت همطراز است. جمهوری ایرانی بیان آرزوی جدا کردن اسلام از حکومت در ایران است. آنانی که در ایران این شعار را می دهند خوداکثریت مسلمان بوده و یا از خانواده های مسلمان می باشند. آنان در ایمان قلبی خود صادق هستند، لیکن نفرت آنان به رژیم جمهوری اسلامی بیکران است و آنان مخالف اسلام حکومتی می باشند. سلطه ی دین بر سیاست دولتی منفی است و هر گروه بندی اجتماعی حاکم برای منافع خود بناگزیر دین و ایدئولوژی را برای تحمیق وسرکوب به خدمت میگیرد. پس دین را باید از قدرت به کنار نهاد تا میل تمام خواهانه اش به جامعه تحمیل نشود و حاکمان نیز فرصت طلائی سوء استفاده کردن از مذهب را نیابند

طی سی سال، روشنگران وآزادیخواهان لائیک برای نقد حکومت دینی تلاش ورزیدند، در خارج از کشور نیروهای سیاسی متعدد و روشنفکران چپ و اکولوژیست و ملی گرا لائیسیته و جدائی دین از دولت را توضیح داده وتبلیغ نمودند و امروز در دل جامعه ی ایران و در بطن یک راهپیمائی مردمی در مرداد هزار وسیصد وهشتاد وهشت ، شعار جمهوری ایرانی در تقابل با جمهوری اسلامی مطرح می گردد. بدین ترتیب آنچه را که رژیم حاکم ، یا رهبران انتخاباتی مانند آقای موسوی و یا برخی از تشکلات سیاسی اپوزیسیون رژیم نمی خواستند، روی میدهد. روشن است که این اولین بیان آشکار این خواست می باشد و هنوز در جامعه از گستردگی برخی شعارهای دیگر برخوردار نیست، ولی اگر تابوئی بود شکسته شد و اگر هراسی در بیان شعار بود این هراس فروریخت.

به منظور آشنائی با اهداف سایت "رهیافت" به دو سرمقاله ی فارسی و انگلیسی و گفت و گو با آقای کاظم کردوانی مراجعه فرمائید


لائیسیته، جدائی اسلام از حکومت
در جنبش ایران

La laïcité
la séparation de l’Islam de l’Etat en Iran

جلال ایجادی
پاریس ژوئیه
2009













استاد دانشگاه و عضو حزب سبز در فرانسه، یکی از فعالان بسیار ارزشمند
کنفدراسیون بین المللی دانشجویان خارج از کشور
در زمان محمد رضا شاه
idjadi@free.fr
سایت رهیافت

"انجمن گفتگو و دمکراسی" در پاریس، یکی از نشست های خود را در ژوئیه ی 2009 به "تحلیل از شرایط کنونی ایران" اختصاص داد و در این نشست من بحث خود را در باره ی لائیسیته مطرح ساختم. در اینجا نظرم را با توضیحات بیشتر بیان می نمایم.
جنبش اخیر و رویداد های سیاسی جامعه ی ایران مسئله ی لائیسیته و جدائی دین از دولت را با قدرت در دستور کار قرارداد. با توجه به اینکه طی سی سال اخیر دین اسلام بر دستگاه دولتی و عملکرد آن تسلط داشته و زمامداران بنام دین حکم رانده اند و مشروعیت خود را ناشی از پیوستگی نسبت به دین حاکم می دانند، امروز این پرسش مطرح است که آیا جامعه ی ما از تسلط دینی دور شده، ذهنیت به ضرورت جدا شدن مذهب از دولت آگاهی یافته است و بالاخره آیا پیکار اجتماعی این امر را درراس مطالبات خود قرار می دهد یا نه؟ برای پاسخ به این پرسش ها در ابتدا در باره ی نظام ولایت فقیه توضیح داده می شود. سپس به سکولاریسم و لائیسیته در بستر رویدادهای اخیر توجه شده و بالاخره به ضرورت لائیسیته در جامعه ایران اشاره خواهد شد.

