Saturday, June 26, 2010

"Le nucléaire iranien, le Moyen Orient et le TNP"

Sous le haut patronage de
Dominique Voynet
Compte rendu de la conference
sur le nucleaire iranien:

19 juin 2010-

Palais de Luxembourg, Paris.
Introduction par Didier Idjadi (Jalal)

1er intervenant:
Pierre Villard, Président du Mouvement de la paix, Partenaire des Parlementaires pour la Non prolifération Nucléaire et le Désarmement et Mayors for Peace. Thème : "Le TNP et son avenir".



l’histoire du traite de
non-proliferation
.

L’iran l’a signe avec les premiers, en 1970. L’israel, Pakistan et l’Inde ne l’ont pas signe.
Depuis, il y a meme plus de pays qui ont acqui l’arme nucleaire.
Il parait donc que la traite n’a eu aucun effet, pourtant, depuis son existence, 4 pays dont l’Afrique du Sud on renonce a la bombe, meme s’ils possedaient la technologie necessaire. Aussi, plusieurs d’autres qui etaient en train d’acquerir cette technologie, y ont renoncé.
En consequence, il y a eu plus de pays qui y ont renonce, que ceux qui l’ont acuis. Ceci est un resultat de TNP (Traite de Non Proliferation)
Les defaillances du traite:Article 6: trop ambigue. Des expressions comme “bonne foi” et des controls a des “dates rapproche” qui peuvent etre interprete de plusieurs manieres.
Il y a eu une convention presenté a UN (New york) en Mai 2010 qui proposait de “commencer a discuter pour eliminer la bombe. 144 pays ont signe cette convention. Iran: a signe. France, Etats unis, Russie: Non.
La quesiton maintenant ne doit pas etre “est-ce qu’on elimine la bombe?”, mais “quand?”

2eme Intervenant: Bernard Ravenel,

Co-fondateur du Comité pour le désarmement nucléaire de l’Europe, ancien président du Mouvement pour le désarmement, la paix et la liberté (MDPL). Thème : La prolifération nucléaire au Moyen Orient : le duo Israël- Iran.




L’histoire
des armes nucléaires

La proliferation (multiplication d’arme nucleaire) se fait de 2 manieres:

  • Horizontal: de nouveaux pays acquierent la technologie.
  • Vertical: Les pays qui l’ont deja, continuent a evoluer la technologie.

Cause contribuante a la proliferation horizontal:
l’affaiblissement du militaire american. Nous allons d’un monde uni-polaire domine militairement par les Etats-Unis, a un phenomene mondiale qui met a l’avant le pouvoir regional.
C.F. Tom Segev (historien Israelien): “Il faudrait reecrire toute l’histoire Israelienne a partir de l’histoire de la bombe Israelienne” Ceci est juste pour toute histoire.
Ce que veut maintenant faire l’Iran, c’est acquerir, ce qu’on appelle “la puissance egalisatrice nucleaire”, c’est-a-dire s’égaliser aux puissances nucleaires qui l’entourent: Israel et Etats-Unis.

3 dates importantes:

  • 1973-74: L’essaie nucleaire reussi en Inde. / Nucleaire israelien et risque de guerre nucleaire entre E-U et Russie.
  • 1988: Rafsangani evoque la necessite d’une arme nucleaire (par l’effet de la guerre Iran-Irak)
  • 1993/2003: Elimination d’Irak et par consequence la presence americaine dans la region.
Le facteur Israel:1992: Fin de la guerre du Golf, se fixe le point de vue Israelien sur la potentialite nucleaire iranien.Apres la fin d’Irak, Iran devient le seul rival geopolitique et Israel a besoin d’un enemie dans la region, pour entre-autre: continuer a recevoir le support des E-U, et pour pousser son vrai problem (palestine) a l’arriere fond. Il y a eu donc une diabolisation de l’Iran de la part d’Israel.
La verite est que les progres iraniens dans la technologie de la bombe etaient tres lents, mais Israel fait comme si le risque etait imanent.

L’annee 1992 est aussi (non par coincidene) l’annee où des idees neo-conservatrices a propos de choc culturel de l’Islam resurface en Occident. Apres la fin de la Russie, il fallait un autre enemie ideologique: Islam.

1993: Clinton met en avant la strategie “contre-proliferation”--Ceci correspond a l’action militaire ‘preventif” dans des “etats en risque”

Il y a un double standard dans l’interpretation du Traite de Non-Proliferaiton. Il y a proliferation “selectif”.

En meme temps, le regime iranien se cree une sorte de “capital politique” en instrumentalisant cette diabolisation. En tant que peuple humilie par l’Occident, le regime s’appuie sur la modernite technologique qu’une bombe lui apporterait.

La techono-structure mafiau en Iran est directement relie aux contestations de la democratie en Iran, apres les elections en 2009. Le regime veut se legitimer grace a l’image d’une puissance nucleaire.

Mais maintenat, il y a un nouveau point de vue american qui met en question aussi le nucleaire israelien. 2006, Robert Gates: Il faut voir le nucleaire israelien et son rapport avec le nucleaire iranien...La question israeli-palestinienne cree une instabilite dans la region qui provoque le nucleaire et la question du nucleaire.

troisieme intervenant:
François Nicoullaud, Ancien diplomate à l’ONU, au Chili, à Berlin, à Bombay et ambassadeur de France en Hongrie, en Iran.
auteur de “Le Turban et la Rose”Les negociations avec l’Iran.

Thème : "Négociation de l’Iran avec l’Occident"
Dans le nucleaire, il y a ce qu’on appelle “la technologie dual”: Les machines qui enrichissent l’uranium pour le civil, si on les laisse continuer a tourner peuvent creeer des bombe nucleaire. C’est-a-dire que la meme technique cree du nucleaire civil et militaire.
L’echec des negotiation: Dans le cas de la france, il a eu la double approche de “la carotte et le baton”. On agit la carotte et le baton en meme temps, et par peur, l’âne ne fait rien. ca marche pas. C’est-ce qu’on a fait avec l’Iran.
La suspention de l’enrichissement de l’Iran pendant 1 an et demi, n’a ete compensé d’aucune maniere par les pays occidentaux. Le prealable ressemble trop au but. Iran n’est donc pas motivé pour s’engager.
Ensuite, il y a eu d’autres joueurs: Obama, le president turque et bresilien.
Obama: il a voulu prendre un subjet symbolique, avant d’aborder le grand sujet. Il a donc fait la proposition de donner a l’Iran des combustible pour leur reacteur, en echange de 1200 Kilo d’Uranium legerment enrichi. C’est symbolique, parce que c’est exactement la quantite necessaire pour une bombe.
La reunion a Geneve, où cette proposition a ete faite, a eu de succes. Ahmadinejad etait d’accord et tout le monde etait content.

Mais 3 obstacles:
1. les conservateur iraniens n’aimaient pas le geste cooperatif d’Ahmadinejad (entre-autres, par jalousie qu’il serait responsable des bonnes relations avec l’occident...). Khamenei bloque ce projet.
  1. Neo conservateur americains qui croient qu’il ne faut pas du tout negocier avec ce genre de regime. Hilary Clinton en faisait partie.
    1. La decouverte d’un 2e centre nucleaire a Ghom. mais cette usine ne fonctionnait pas et ne fonction meme pas encore aujourd’hui.
  2. Resultat: on retourne au schema classique: Les pays negoient entre eux, de l’Iran, sans l’Iran. On laisse tomber le fil des negociations.
  3. Mais Turquie et Bresil veulent negocier la meme proposition qu’avait fait E-U.

Personne ne croyait que ca pourrait marcher. Les americains ont donc dit “allez-y”


Malchance: 2 trains ont bascule:
  1. Conseil des Etats: La russie et la Chine ont accepté de cooperer avec l’occident.
  2. Turqui et Bresil ont reussi les negociations avec l’Iran.

Du coup, E-U ont denigre la proposition qu’ils avaient eu-meme encourage recemment.
Resultat: tout le monde s’est installe dans son role habituel et comfortable.

  • Depuis 20 ans ont dit toujours que l’Iran va avoir la bombe. L’iran n’a pas encore aujourd’hui la technologie de faire la bombe.
  • Cette situation arrange le regime iranien: En se montrant comme l’influence dans la region et etouffer la contestation des elections.
  • Ca arrange l’Israel: Il a besoin d’un menace existentiel, pour s’assurer de la solidarite des E-U et pour faire passer au 2e plan, le cas palestine.
  • Ca arrange les pays de Golf. La menace iranien les unie comme motif de cohesion.
  • Ca arrange les E-Unis: Ils justifient leur programme anti-balistique, anit-terroriste.

Les seuls que ca arrange pas,
c’est le peuple iranien qui souffre
.

Sunday, June 13, 2010

کنفرانس در مجلس سنای فرانسه
باغ لوکزامبورگ پاریس
برنامه اتمی ایران
خاورمیانه و
پیمان بین المللی
عدم گسترش فعالیت های هسته ای

تحت ریاست سیاسی دومینک وانه نماینده سنا و یکی از شخصیت های حزب سبز های فرانسه
روز شنبه 19 ژوئن از ساعت یک وسی دقیقه بعداز ظهر
در مجلس سنای فرانسه به زبان فرانسه برگزار میشود
علاقمندان به شرکت میبایست به اسم نویسی در این آدرس میل با ذکر نام، شهرت و شغل خود اقدام کنند
افرادی که اسم نویسی نموده ازساعت یک بعدازظهر شنبه با داشتن کارت شناسائی در محل ورودی سنا باید حاضر باشند

انجمن گفتگو و دمکراسی

"Le nucléaire iranien,
le Moyen Orient et le TNP"
Sous le haut patronage de
Dominique Voynet

Le nucléaire iranien est au centre du débat de la diplomatie internationale et des sanctions lourdes menacent l’Iran. Cette crise, ainsi que la discussion sur le TNP et le désarmement nucléaire nous préoccupent. Comment analyser et comprendre cette crise et est-ce le TNP et la paix sont menacés ?

En Iran, où les aspirations démocratiques sont réprimées par la république islamique, le débat public sur le nucléaire est interdit et l’opacité dans ce domaine est systématique. Cette problématique est internationale et nous avons besoin d’échanger nos différentes visions afin de mieux comprendre la crise du nucléaire et ainsi participer à la promotion d’un débat scientifique et démocratique.

Nous organisons un débat sur "Le nucléaire iranien, Le Moyen Orient et le TNP", le 19 juin sous le haut patronage de la Sénatrice-Maire Dominique Voynet. Les intervenants qui participent à ce débat :
  • Pierre Villard, Président du Mouvement de la paix, Partenaire des Parlementaires pour la Non prolifération Nucléaire et le Désarmement et Mayors for Peace. Thème : "Le TNP et son avenir".
  • Bernard Ravenel, Co-fondateur du Comité pour le désarmement nucléaire de l'Europe, ancien président du Mouvement pour le désarmement, la paix et la liberté (MDPL). Thème : La prolifération nucléaire au Moyen Orient: le duo Israël- Iran.
    • François Nicoullaud, Ancien diplomate à l'ONU, au Chili, à Berlin, à Bombay et ambassadeur de France en Hongrie, en Iran. Thème : "Négociation de l’Iran avec l'Occident "
    • Ilya Platov, Universitaire et spécialiste de la civilisation Russe. Thème : "Le nucléaire dans la coopération Russie - Iran".
    • Djamshid Assadi, Professeur et chercheur en sciences de gestion au Groupe ESC Dijon, spécialiste de l’économie iranienne. Thème :"Les conséquences économiques des sanctions internationales".
    • Didier Idjadi, Universitaire, Professeur au CNAM et l’Ecole Centrale de Paris. Thème : «Le choix du nucléaire militaire et économique de l'Iran est-il pertinent ?".
    Samedi 19 juin 2010 de 13h30 à 17 H 30,
    Salle Clemenceau
    Palais du Luxembourg
    Coordinateur Didier IDJADI
    Association Dialogue et Démocratie
    Pour participer à cette conférence il faut s’inscrire sur cette adresse mail en précisant Nom, Prénom, Profession
    amailto:add.iran1@gmail.com
    A partir de 13h se présenter à l’accueil,
    avec pièce d'identité
    Palais du Luxembourg
    15, rue de Vaugira
    75291 Paris Cedex 06
    RER Luxembourg et
    Métro Odéon ou Mabillon

    Thursday, June 10, 2010

    بلند پروازی های هسته ای ایران
    جهانگیر آموزگار
    برگرفته از: روزنامه ی کیهان لندن
    صفحه ی یادداشتهای بی تاریخ
    دکتر صدرالدین الهی