حاکمیت ولایت فقیه
سی سال پیش در شرایط ناتوانی افکار دمکراسی خواهی و نیروهای دمکراسی خواه، آخوند ها و سیاستمداران شیعه رهبری انقلاب را قبضه کردند و ایران از سلطنت مطلقه به ولایت مطلقه انتقال پیدا کرد. سیستم جدید اگرچه جنبه ی نمادینی از جمهوریت داشت، ولی در بنیاد یک قدرت سیاسی مذهبیِ متکی بر خودکامگی ولی فقیه بود. حکمرانان جدید با توجه به تمایلات مردم و افکار عمومی جامعه ی جهانی و نیز باتوجه به بافت سیاسی گروه های مدعی قدرت، در پی آن برآمدند تا واژه ی جمهوریت بکار رود و جنبه ی نمادین رای گیری مطرح شود، ولی در واقع تمایل بخشی از آنان استقرار مدل "فقاهتی" و مبتنی بر مکتب محمدی و ولایت و خلافت علی بود. به زبان دیگر اینان طرفدار خلافت شیعی بودند. در این باره رفسنجانی می نویسد: "برای اولین بار حکومت اسلامی شیعی بر اساس ولایت فقیه و احکام فقه اسلام به وجود آمده و ریشه ی اختلافات ما و لیبرال ها همین جاست که آنها فقه ما و ولایت فقیه را قبول ندارند" (عبور از بحران، دفتر نشر معارف انقلاب، 1378). در تاریخ اسلام خلافت سنی ها مانند خلافت عثمانی تحقق یافته بود، ولی پس از مرگ علی خلافت بر پایه ی مدل شیعه میسر نگشت. انقلاب ایران و تسلط روحانیان شیعه این فرصت طلائی را بوجود آورد.
اصل دوازده قانون اساسی جمهوری اسلامی اعلام می دارد: "دین رسمی ایران، اسلام و مذهب جعفری اثنی عشری است و این اصل الی الابد غیر قابل تغییر است". رهبران جدید قدرت شیعی خود را ابدی اعلام کرده اند و طبق اصل پنجم "در زمان غیبت حضرت ولی عصر...در جمهوری اسلامی ایران ولایت امر و امامت بر عهده ی فقیه است". این فقیه صالح، عهده دار حکومت میباشد (ان الارض یرثها عبادی الصالحون) وامور مقننه و قضائی واجرائی به تصمیم و اراده ی او موکول می شود. بنابراین بر پایه ی قانون اساسی، تمامی امور کشوری به تصمیم فقیه دیکتاتور وابسته است. به عنوان نمونه، اصل یک صد وبیست و یکم سوگند نامه ی رئیس جمهوررا چنین تنظیم می نماید: "من بعنوان رئیس جمهور در پیشگاه قرآن کریم ودر برابر ملت ایران به خداوند قادر متعال سوگند یاد می کنم که پاسدار مذهب رسمی و نظام جمهوری اسلامی و قانون اساسی کشور باشم". این شخص به عنوان نامزد ریاست جمهوری، توسط فقیه تعیین شده و پس از رأی و انتخاب توسط مردم باید دوباره مورد تائید فقیه قراربگیرد.

جمهوری اسلامی در قانون اساسی اش انتخابات ریاست جمهوری و انتخابات نما ینده گان مجلس را برسمیت می شناسد، ولی به عنوان یک نظام مذهبی و بر پایه ی اصل ولایت مطلقه، فقیه در کردار پیوسته رای مردم را نفی کرده و راه را برای عملکرد یک استبداد همه جانبه باز می گذارد. ولی فقیه، حاکمان و مسئولان مرتبط به او و تمامی نهادهای وابسته برای اجرای احکام الهی ولایت فقیه آرا مردم را زیر پا نهاده و در صورتی که بیان مخالفی باشد به هرگونه فشار و سرکوب و اعدام دست می زند. زیرا ازاین دیدگاه انسانها فاقد قدرت تشخیص بوده، عقل آنها قاصر است و حکم خدائی ولی فقیه باید اجرا گردد. روشن است که این نگرش تمامیت خواه که متکی به دستگاه ایدئولوژسکی شیعه و دروغ پردازی ها و جعلیات تاریخی آنست، نه تنها در خدمت دیکتاتوری فردی قراردارد، بلکه به علاوه پاسدار منافع شخصی و گروهی روحانیون و مجموعه ی امتیازات سیاسی و اقتصادی گروه بند های حاکم می باشد.
فراموش نباید کرد که با وجود این سیستم مطلقه و اراده ی تمامیت خواه اش، امکان ندارد که تناقضات درون جناح های حاکمیت پنهان باقی بماند و طبعاً روند های اجتماعی الزاما منکوب و خاموش نشده و جامعه پیوسته به نوآوری دست می زند. حال ببینیم در طی حرکتهای اخیر چه پدیده هائی در مقابل تمامیت خواهی مذهبی واکنش نشان داده و به نحوی در جستجوی ناتوان نمودن سلطه ی مذهبی و سیستم سیاسی مطلقه ی آن میباشند.