    Fax: 1-925-930-7868
    :متن کامل در صفحه ی زیر

    گام های پیشنهادی

    هنوز نمی توان در باره ی خواست جهانی گسترده ای برای وضع تحریم های سخت تر علیه ایران سخن گفت. به ویژه اعمال تحریم های همه جانبه از سوی آمریکا بر ایران نیز پشتیبانان چندانی در جهان ندارد. ایران آشکارا و با افتخار از نادیده گرفتن تحریم های سازمان ملل در صدور تجهیزات ممنوعه ی نظامی به پنجاه کشور جهان یاد می کند. بازارهای ایران آکنده از کالاهای آمریکایی است که غیر مستقیم خریداری یا به صورت قاچاق وارد کشور شده است. به این ترتیب لازمه ی اعمال تحریم اقتصادی مؤثرآن است که واشنگتن و متحدان اروپایی اش در جلب همکاری همه ی کشورهای بزرگ جهان برای برداشتن گام های قاطع در این راه موفق شوند. شگفت انگیز آن که دولت های اروپایی که در گذشته از هواداران مصمم گفت وگو با ایران بوده اند چنان از بی ثمری آن " گفت و گوهای سازند ه"سرخورده اند که اکنون به پشتیبانان سرسخت برخوردی شدید با جمهوری اسلامی تبدیل شده اند. فرانسه که از بن بست مذاکرات اتمی به تنگ آمده در حال حاضر پیشگام حرکت به سوی مجازات های فوری است
    آن دو بزرگ چه می گویند؟
    واقعیت، اما، آن است که دو عضو دائم شورای امنیت و برخوردار از حق وتو تاکنون در این مورد از پیوستن به ایالات متحده ی آمریکا و یارانش ابا داشته اند. چین اصولاً با اعمال هرگونه تحریمی مخالف است و در دیگر موارد هم تمایلی به آن نشان نداده است. در گفت وگوهای ژنو نیز "بدون احساس ضرورت" شرکت کرد وعلاقه ای نشان نداده است کشوری را مجازات کند که شریک عمده ی تجاری و دومین صادر کنده ی نفت به چین استت و بازاری سود آور برای سرمایه گذاری های آن. چین با این که آشکارا با تولید سلاح های هسته ای به وسیله ی ایران مخالفت کرده است و می کوشد ایالات متحده ی آمریکا را از خود نراند، اختلافش با غرب بر سر ایران تنها بر سر محاسبات اقتاصادی نیست. ملاحظات استراتژیکی و ایدئولوژیکی نیز در کارند. نیاز سیری ناپذیر صنعت حمل و نقل چین به نفت وارداتی، به این کشور اجازه نمی دهد از هیچ تحریم سختی که به افزایش قیمت نفت منجر شود حمایت کند.غول های عظیم انرژی چین، سینوپک
    (SINOPEC)
    و سی. ان. پی. سی. که در مالکیت دولت این کشور اند، در سال های اخیر همه ی پروزه های نفتی ایران را - که شرکت های فرانسوی و ژاپنی نیمه کاره رها کرده بودند - و ارزش تخمینی آن ها صد و بیست بیلیون دلار برآورده می شود، صاحب شده اند. اظهار نظرهای چین در مورد ایران در نشست های جهانی گوناگون نیز معمولاً از دیگران ملایم تر بوده است. در نگاه چین، توان بالقوه ی ایران در زمینه های اقتصادی و نظامی نه تنها یک تهدید نیست بلکه، برعکس، مانع مطلوبی است در برابر نفوذ آمریکا و روسیه در منطقه که چین از آن استقبال می کند. در 15 اکتبر 2009، نخست وزیر چین، ون جیا بائو، به یکی از مقامات بالای جمهوری اسلامی در مورد ادامه ی همکاری نزدیک بین دو کشور در مسائل بین المللی اطمینان خاطر داد
    :ادامه در صفحه ی


    Wednesday, May 19, 2010

    فرهنگ حذف
    و
    قتل مشروع دینی

    به مناسبت نمایش " یک پرونده، دو قتل" کار خانم نیلوفر بیضائی

    کسری ایرانی
    آوریل 2010


    چاپ مجدد این مطلب و هر مطلب دیگری که در سایت "رهیافت" منتشر می شود، بدون هیچ کم و کسری، با ذکر کامل منبع انتشار و نام نویسنده، تاریخ انتشار و دادن لینک به صفحه ی مربوطه بلامانع است. متشکریم

    در قتل های زنجیره ای که اخیراً خانم نیلوفر بیضائی آن را به نمایش در آورده و در بسیاری از شهرهای آمریکای شمالی و اروپا در این روزها به نمایش گذاشته می شود، دو محور اساسی وجود دارد که این قتل ها، و هر نوع قتلی که برای دفاع از اسلام و مبارزه با کفار و عناصر پلید قلمداد شده را برای عاملین توجیه می نماید
    در تاریخ همه ی جوامع، اندیشه ی دگر، شیوه ی زندگی متفاوت، هر نوع رفتار و کردار و منشی که با نورم معمول جامعه متفاوت باشد، با مخالفت روبرو شده است
    مخالف خوانی بسته به میزان پذیرش متفاوت بودن در جوامع، شکل های متفاوت نیز داشته است. مخالف خوانی اگر به منزله ی ابراز دیدگاه و بینشی متفاوت باشد، حتی بسیار مثبت است و موجب رشد جوامع می شود. اما اگر مخالف خوانی جهت جبهه گیری اعمال شود و موجب حذف روح و جسم دگراندیش یا دگر کنش و دگر منش گردد، پایه ها ی دشمنی و خشونت را شکل می دهد. حذف اندیشه و سلیقه های متفاوت زندگی می تواند به طرد حامل آن در جامعه نیز منجر شود و در نهایت به حذف فیزیکی منتهی گردد، بنا بر عرف مرسوم در جامعه و هم چنین بر مبنای قوانین رسمی و شرعی جاری در مملکت
    حذف انسانی دیگر به علت داشتن اندیشه و شیوه های زندگی متفاوت و دور از نورم جامعه را اگر بخواهیم از جنبه ی روانشناسی فردی مورد بررسی قرار دهیم، می توان آن را در احساس کمبود، حس حسادت، منافع مادی، برتری طلبی، بیم از دست دادن جایگاه خانوادگی و اجتماعی و از این دست دید. به عبارتی انسان می تواند در شرایط گوناگون کمابیش با درجات متفاوت به چنین اقداماتی دست یازد، بدون در نظر گرفتن ریشه های رفتاریابی سنتیِ حذف در جوامع، دلایل مذهبی و مکتبی، و یا رفتارهای ناشی از شیوه های اعمال سیستماتیک حکومتی. این اقدامات در طیفی وسیع از کتک زدن، بیرون انداختن، خوار کردن، متهم کردن، جوسازی، در قرنطینه گذاشتن، در بیم و هراس نگاه داشتن، نقشه ی قتل کشیدن، قتل کردن و غیره تبلور می یابد
    آنگاه مذاهب، مکاتب، سکتاریسم سیاسی و نیز چگونگی حکومت داری، در رفتارهای اجتماعی نقش بسیاری داشته اند در اینکه فرهنگ حذف ابعاد وسیع تری به خود بگیرد. زمان که مذهب، اندیشه ها یا شیوه هایی از زندگی افراد را به طور عملی حذف می کند و آن را مقابله با کفر و برابر با ارتداد می خواند، فردی که به آن مذهب باور دارد با تکیه بر پشتیبانی شرعی و آگاه از حمایت جمعی کثیر از چنین رفتاری با قاطعیت بیشتری در حذف عقاید و رفتارها ی افراد عمل می کند
    مذهب در درون خود توتالیتاریسم را در بردارد. معتقدین می بایست بی چون و چرا پایبند باشند به قوانین مذهب خود، کتاب خود، پیغمبر خود و تمام سنت ها و احادیث مربوطه. پایداریِ بی چون و چرا در مذاهب به خودی خود تمام افرادی را که به باور مذهبی آنها نیستند حذف می کند. حتی می تواند به آنجا بکشاند که امر به حذف فیزیکی آنها بیانجامد. آیۀ 76 از سوره ی نساء کتاب قرآن می گوید
    كسانى كه ايمان دارند، در راه خدا پيكار مى‏كنند; و آنها كه كافرند، در راه طاغوت ( بت و افراد طغيانگر). پس شما با ياران شيطان، پيكار كنيد
    و در آیۀ 104 همین سوره چنین می خوانیم
    و در راه تعقيب دشمن، (هرگز) سست نشويد! (زيرا) اگر شما درد و رنج مى‏بينيد، آنها نيز همانند شما درد و رنج مى‏بينند; ولى شما اميدى از خدا داريد كه آنها ندارند; و خداوند، دانا و حكيم است

    جنگ ایران و عراق به پیروزی رسید فقط به این دلیل که جوانان 16-17 ساله ی ما گمان می بردند با کفار می جنگند و این جنگ در قرآن مقدس شمرده شده است. این جوانان جان خود را در کف دست گذاشتند تا به خدای خود برسند
    مذهب اسلام با این بینش، عداوت و کینه را مبداً حرک خود قرار می دهد. و معتقدین را تشویق به تعقیب و پیکار با هر کس که مخالف اسلام باشد می نماید. به عبارت دیگر معتقد است که این مذهب در بالاترین مرتبت قرار دارد و هر کس که با آن مخالفت کند کافر است و دشمن شناخته می شود

    این امر در بطن خود برتری طلبی معتقدین به مذهب را نقش می زند، در عین حال که حتی تمام معتقدین به مذهب اسلام را در یک سطح نمی بیند. زمان که کتک زدن زن را از جانب مرد جایز می شمارد و زن را ضعیفه و نصفه تلقی می کند، حاکمیت نیمی از جامعه را بر نیمه ی دیگر تحمیل می نماید و بدین ترتیب امتیازاتی بیشتر به همین دلیل در مراتب مختلف اجتماعی برای مرد قائل می شود از جمله سهم دو برابر ارثیه و دیه و دو شهادت زن برابر با شهادت یک مرد و غیره
    در آیۀ 34 سوره ی نساء چنین آمده است
    مردان، سرپرست و نگهبان زنانند، بخاطر برتريهايى كه خداوند (از نظر نظام اجتماع) براى بعضى نسبت به بعضى ديگر قرار داده است، و بخاطر انفاقهايى كه از اموالشان (در مورد زنان) مى‏كنند. و زنان صالح، زنانى هستند كه متواضعند، و در غياب (همسر خود،) اسرار و حقوق او را، در مقابل حقوقى كه خدا براى آنان قرار داده، حفظ مى‏كنند. و (اما) آن دسته از زنان را كه از سركشى و مخالفتشان بيم داريد، پند و اندرز دهيد! (و اگر مؤثر واقع نشد،) در بستر از آنها دورى نماييد! و (اگر هيچ راهى جز شدت عمل، براى وادار كردن آنها به انجام وظايفشان نبود،) آنها را تنبيه كنيد! و اگر از شما پيروى كردند، راهى براى تعدى بر آنها نجوييد! (بدانيد) خداوند، بلندمرتبه و بزرگ (است. (و قدرت او، بالاترين قدرتهاست