عرفی گرائی در جامعه
اگر در یک کلام، عرفی گرائی یا سکولاریسم را تحول منطقی و زمینی اجتماع در نظر بگیریم و آنرا بیان گسترش عقلانیت فردی و کنده شدن آن از قدرت فلج کننده ی آسمانی و تقدیرگرائی بدانیم، تحولات اخیر بیان توسعه ی نسبی سکولاریسم است. توسعه ی علم و صنعت، گسترش آموزش عمومی و رسانه های گروهی، بکارگیری تکنولوژی های نوین در تصمیم ها و فعالیت های اداری و اقتصادی، تسخیر کره ی ماه و علم هوا شناسی و غیره و غیره ساختارعقب افتاده ی ذهنی را درهم ریخته است. در چنین بستری باور به خشم خدا و شیطان کاسته شده و انسان به آگاهی فزونتر دست یافته است. انسان از بنده به فرد تبدیل شده و "امت" بیش از پیش به افراد تجزیه شده است. به بیان دیگر علیرغم مذهبی بودن جامعه ی ایران، روند های سکولار و عرفگرائی توسعه یافته اند و این امر در بطن همین جنبش نیز قابل مشاهده است.
نمودهای این توسعه همیشه عریان و آشکار نیستند ولی قابل حس اند. پدیده ها همیشه به طرز شفاف حرف نمی زنند، ولی آنها در حال شدن هستند، واقعیت دارند و آنها را باید به حرف درآورد. وقتی تظاهر کنندگان به احمدی نژاد گفتند: "هاله ی نور رو دیدی، رأی مرا ندیدی" هم بر تقلب و دروغ دولت انگشت می گذارند و هم غیر مستقیم هاله ی نور خدائی و خرافه گرائی را مورد انتقاد قرار می دهند. در زمان انقلاب خیلی ها تصویر خمینی را روی ماه دیدند و یا باور کردند که دیگران این واقعه را مشاهده کرده اند. البته کسانی بودند که به این بلاهت خندیدند ولی این امردر همان زمان توسط جامعه به مسخره کشیده نشد و تبدیل به یک انتقاد افشاگر توده ای نگردید. در زمان انقلاب سی سال پیش، خمینی به بت تبدیل شده و مردم از این بت شکن می طلبند تا شاه "طاغوتی" را به پائین بکشاند. خمینی یک اسطوره بود، حرفش حکم الهی بود و بر روان مردم فرمان می راند، ولی امروز این بت پرستی وجود ندارد و در نگاه مردم آقای موسوی به عنوان یک رهبر می تواند خیانت کند و به همین لحاظ تظا هرکنندگان می گویند: "موسوی، موسوی، سکوت کنی خائنی". باین ترتیب رفتار منطقی و پراگماتیستی جای رفتار اعتقادی کور را می گیرد، مردم عاقلانه تر عمل می کنند.

نمونه ی دیگرکارزارانتخاباتی است. مضمون شعا رها، مصاحبه ها و گفتگوهای دو کاندیدای اصلی موسوی و کروبی روی مسایل اجتماعی، اقتصادی، حقوق افراد، کرامت انسانی، مسائل جهانی، ارقام و آمار بیکاری و تورم و هم چنین دروغ و خرافه گوئی احمدی نژاد تاکید دارد و برخلاف دوره ی انقلاب پیشین و دوران جنگ با عراق، جنبه ی آسمانی و یا مذهبی رنگ ندارد. بحث بر سر آنست که کارنامه ی دولت کدام است وچه برنامه ای برای جامعه ضرورت دارد. امروزه اگر به شعارهای تظاهرکنندگان توجه کنیم رنگ مذهبی این شعارها بسیار ضعیف است، "الله اکبر" شبانه بیشتر یک تاکتیک علیه اختناق است، وحضور دختر و پسر درکنار هم در نماز جمعه بیانگر عدم اعتقاد به دگم ها و تابوهای مذهب است. مردم احکام رسمی دینی را مورد تجدید نظر قرار داده و آنها را تابع منافع و نیازهای خود می کنند. رهبران سیاسی علیرغم مذهبی بودنشان نمی توانند شعارهای مذهبی و یا خرافات دهشتناک احمدی نژادانه مطرح کنند. این نمونه ها بیان آنست که جامعه تغییر کرده و روحیات افراد متحول شده است. جامعه ی ایران آگاهتر شده، منش های منطق گرای فردی رشد یافته، جوانان با تکنولوژی های نو به دانش و آگاهی های جدید دست پیداکرده اند و به علاوه پیکارهای اجتماعی و تلاش زنان آگاه علیه احکام اسلامی و خرافه ها و همچنین تلاش روزنامه نگاران و مباحث فلسفی و روشنفکری و در این چهارچوب مبارزات فکری نواندیشان مذهبی همه و همه در باز شدن جامعه و به عقب راندن روحیه ی آسمانگرا نقش ایفا کرده اند.