    ماجرا به همین صورت ادامه پیدا می کند و چنین است که می بینیم روحانیون در جوامع مذهبی نقش برتر و امتیازات بیشتری نسبت به افراد معمولی معتقد به همان مذهب دارند. توجه بفرمائید فقط به میزان درآمدها ی کلانی که روحانیون ایران کسب می کنند در قبال دعایی که زیر لب ورد می کنند تا کسی که به او پول داده است به مرادش برسد؛ امری که فقط منحصر به ایرانی های داخل کشور نمی شود...و این مافوق مزایای اجتماعی و حقوقی و مالی است که به این افراد صرفاً به عنوان فقیه و مجتهد دین و غیره در جامعه برای آنان در نظر گرفته می شود. در این نوع جوامع زنان محجبه محترم شمرده می شوند و زنان بی حجاب از جامعه مطرودند
    جدا سازی انسان در مذهب ولی به اینجا ختم نمی شود. ما شاهد مجزا شدن جوامع اسلامی به شاخه های گوناگون هستیم: سنی، شیعه، وهابی و غیره. می بینیم که این شاخه ها در چهارچوب یک مذهب به طور دائم چوب یکدیگر را می زنند و در بسیاری مواقع با یکدیگر جنگ دارند
    مذاهب دیگر نیز با چنین مسائلی روبرو هستند. کاتولیک ها و پروتستان ها سال ها با یکدیگر جنگیده اند. و جنگ به معنای اینست که طرف مقابل جنگ را که با عقاید آنان یگانگی ندارد، می بایست حذف کرد. مخالف خوانی در اینجا بدین منظور صورت می گیرد که این افکار بهترین هستند و باید مورد قبول همگان قرار بگیرد. بدین دلیل است که مذهب توتالیتاریسم را در درون خود دارد و با دموکراسی که معتقد است حکومت مردمی باید بر قرار باشد و در نتیجه همه ی افکار و همه شیوه های زندگی مورد احترام قرار گیرد کاملاً در جبهه ی مخالف واقع می شود
    کشورهای دیکتاتوری نیز نقش بی چون و چرا دارند در اشاعه ی فرهنگ حذف. زیرا تنها تفکرات حاکم را مبدأ حرکت می دانند و دگر اندیشان را به شکل های مختلف تحت ستم و آزار و شکنجه قرار می دهند و جایی برای حضور آنها در جامعه نمی شناسند
    حال اگر در کشوری هم دیکتاتوری فردی و نیز توتالیتاریسم مذهبی عامل اصلی تعیین کننده باشد، به طور طبیعی حذف فیزیکی افرادی که متهم به نافرمانی شده اند واصول جاری را زیر سئوال می برند، نه امری نامربوط و نادرست، بلکه بسیار ضروری تلقی می شود
    با توجه به این کلیات است که می توان به کشتارهای فردی و جمعی در تاریخ پرداخت
    و قتل های زنجیره ای نیز در این چهارچوب می گنجد. برخی معتقدند با پیش کشیدن بحث " فرهنگ حذف" در کل جامعه از قبح وحشتناک این قتل ها می کاهیم و جنایت عاملین را بدین صورت توجیه می کنیم که به علل تاریخی تفکر حذف، آنان به چنین اقداماتی دست می زنند
    در اینجا نه قصد کوتاه دیدن جنایت است و نه توجیه اعمال ضد بشری. قصد بر بررسی آن شیوه ی تفکری است که در هر جامعه ای در اوج خود می تواند افراد را به ارتکاب چنین اعمالی وادارد. نتیجه ای که از این مبحث گرفته می شود اینست که وقتی نوعی تفکر، و در اینجا فرهنگ حذف، به طور سیستماتیزه ملکه ی ذهن آدمیان گردید، حذف نه به عنوان یک عمل غیر انسانی و خودکامه، بلکه به عنوان امری معمول در ذهن جا می گیرد. بدین ترتیب است که مردم به راحتی سنگ بر سر افرادی می ریزند که مرتکب زنا شده اند، و زندانبان با آسودگی خیال و حتی به گمان رفتن به بهشت به دختر باکره تجاوز می کند و سپس او را به قتل می رساند، یا همان طور که یکی از عاملین قتل های زنجیره ای در نمایش بیضائی مطرح می کند او به چنین کاری دست می زند زیرا که این انسان های والا را افرادی پلید برای جامعه تشخیص می دهد. و دست مایه و تعلیم دهنده اش کتاب مقدس قرآن است
    به طور عمده استبداد که در درون خود خودکامگی، حذف و طرد ذهنی و فیزیکی افراد را در بردارد، نمی تواند در جوامع فقط مختص حکومت داران باشد. استبداد سیاسی در تشکیلات و احزاب سیاسی به همان گونه عمل می کند که در حاکمیت یک کشور استبدادی. سازمان های سیاسی ایران بخصوص سازمان های سیاسی پس از سال 1332 در درون خود تشکیلاتی کاملاً دیکتاتوری با سیستم تابعیت هرمی داشتند، و با ادعای خواست آزادی، هر دگر اندیش درون سازمانی را مرتد و بورژوا خوانده و او را به عنوان عمله ی تشکیلات در نظر گرفته اند. و یا اینکه این افراد "مرتد" خود از آن سازمان بیرون آمده اند با هزار انگ و تهمتی که سرپرستان تشکیلاتی سابقشان بر آنان روا داشته اند...
    سوم استبداد آحاد مردم در جوامع است که اگر سیستماتیک شده باشد، حتی خطرناک تر از دو نوع اول است. و اگر نوع تفکر و استبداد این افراد با تفکر حاکمیت (فرهنگ حذف) یگانه باشد، حکومت استبدادی دیگر نیازی نمی بیند که حتی تکیه بر سازمان های اطلاعاتی برای کنترل مردم جامعه داشته باشد. مردم خود کار سازمان اطلاعات را انجام می دهند؛ همان گونه که در اوایل انقلاب سی سال پیش از این ما حتی شاهد برخورد گاهی کاملاً ضد انسانی مردم عادی با مخالفین رژیم حاکم بودیم. و به طور کلی مخالفین و تفکرشان در ذهن بسیاری از مردم، در آغاز انقلاب حذف شده و در نتیجه نابود شدنی تلقی می شد
    حال اگر چنانچه مردم با عملکرد حاکمیت موجود خوانایی نداشته باشند، کماکان تحت تأثیر سال ها زندگی در سیستم های تک فکری کلیشه ای که اجازه ی تفکر و کنش و منش آزاد را به افراد نداده است، خود هرکدام یک دیکتاتور کوچولو هستند که در هر زمان، به هر دلیلی، اگر قدرت اجرایی داشته باشند، به هر عملی می توانند دست بزنند. در این ارتباط مثال های متعدد هست. لو رفتن خواهر از جانب برادری که با پیش گرفتن شیوه ای دیگر از زندگی احتمالاً می توانست منافع مادی آن برادر را به خطر اندازد، کم در تاریخ سی سال گذشته ی ما دیده نشده است؛ یا سپردن مخالفین رژیم در اوایل انقلاب از طریق همسایه ها و مردم توی خیابان به دست افراد بسیج و کمیته ی پاسداران...چرا زیاد دور برویم. در همین خارج از کشور، پس از سی سال مهاجرت و زندگی در کشورهای دموکراتیک گاهی به فجایعی بر می خوریم که اگر عمیقاً مسئله ی فرهنگ حذف را که عجین است در فرهنگ ما با پدرسالاری و دیکتاتوری مد نظر قرار ندهیم، از بررسی عمیق فاجعه در خواهیم ماند. به طور قطع شنیده اید داستان مرد کردی که دخترش را در خارج از کشور به قتل می رساند وقتی او را با یک پسر غیر ایرانی می بیند که در خیابان با یکدیگر راه می روند...و در جشن آذری عید نوروز گذشته در ونکوور خانمی را به علت اینکه پیراهنش بسیار کوتاه بود می خواهند از مجلس بیرون کنند. به گفته ی یکی از مدعوین اگر این خانم از خود به جهت تحجر فکری بر گزار کنندگان و فرهنگ حذف آنها که هر زمان لازم ببینند هرکسی را از دور خارج می کنند، دفاع نکرده بود و اگر برگزارکنندگان از قانون محکومیتشان در کانادا و جرائمی که برایشان قائل می شدند هراس نداشتند، چه بسا اقدامات شدید تری نیز صورت می دادند
    فرهنگ حذف که در اغلب ما نهادینه است، عادت به نحوی با دیگران برخورد کند که فرد تحقیر شود، که احساس گناه بکند از رفتار و گفتارش. این ساده ترین شکل حذف، عملکرد و تفکر امریست بسیار رایج در کشور ما، در میان مردم. چنین رفتاری موجب سلب آزادی و آسایش افراد است. همگان همیشه در وضعیتی به سر می برند که حرکتی غیر معمول نورم افکار و منش جامعه نداشته باشند و در غیر این صورت حس گناه همیشه همراه آنان است


    نمایش خانم بیضائی اندوه جان فزای قتل های دهشتناک زنجیره ای در 12 سال پیش از این را برای جمعیت زجر کشیده، زندان دیده و فراری و تبعیدی مهاجر در ونکوور دوباره بر جان ها افکند. نمایش بسیار ساده بود ولی در عین حال گویا و غم بار. چگونگی فجایع کشتار از زبان عاملین بازگو می شد و اینکه دستور بوده است که افراد پلید از جامعه حذف شوند... به گفته ی یکی از حضار فاجعه آنقدر سهمگین است که فقط از این طریق می شد آن را بیان کرد. زنده تر از آن از تاب تحمل بازیگران و هم تماشاگران خارج بود
    یکی از عاملین اجرای قتل ها چگونگی خفه کردن آنان را به جزئیات باز می گوید و اضافه می کند: قبل از کار وضو گرفته بودم و با ذکر به کار مشغول شدم. عامل دیگر مطرح می کند که او با دستور مقامات بالا وظایفش را انجام داده و برای اضافه کاری خود حقوق دریافت داشته است. این نوعی از حذف فیزیکی است به دهشتناک ترین شکل ممکن. کشتار دینی مشروع، کشتار قانونی. این شکل کشتار در عین حال تحجر فکری عاملین را قبل از هرچیز عیان می سازد. اگر کودکان 16-17 ساله در جنگ ایران و عراق با قلبی صاف و بی غش برای وصول به خدا "به خیال خود" جان گذاشتند و ایران پیروزی اش را بر عراق می بایست مدیون این جان باختگان بداند، اما عاملین قتل های زنجیره ای که یک سر در مهمترین بنیاد های کشتار دارند و سر دیگر در خزانه های مملکتی، به نام خدا و قرآن و با وضو و ذکر و به دستور رهبران دینی از بهترین روشنفکران ما را حذف کردند. این نمایش می بایست ما را بسیار به فکر وادارد در بررسی اعمال خود