عرفی شدن جامعه بمرور حیطه ی عملکرد مذهب را در اجتماع محدود کرده و کار را برای حکومتگران مذهبی مشکل می سازد. دیگر جامعه را نمی توان بر پایه ی حکم ولایت فقیه چون نایب خدا و فلان امام آرام نگه داشت. مردم الزاماً ناباور نشده اند ولی آنان با عقل سلیم خود زندگی را اداره می کنند و هر چه بیشتر از رجوع به دین در رفتار خود دور می شوند. طبعاً اعتقادات کهن، رفتن به چاه جمکران، دعا ودخیل بستن ها، سفره انداختن ها، به محمد وعلی قسم خوردنها، سینه زنی ها وغیره ادامه پیداخواهند کرد، ولی در دل همین جامعه عقلانیت و استقلال فردی و آزادی طلبی روحی واجتماعی نیز با قدرت بی سابقه بجلو میرود و این پیشرفت نه تنها حاکمیت مذهبی بلکه تمامی جریانات دینی را نیز به چالش می کشاند. پویائی جامعه، مدرن گرائی ذهنیت ورشد عرفگرائی، به طرز بی سابقه بحران و تنگنای رژیم را تشدید نموده است.

لائیسیته در جنبش کنونی
مطلب دیگر جایگاه لائیسیته در دوره ی کنونی است. لائیسیته به معنای جدا شدن دین از دولت است، یعنی دین نباید در امور حکومتگری و اداره ی جامعه مداخله نماید. دین امر خصوصی افراد است، در جامعه ی ما شهروندان معتقد و ناباوران وجود دارند و بنابراین، این یا آن مذهب هر چند اگر پیروان آن اکثریت جامعه را تشکیل دهند، نباید منشاً هدایت و مدیریت جامعه باشد. دین نباید مرجعی برای سیاست و اقتصاد و آموزش و پرورش در جامعه باشد. مسلماً افراد از ذهنیت خود جدا نبوده و با آن زندگی می کنند، ولی بحث بر سر عدم پذیرش دین و احکام آن به عنوان منشأ و پایه ی تصمیم گیریها در جامعه است. اگر معتقدهستید، پس دین را در قلب و خانه و مسجد خود نگه دارید، می توانید در فعالیت اجتماعی اتان ایمان خود را بکارگرفته و آنرا تبلیغ کنید، ولی دین را منشاً قانونگزاری و سیاست مملکت داری در نظر نگیرید. حاکمیت دین، حاکمیت ستمگرانه است، زیرا دینی که بر قدرت قرار می گیرد بخاطر احکام مقدس خود تلاش خواهد کرد تا برای تسلط دائمی خود، دیگر دیدگاه ها را بخاطر خدائی نبودنشان حذف کند و این سرآغاز استبداد است.

لائیسیته ضد دین نیست. لائیسیته چارچوب همزیستی مذاهب گوناگون را فراهم ساخته، ولی تاکید می کند که حکم خدا منشأ قانون برای اداره ی کشور نیست. بنابراین خواهان این گسست و جدائی باید بود. ما می دانیم که در ایران انحراف بنیادی، در راس قرار دادن مذهب شیعه است. جدائی از دین، هر دینی، یک اصل است و در ایران جدائی حکومت و دولت و سیاست از اسلام و مذهب شیعه یک ضرورت بنیادی و آزادیبخش می باشد. در زمان انقلاب عده ای ازروحانیان وسیاستمداران و روشنفکران مذهبی ولایت فقیه و سپس ولایت مطلقه فقیه را به جامعه تحمیل کردند. آیت الله منتظری می نویسد: "در رابطه با گنجاندن اصل ولایت فقیه در قانون اساسی من و آقای بهشتی وربانی شیرازی وحسن ایت اصرار داشتیم. البته بعضی ها هم مخالف بودند. مثل آقای طالقانی و بنی صدر"
(خاطرات آیت‌الله منتظری، چاپ اول، بهار 79، ج1، ص 45 )

در قانون اساسی، اساس جمهوری اسلامی قرآن و اسلام می باشد و طبق اصل چهار:"کلیه یقوانین و مقررات مدنی، جزائی، مالی، اقتصادی، اداری، فرهنگی، نظامی، سیاسی وغیر اینها باید بر اساس موازین اسلامی باشد". به این ترتیب تمام جنبه های زندگی ایرانیان از دریچه ی مذهب شیعه نگاه می شود. رجوع دادن به اسلام و قرآن به معنای نفی خرد انسانها و قدرت عقلی آنان می باشد. در تمام زمینه ها انسان ها باید خود را محدود و سانسور کنند تا مطابق قرآن باشند. در غیر این صورت ولی فقیه به نگهبانی از احکام شریعت، هر گونه دوری از قرآن و تفاوت با تفسیر خود را به مجازات می کشاند.
به این ترتیب هرگونه جمهوریت نمائی از سیستم حذف شده و یک فرد بر اریکه ی سلطانی جلوس کرده، قدرت فردی اش را به عنوان مظهر اراده ی الهی جلوه داده، هرگونه مخالفت را بعنوان مخالفت با خدا و هرمخالف را "محارب با خدا" نشان میدهد. این نظام سیاسی - مذهبی در ابتدا با استفاده از اعتقادات، ساده لوحی ها، نادانی های در جامعه و نیز با بکارگیری رسانه های تبلیغی، مردم را باسارت کشیده و آنجا که لازم بود هر نوای آزادی طلب را بنام اراده ی فقیه و الهی سرکوب نمود. دیروز خمینی و امروز خامنه ای به دیکتاتور مهیبی تبدیل گشته اند که هر اختلاف در میان هیات حاکمه و یا انتقاد به سیستم و سیاست حاکم از جانب مخالفین را به شدید ترین صورت سرکوب می کند. هر آخوند و مسئول و پاسداری با اتکا به حکم ولی فقیه، خود به یک مستبد کوچک و بزرگ تبدیل گشته ونفس جامعه را می گیرد. پس در شرایط کنونی مخالفت با ولایت فقیه بیانگر آزادی خواهی است. لیکن فراموش نکنیم که این وضعیت ناشی از حاکمیت اسلام شیعه بر دستگاه حاکمه است. این دین تمام رفتار و کردار این حکومت را جهت میدهد. روشن است که اجرای عملی احکام اسلامی همیشه آسان نیست، زیرا جامعه بدلیل رشد سکولاریسم و مقاومت واعتراض اجتماعی می ایستد و آنرا پس می زند وگاه حاکمان را مجبور می نماید تا امتیازاتی بدهند. با وجود این، در هم آمیزی دین و سیاست مهلک وتوانفرساست.

در جنبش کنونی بعد از سی سال جمهوری اسلامی، مردم در حرکت مبارزاتی خود علیه ولی فقیه می شورند و پیوند دین و دولت را زیر سئوال می برند. این یکی از دستاورد ها و نوآوری های این جنبش است. خامنه ای رهبر سیاسی رژیم، خود ولایت فقیه است و هنگامی که این نماد مستقیم اراده الهی مورد انتقاد و تعرض جنبش مردمی قرار میگیرد و تظاهرکنندگان در خیابان ها فریاد میزنند "احمدی جنایت می کنه، رهبر حمایت می کنه"،" رهبر جنايت مي كنه، دولت حمايت مي كنه" و یا "مرگ بر خامنه ای"، این امر جز نفی ولایت فقیه و دیکتاتوری اش معنای دیگری نمی تواند داشته باشد. در این روزها شعار شفاف دیگری مطرح شد:" رهبر ما قا تله، ولایت اش باطله"و یا "سهراب ما نمرده، ولایت است که مرده". این شعارها به طور روشن ولایت فقیه خامنه ای را مورد انتقاد قرار داده و ولی فقیه تبهکار را نشانه می گیرند. نفی ولایت فقیه در اینجا به معنای رد یکی شدن دین و دولت نیز میباشد. خامنه ای بعنوان رهبر مذهبی، رهبر سیاسی این نظام می باشد.