    Sunday, May 2, 2010



    بررسی و تحلیل
    جریان روشنفکری
    در دهه چهل خورشیدی
    گفتگوی سیروس علی نژاد
    با دکتر محمد صنعتی

    موج تازه روشنفکری نه دنبال اسطوره سازی است
    و نه به آرمان های رومانتیک یوتوپیایی باور دارد

    برگرفته از روزنامه ی کیهان لندن
    سیروس علی نژاد روزنامه نگار و پژوهشگر آگاه که خوانندگان ما با قلم وی آشنایی دارند، در مصاحبه
    با دکتر محمد صنعتی، نویسنده و منقّد فرهنگ و ادبیات و هنر، جریان روشنفکری ایران در دهه چهل را به معرض بحث و بررسی گزارده است. بحثی که هر چند به این دوره خاص نظر دارد، اما بدان محدود نمی شود و سیر تحول روشنفکری در ایران، از دوران مشروطیت به این سو، و نیز عوامل تأثیرگذار بر آن را در بر می گیرد. این بررسی روشنگرانه و در عین حال واقع گرایانه را از فصلنامه فرهنگی- هنری «بخارا» که علی دهباشی در تهران انتشار می دهد، برای مطالعه شما برگزیده ایم. (نسخه پی دی اف)
    بخش اول: روشنفکران مشروطیت زمانی برخاستند که هنوز در کشورهای اطراف ما هیچ حرکتی وجود نداشت
    بخش دوم: تأثیر عوامگرایی و عوام زدگی بر جریان روشنفکری ایران در دهه بیست و دهه چهل
    بخش سوم: روشنفکر کسی است که به جلو نگاه می کند و می خواهد جامعه خود را از مرحله قرون وسطایی به مرحله مدرن برساند
    در دهه چهل روشنفکری ایران سیاست زده بود و همان شد که حزب توده در دهه بیست می اندیشید
    بخش چهارم: بازگشت به خویشتن، تفکر کویرزده سنتی بود که فردید و آل احمد پایه گذاری و دیگران دنبال کردند
    روشنفکری ما همان را می خواست که به دست آورد: گسستن از مدرنیسم و پیوستن به سنّت!
    ■ ■ بخش پنجم و پایانی: روشنفکران هم برای جذب توده ها به مذهب فروشی پرداختند!
    از دهه هفتاد به این سو، جریان روشنفکری نوین در ایران واقع بین تر و منطقی تر و عملگراتر از دوره های گذشته است