از همان زمان تصویب ولایت فقیه، افراد بیشماری ازروشنفکران و اندیشمندان ، اکثریت جریانات چپ و جمهوریخواه و مصدقی این اصل مذهبی استبدادی و درهم آمیزی مذهب و حکومت را رد کردند. اما نیرو های "ملی مذهبی"، آقای بنی صدر و ب یشماری از روشنفکران دینی در همان زمان که بر ضد ولایت فقیه مبارزه می کردند از جدائی دین و دولت و لائیسیته حمایت نمی کردند. آقای بنی صدر در تمام نوشتارهای خود منابع قرآنی و اسلام شیعه را مرجع گرفته و پیشنهادهای سیاسی و اقتصادی و اجتماعی خود را بر چنین اساسی قرار می دهد. ایشان در جلسه ی سخنرانی دوساعته خود در 18 ژوئیه در پاریس، با تحلیل شرایط ایران چهارده دستاورد جنبش اخیر را طرح کرد و یک کلمه هم در باره لائیسیته نگفت.
شرایط در حال تغییر است. در دوره های اخیر برخی ازآیت الله ها ی بزرگ و روحانیون و نواندیشان مذهبی و یا جریانات سیاسی مذهبی ولایت فقیه را رد نموده و خواهان به کنارراندن سیستم دینی از سیاست حاکم گردیدند. آقای اشکوری به روشنی از جدائی دین ودولت سخن می گوید. درگذشته و دوران جدید روشنفکران متعدد، وبلاگ نویسان بی شمار، نیرو های سیاسی خارج از کشور، احزاب و نهادهای بین المللی پیوسته علیه ولایت فقیه و خامنه ای و جنایات ولایت فقیهی انتقاد نوشته و پیکار نموده اند. همه ی این تلاش ها تاثیر داشتند و امروز جمعیتی که در خیابانها فریاد م یزند: "رهبر ما قاتله، ولایت اش باطله" حکم قطعی را صادر می کند و به آشکارا به جهانیان اعلام می کند که این نظام استبدادی ولایت فقیهی را نمی خواهد ودین در قدرت سیاسی را نمی پذیرد. این یک حادثه ی بزرگ برای جامعه ی ایران بشمار می اید.

البته کار هنوز تمام نیست. همیشه پیچیدگی های اجتماعی و رفت و برگشت روندها را بآسانی نمی توان دریافت. علیرغم این جوانب ضد ولایت فقیهی در حرکت های اعتراضی وعلیرغم تمایل برای جدا سازی، شاید بتوان گفت که صدای اعتراض علیه حاکمیت دین بر دولت هنوز از قدرت و تجلی آشکار و نیرومند برخوردار نیست. اگر مستقیما از شهروندان ایرانی راجع به حکومت آخوند پرسش شود، بسیاری از آنان می گویند: "دین را با سیاست نباید قاطی کرد، آخوند ها باید بروند در قم" و "یا دین در قلب من است."، این بیان نشان دهنده ی نوعی بیزاری نسبت به سیستم مذهبی حاکم است. شهروندان ایرانی بنام حکم شرعی بارها و بارها نسبت به دوستان و افراد خانواده اشان فشار ها و سرکوب ها را دیده اند، به نام حکم اسلامی پیوسته شاهد نقض حقوق زنان بوده اند، در زندگی همیشگی دزدی ها و فساد سیاستمداران و روحانیون حاکم را دیده اند، انحصار طلبی آخوند ها و مدیران دینی را در کنترل صدا و سیما تجربه کرده اند، اجرای احکام اسلامی را در قوه ی قضائیه، حکم اعدام در دادگاه های انقلاب اسلامی و منحرف نمودن محتوای درسی برای کودکان و جوانان را دیده اند، مشکل جوانان غیر شیعه برای امتحان ایدئولوژیکی به هنگام کنکور را شنیده اند، سرکوب کمونیستها، مسلمانان مخالف رژیم، بهائیان ودراویش را شاهد بوده اند.
پس چرا این فشارهای ناشی از اجرای احکام و اصول دینی، تمایل به جدا کردن دین ودولت را به شکل گسترده تر نشان نم یدهد؟ آیا شعار لائیسیته دور از ذهن اجتماع است؟ آیا پیوندهای ذهنی مردم با مذهب مانع طرح آشکار این شعار است؟ آیا دوگانگی رفتاری نزد اشخاص مانع این بیان آشکار است؟ آنچه در دل می خواهیم را نباید بزبان آورد؟
به علاوه چرا مسئولان و جریان های حاضر د ررهبری این مبارزات اخیر به طرح این شعارها نمی پردازند؟ روشن است که علیرغم مقاومت در مقابل جناح سرکوبگر خامنه ای، آقایان موسوی و کروبی به طرح شعار لائیسیته وجدائی دین و دولت نپرداختند زیرا به این جدائی اعتقاد ندارند. به طور قطع بخش عظیم شرکت کنندگان در این پیکارها، این جمعیت انبوه جوان زن و مرد، به این درهم آمیزی دین و دولت اعتقادی ندارد و از این نقطه نظر از رهبران کنونی جلوتر می باشد. رهبری کنونی در این زمینه فاقد هماهنگی با خواستهای ژرف مردم است. آقای موسوی در بیست و نه ماه تیرگفت:"اعتقاد داریم راه امام و شهدا با ید ادامه پیدا کند" و یا گفت:"ما به دنبال جامعه ای اسلامی، دینی و آزاد هستیم". دیدگاه آقای موسوی مدلی را پیشنهاد می کند که دیگر ملت ایران آنرا را نمی پسندد. خواست این مردم تمایل به جامعه ای را نشان میدهد که فارغ از دین به عنوان خط کشورداری است. برای مردم مدل خمینی پایان یافت و امروز راه امام، راه پسگرائی است.

جامعه ی ما به لائیسیته نیازمند است
جامعه ی ایران به دمکراسی و آزادی نیازمند است تا بتواند راحت نفس بکشد، توانائی های خود را گشترش دهد، در صحنه ی جهانی سربلند باشد و مدل مثبتی برای دیگر ملت ها و بویژه کشورهای خاورمیانه باشد. این واقعیتی است که جنبش مسالمت آمیزعمومی کنونی تحسین جهانیان را بر انگیخت و نشان داد که دمکراسی هدف مردم ایران است. یکی از ویژه گی های این دمکراسی خواهی در کشور ما رد استبداد مذهبی است. سی سال است که ایران بنام اسلام حکومت می شود و مستبدان بنام دین، اقتصاد و سیاست و روابط اجتماعی و مناسبات بین المللی را تنظیم نموده و به آنها جنبه ی قدسی بخشیدند. سی سال است که هر قاعده ی اجتماعی و خانوادگی و شخصی را بر منشأ دین و مطابق آن محک زدند. بدین ترتیب حاکمان تلاش کردند تا مردم را خلع سلاح نموده، چماق مذهب را بر سر جامعه کوبیده، خرافات را گسترش داده و قدرت تعقل و منطق را تضعیف نمایند. البته جامعه ی ایران خفه نشد و پویائی آن، اثرات ویرانگر اقدامات رژیم رامحدود ساخت.
در دنیای امروز، حاکمیت دین تاریک اندیشی واستبدادگرائی است. بنابر این جامعه ی ما به لائیسیته نیازمند است، جدائی اسلام از قدرت سیاسی در ایران یک ضرورت است. این شعار جدائی دین از دولت، دمکراسی خواهی در ایران را دقیق تر و شفاف تر می کند و به آن قدرت بیشتری می بخشد. در جامعه ای که معتقدین به ادیان گوناگون وجودارند، سلطه دادن یک مذهب در تضاد با همزیستی و اخلاق اجتماعی قرارمی گیرد. سلطه ی یک دین نفی آزادی است. سیاست ها و قوانین نه از زاویه ی یک مکتب مذهبی معین، بلکه بر پایه ی تفکر وتخصص و پژوهش و موازین پیشرفته ی بین المللی و منشور حقوق بشر و صلح و دوستی باید تدوین گردند.