    Saturday, April 17, 2010

    هدف از ورود به سفارت ایران در هلند چه بود؟
    بگذارید خودمان توضیح دهیم
    شکوفه منتظری
    رادیو زمانه
    یکی از شرکت کنندگان در حمله به سفارت ایران در لاهه، هدف های این حرکت را تشریح کرده است
    برگرفته از
    اخبار روز
    دوشنبه ۲٣ فروردين ۱٣٨۹ - ۱۲ آوريل ۲۰۱۰
    www.akhbar-rooz.com
    مثل بمب ترکید. محوطه‌ی بیرونی سفارت ایران، روز سه‌شنبه ٦۶ آوریل ٢٠١٠ در شهر لاهه‌ی هلند توسط گروهی از معترضان اشغال شد
    فیلم گرفته شده از محل، یکی از کارمندان سفارت را نشان می‌داد که به «وطن فروشانِ خائنی» که سفارت را گرفته بودند ناسزا می‌گفت. یکی می‌گفت «دمشون گرم»، آن یکی شاکی بود. خیلی‌ها دادشان هوا رفته بود و هر کسی چیزی می‌گفت. یکی گفت کمونیست‌اند، دیگری گفت آنارشیست هستند. آن یکی می‌گفت کلاه چه‌گوارا به سرشان گشاد است. یکی از آن طرف داد می‌زد، آهای پیرزن پیرمرد‌ها! سی سال دیر رسیدید
    اما واقعاً ماجرا از چه قرار بود؟ اصلا این‌ها که بودند؟ ایسم‌شان چه بود؟ واقعا کلاه‌های گشاد چه‌گوارایی داشتند با سیبیل‌های استالینی؟
    سین. صاد یکی از افرادی بود که در این حرکت شرکت داشت. از او خواستم خودش بگوید ماجرا از چه قرار است
    سه‌شنبه ما با گروهی از دوستان، بخشی از خاک سفارت را گرفتیم یا به قول بعضی‌ها آزاد کردیم. برای ما خیلی دردناک بود که هلند، بخشی از خاک خود را به ایران بدهد و کسانی از این خاک استفاده کنند که حکومتِ مردم ایران نیستند
    ما تصمیم گرفتیم، تعداد کمی ایرانی و تعداد بزرگتری غیر ایرانی، هلندی و ملیت‌های دیگر، زمین آن‌جا را به شکل سمبلیک بگیریم و پرچم جمهوری اسلامی را که البته ما با آن هم دشمنی نداشتیم، برداشتیم تا نشان دهیم آن حکومت دیگر این‌جا حکومت نمی‌کند و زمان کوتاهی تا وقتی پلیس بیاید و ما را ببرد، این خاک مال ما و مردم ایران باشد
    به جای پرچم ایران چیزی جایگزین کردید؟
    سر این موضوع خیلی بحث کردیم، چه چیزی بگذاریم که متعلق به مردم باشد. گفتیم اگر سبز باشد، خب بعضی‌ها سبز نیستند، اگر سرخ باشد، بعضی‌ها سوسیالیست نیستند. خیلی از آن گروه اصلا سوسیالیست یا کمونیست نبودند. گفتیم سیاه باشد که متعلق به آنارشیست‌ها است ولی کل گروه آنارشیست نبود و در ایران برای خیلی‌ها آنارشیسم نوعی فحش است. دیدیم با رنگ نمی‌شود تکثرگرایی داخل گروه را منعکس کرد. پس تصویری را انتخاب کردیم که در این وقت تاثیر زیادی بر مردم گذاشته است و آن تصویر ندا است. در نتیجه چیزی که ما جایگزین کردیم، پرچمی مشکی بود با تصویر ندا آقاسلطان. البته نه این‌که بگوییم همه‌ی مردم ندا هستند یا چیزهایی از این قبیل. اما برای ما قوی‌ترین تصویری بود که می‌توانستیم پیدا کنیم و نشان دهیم این‌جا مال خود ایرانی‌ها است
    کار شما سمبلیک بود، مخاطبتان چه کسی بود؟
    جامعه‌ی هلند یا مردم داخل ایران را نیز شامل می‌شد؟این‌ کار چند هدف داشت. کاملا سمبلیک بود و ما با خود ساختمان سفارت و مردم سفارت هیچ کاری نکردیم. هیچ خشونتی نداشتیم، به داخل ساختمان نرفتیم و مردم را کتک نزدیم. به هیچ عنوان به ساختمان و مردمش نزدیک نشدیم. مهم‌ترین مخاطب برای ما مردم ایران بودند، به‌خصوص در این دوره که مقداری اوضاع آرام‌تر شده است. حدس می‌زنم افراد معترض کمی از مبارزه خسته شده‌اند
    در هر حال ماجرا مثل مبارزه با یک غول و دیوی است که صد جان دارد و اصلا نمی‌رود. انرژی انسان را می‌گیرد. ما ایرانیان و غیر‌ایرانیان هلند خواستیم نشان می‌دهیم، هنوز هستیم. هلندی‌ها هم از اتفاقات ایران ناراحت می‌شود و نمی‌توانند درگیر ماجرا نشوند. اما مخاطب دیگری نیز این‌جا هست. زمانی که کاری می‌کنی که به سفارت ربط دارد، داستان سیاسی می‌شود و آن‌جا سیاست‌مدارها نیز به یکدیگر وصل می‌شوند
    یعنی به شکلی شما می‌خواستید توجه دولت هلند را به روابطش با دولت ایران جلب کنید؟
    بالاخره باید علامت سوالی ایجاد شود. زمانی که سفیر ایران در رابطه با این موضوع می‌رود با یک وزیر هلندی صحبت می‌کند، هلند می‌بیند از طرفی با دولت ایران ارتباط دارد و از طرف دیگر می‌گوید ایران مردمش را اذیت می‌کند و پناهنده‌هایش را این‌جا قبول می‌کنیم. ولی پناهندگانی که این‌جا می‌آیند ناراضی هستند و بالاخره کاری می‌کنند. نتیجه این می‌شود که بر سر این موضوع باید با سفیر صحبت کنیم
    نمی‌دانم خبر داری یا نه اما در رسانه‌های ایرانی و شبکه‌های اجتماعی متفاوت مثل فیس‌بوک بحث‌های زیادی حول این ماجرا در گرفت و موافقین و مخالفین زیادی داشت. یکی از نقدهای موجود این است که شما با این کارتان تاثیر منفی بر نگاه جهانیان بر جنبش مسالمت‌آمیز مردم ایران گذاشتید. این را چطور می‌بینی؟
    خیر، اصلا. اولا در مورد این اخبار باید بگویم که بعد از انجام این کار سه روز حبس بودیم و نتوانستیم هیچ خبری را بخوانیم. خود من ٢٤ ساعت نیست که آزادم و هنوز دارم می‌خوانم که چه چیز‌هایی درباره‌ی ما نوشته‌اند. متاسفانه خیلی از چیز‌هایی که نوشته شده است توسط کسانی است که نمی‌دانند ما چرا به آن‌جا رفتیم و چه‌کار کرده‌ایم.شنیدم بعضی‌ها نوشته‌اند که ما پرچم را سوزانده‌ایم. ما اصلا این کار را نکردیم. قبل از آن در مورد این موضوع بحث کردیم و تصمیم گرفتیم که نه آن را بسوزانیم و نه پاره‌اش کنیم. خیلی آرام گره‌هایش را باز کردیم و پرچم ندا را جایگزین کردیم. الآن تازه می‌توانیم جواب این‌ها را بدهیم. ببینید ما رفتیم این کار را کردیم و خیلی مواظب بودیم که هیچ خشونتی نشان ندهیم. اتفاقا تنها خشونتی که دیدم از اعضای سفارت بود. آقایی بود که فحش می‌داد و می‌خواست به ما حمله کند.ما جایی در آن بالا هشت نفری بودیم، تک و تنها می‌خواست بیاید بالا و ما را بزند. به پلیس‌ها نیز می‌گفت شما کاری نمی‌کنید پس من خودم ترتیب‌شان را می‌دهم
    یعنی نه از سوی شما خشونتی اعمال شد و نه حاضر بودید خشونتی را از طرف آنان بپذیرید؟
    نمی‌خواستیم طوری شود که درگیری ایجاد شود. یعنی نمی‌خواستم با دست یا فک شکسته بیرون بیایم ولی از این لحاظ پیروز شدیم. هدفمان این بود که بدون خشونت این کار را کنیم و پلیس ها بعد از این که سه بار اعلام کردند شما باید بروید بالاخره آمدند ما را در ماشین پلیس گذاشتند و بردند
    یعنی شما هیچ مقاومتی در مقابل پلیس هم انجام ندادید؟
    هنگامی که گفتند بیایید پایین، خودشان آمدند و ما را بردند ولی ما با آن‌ها دعوا نکردیم. حتی من شخصا جایی به پلیس گفتم که هیچ مشکلی با شما ندارم و حتی خیلی خوشحالم که شما این‌جا جلوی سفارت نشان می‌دهید که برخورد پلیس باید چگونه باشد، باید با احترام برخورد کند
    پلیس چندباری جلوی آن آقایی که در سفارت بود و به ما فحش می‌داد و می‌خواست حمله کند را گرفت. آن‌جا دیدند که در یک کشور دموکرات پلیس چگونه باید برخورد کند. خوشحال بودم که هم خودم این را تجربه کردم و هم سفارتی‌ها این را دیدند
    تو یک جوان ایرانی - هلندی هستی، آیا می‌شود گفت گروه‌تان، گروهی جوان بود؟
    تا حدی. مثلا من خودم به سی‌سال نرسیده‌ام؛ ولی دانش‌جویان ٢١ ساله نیز نبودیم. بعضی‌ها ٣٥ تا ٤٠ بودند ولی بیشترمان حول و حوش ٣٠ سال بودیم
    یک کم سراغ خودت برویم. چه کاری می‌کنی؟
    من در هلند بزرگ شده‌ام؛ می‌شود گفت ایران را تقریبا ندیده‌ام. خیلی اهل هنر هستم و شغل من موسیقی است. چند ساز مختلف را می‌نوازم و از اجراهای مختلف پول در می‌آورم
    یعنی خیلی هم نمی‌توان اسم تو را سیاست‌مدار گذاشت؟
    اصلا. می‌دانم دوره‌ای بودند که عده‌ای از حزب پول می‌گرفتند و کاری می‌کردند ولی کسانی که این کار را به عنوان شغل می‌کنند از آن مبارزه دور می‌شوند. بچه‌هایی که آن‌جا بودند مثلا خود من اهل هنر هستم، یکی دیگر از دوستان کار تئاتر می‌کند. کسی شغل بنایی داشت. یکی روشنفکر و دیگری در یک اداره کار می‌کند
    تو که خودت در هلند بزرگ شده‌ای چرا این‌قدر دغدغه‌ی ایران را داری؟ هنرمند هستی و در برخورد کلیشه‌ای می گویند هنرمندان روح لطیفی دارند، چه شد که به چنین ضرورتی رسیدی؟
    درست است که من در هلند بزرگ شده‌ام، اما همیشه در ارتباط با ایران بوده‌ام. ماهی یک‌بار یا دو ماهی یک‌بار من با دایی‌ام در ایران تلفنی صحبت می‌کنم. با این‌که ٢٥ سال است دایی‌ام را ندیده‌ام هنوز دلم برایش تنگ می‌شود. ارتباطی که با ایران دارم بر اساس موسیقی، شا‌هنامه‌، غذایی که می‌خورم و خاطره‌هایی که تعریف می‌کنند است. نه این‌که بگویم خون ایران در رگ من است و ایران وطن من است ولی چیز دیگری که هست این است که من شهروند دنیا هستم و زمانی که می‌بینم در کشورهای مختلف نابرابری وجود دارد، حس می‌کنم باید به آن‌ها کمک کنم. همین‌طور که این هلندی‌ها به این دلیل به ایرانی‌ها کمک کردند
    اگر من بخواهم مردمی را کمک کنم، به ایرانیان بیش از افراد دیگر می‌توانم کمک کنم. همین‌طور می‌خواهم تبتی‌ها و فلسطینی‌ها را کمک کنم اما نه زبانشان را می‌دانم و نه تاریخ و سیاستشان را درست می‌شناسم. به دلیل این‌که به عنوان یک ایرانی هلندی این آشنایی را با ایران دارم می‌توانم برای حقوق ایرانیان فعال باشم
    گروه شما چگونه عمل کرده است؟
    این گروهی که رفتند و این‌کار را انجام دادند، هیچ ربط خاصی به هم نداشتند. نه از یک گروه یا حزب سیاسی می‌آیند و نه قبل از این همکاری با هم داشته‌اند. بعضی‌ها تا حدی آنارشیست بودند، ٢ یا ٣ نفر از آن ‌ها سوسیالیست کمونیست بودند. خود من تا حدی سمپاتی برای جنبش سبز دارم. گروه‌هایی که اگر بخواهند به عنوان جنبش با یکدیگر کار کنند قبل از این که در مبارزه متحد شوند، بر سر و کول یکدیگر می‌زنند. مثلا آنارشیست‌ها و کمونیست‌ها در اسپانیا خیلی با یکدیگر جنگیدند تا این‌که فهمیدند یک فاشیستی هم هست که باید با آن بجنگدند. یعنی مایی که آن‌جا رفتیم هیچ ربطی به جایی نداشتیم بنابراین این گروه هیچ رهبری هم نداشتند
    جاهای مختلف خیلی راجع به شما نوشتند. اما خودت نیز اشاره کردی که تازه دیشب آمدی و هنوز ٢٤ ساعت نیست که بیرون هستی. فکر می‌کنی اگر کسی بخواهد بداند که شما چرا به آن‌جا رفتید و چرا این کار را کردید باید از کجا بشنود؟ آیا منبعی دارید که آدم‌ها به آن مراجعه کنند؟
    ما سایتی داریم که در اعلامیه‌ی اولی که دادیم آدرس آن را نوشته‌ایم. متاسفانه دیدم بچه‌ها همه خبر را به یکدیگر می‌فرستند و اسم این سایت آن‌جا گم می‌شود. تنها جایی که ما به عنوان گروه داریم کاری می‌کنیم وبلاگی به اسم ایران لیوز است
    آن‌جا تنها جایی است که اعلامیه‌ی ما به زبان‌های فارسی، انگلیسی و روسی نوشته شده است
    چرا روسی؟
    زیرا می‌خواستیم مردم کشورهایی دیگر نیز به وضعیت ایران آگاه شوند. حکومت‌هایی هستند که بیش از حد با ایران همکاری می‌کنند. مثلا حکومت روسیه متاسفانه از ایران پشتیبانی کرده است و گفتیم اگر به روسی نیز بنویسیم که در روسیه آن را بخوانند خوب است. حتی می‌خواستیم به زبان اسپانیایی بنویسیم که در ونزوئلا و دیگر کشورهایی که دولت هایشان متحد دولت ایران هستند، بتوانند آن را بخوانند.ولی متاسفانه به موقع حاضر نشد. اما سعی می‌کنیم در روزهای آینده این کار را انجام دهیم
    یکی دیگر از نقد‌هایی که به شما وارد است این است که دوره‌ی این حرف‌ها گذشته است. زمانی که آدم‌ها می‌ریختند سفارت آمریکا را می‌گرفتند. اما از طرفی ما قبل از انقلاب ٥٧ نمونه‌های مشابه ای در خارج از کشور داشتیم. کنفدراسیون جهانی دانش‌جویان و محصلین ایرانی، بارها اعتراض هایی از این دست کرده است. به سفارت‌های ایران رفته و آن‌جا تحصن کرده است. در واقع کاری که شما امروز کرده‌اید و نمونه‌های دیگری که در چند ماه اخیر اتفاق افتاده است به نوعی تکرار تاریخ است. به نظرت می‌شود این‌ها را به یکدیگر ربط داد؟
    اولا من بگویم با این استدلال‌ که دوره ی کاری تمام شده و عده ای این کار را دیگر نمی‌کنند، دلیل نمی‌شود که آدم کاری نکند. یعنی اگر ما بگوییم هیچ‌کس نمی‌رود تظاهرات، دلیل است که دیگر تظاهرات نکنیم؟ ولی اگر این کاری که ما کردیم را بخواهیم با اشغال سفارت آمریکا در ایران مقایسه کنیم، اولا آن ها مردمی که آن‌جا کار می کردند را گروگان گرفتند و آن‌ها را ٤٤٤ روز نگه داشتند. ما به هیچ‌ عنوان دستی به سفارت نزدیم و حتی نزدیک به اهالی سفارت نشدیم. ما فقط گفتیم این خاکی که هلند به ایران داده است، به دلیل این‌که حکومتی از آن استفاده می‌کند که حکومت مردم ایران نیست، خاک را به مدت ٣٠ تا ٦٠ دقیقه بگیریم