اعتقاد شیعه چه امتیازی بر دیگر اعتقادات مذهبی دارد؟ دیگر مذاهب نیز معتقدند که حرفشان خدائی است و کلامشان حقیقت مطلق است. اداره و مدیریت جامعه محتاج سلطه طلبی نظری یک مذهب نیست. خرافات و جعلیات و افسانه سرائی ها و دگم ها و حتا اصول اخلاقی کلی یک مذهب زمانی که در راس قدرت حکومتی قرارگرفته و با منافع این یا آن گروهبندی اجتماعی سیاسی و این و یا آن مستبد گره می خورند جز تخریب جامعه نتیجه ی دیگری ندارند. خمینی و خامنه ای قدرت خود را الهی وانمود ساختند و احمدی نژاد خود را نماینده ی مستقیم امام مهدی وانمود کرد و هاله ی نور را دید و اینان تمام زور خود را به کارگرفتند تا با استفاده از دین حکومتی منافع خود را تامین کنند و سلطه ی تبهکارانه ای را بر شهروندان ایرانی تحمیل نمایند. دمکراسی خواهی یک اصل است ولی در عین حال با صراحت باید گفت که حاکمیت مذهبی در تناقض با آزادی است. لائیسیته ضد دین باوران نیست بلکه پاسدار منافع عمومی و تربیت کننده ی اذهان در چارچوب یک دولت لائیک می باشد. کسا نی که در ایران از دادن این شعار سرباز می زنند و سیاست لائیک را مطرح نمی کنند به سلامت روحیه ای آزاد در جامعه مدد نم یرسانند. استبداد عنصر مذهب، روح آزاد را می خورد و له میکند و قدرت پرواز را تخریب می نماید. روشن است که هر ایدئولوژی توتالیتاریستی دشمن آزادی روان و اندیشه است.

چه باید کرد؟
پشتیبانی قاطع از مبارزات عمومی و مسالمت آمیز مردم ایران. در بستر مبارزات کنونی علیه رژیم جمهوری دیکتاتوری مذهبی موجود و در همسوئی با آن، ادامه ی تلاش برای افشای تمام اجحافات وزورگوئی های ولایت فقیهی. نظام ولایت فقیه رای مردم را دزدید و آنها راسرکوب نمود، امروز مردم خواهان نفی ولایت فقیه می باشند. هرگونه ولایت فقیه در تناقض با انتخابات و رأی آزاد مردم است، بنابراین فقط ولایت خامنه ای نیست که مورد نفی است.
قانون اساسی ایران سرشار از تناقض است، ولی در عین حال این قانون طرفدار سلطه ی دینی بوده و در تضاد با آزادی هر شهروند و آزادی اندیشه میباشد. بنابراین نقد ونفی قانون اساسی ایران یک امر اساسی بشمار می آید. علی رغم برخی نمادین جمهوری خواهی، تجربیات دیروز و امروز نشان می دهد که پیوسته جنبه ی ولایت فقیهی و دینی قانون اساسی علیه مردم و خواست های آنان مورد استفاده قرار گرفته است. در خیابان ها تظاهرکنندگان گفتند: "کلاغ پر، جمهوری پر پر". آری اگر توهمی بود، فروریخت. این قانون اساسی یک بن بست است. برخی ها می گویند رژیم از محتوای ایدئولوژیکی اسلامی خود تهی شده و آنچه مانده، فقط قدرت سرکوب است. اول آنکه سرکوب در نهاد ایدئولوژیکی اسلام است و دوم اینکه در دوره ی بحرانی کنونی اعمال خشونت علیه مردم به طرز انبوه و عریان است ولی مجموعه ی احکام و قوانین دولتی به قوت خود باقی است.
کسانی که اعتقاد به جدائی دین از دولت و حکومت دارند، باید به طرز رساتر و روشن تر حرف خود را بزنند. مخالفت با ولایت فقیه الزاما بمعنای موافقت با جدائی دین از دولت نیست. رد ولایت فقیه توأم با پذیرش اصل گسست دین از حکومت باید باشد. بر اساس این بینش طرفداری از جمهوری خواهی بمعنای نفی ولایت فقیه و رد سلطه دینی است.
زمان آنست تا تمامی جریانات سیاسی داخل و خارج کشور، تمامی مسئولان و فعالان، تمامی نشریات و رسانه ها، تمامی نهادها و وبلاگ ها و تمامی روشنفکران و هنرمندان مواضع خود را بطور آشکار در مورد لائیسیته و قانون اساسی اعلام کنند و اختلاف نظرات را به بحث بگذارند। ما نیازمند یک جنبش دین پیرایی میباشیم। جنبش امروز جنبش آزادیخواه و دمکراسی طلب است واین جنبش یک روند پویا و دینامیک است و بنابراین نیازمند تفکر و اندیشه است। آنچه تظاهرکنندگان گفتند را از یاد نبریم:
"آزادی اندیشه، همیشه، همیشه "