    Tuesday, April 6, 2010

    اگر هخامنش به فراموشی سپرده شود، گناه
    ماست که به فرزندانمان نیاموختیمش
    مگر هزارها چیز دیگرکه به فرزندانمان می آموزیم، مثل
    بازی های خشن کامپیوتری
    در کتاب های درسی آمده اند؟! پس گناه
    خودمان را گردن دیگری می اندازیم
    خود ما چقدر آگاهی داریم؟ چقدر
    از پیشینه و تاریخمان اطلاع داریم
    اگر آگاهی داشتیم انقدر تکرارش نمی کردیم


    آیا می دانید: حذف بخش هخامنش از کتاب درسی تاریخ به تصویب رسید؟
    آیا می دانید: فرزندان ما دیگر حتی اسم کوروش کبیر را نمی شناسند؟
    آیا می دانید: 29 اکتبر روز جهانی کوروش کبیر است و این روز فقط در تقویم ایران نیست؟
    آیا می دانید: چند سال دیگر، با نابودی کامل تخت جمشید باید سپاسگذار کشورهایی چون فرانسه باشیم که چندی از تخت جمشید را در موزه های خود حفظ کردند؟
    آیا می دانید: اولین سیستم استخدام دولتی به صورت لشگری و کشوری به مدت ۴۰سال خدمت و سپس بازنشستگی و گرفتن مستمری دائم را کورش کبیر در ایران پایه گذاری کرد؟
    آیا می دانید: کمبوجيه فرزند کورش به دلیل کشته شدن ۱۲ ایرانی در مصر و اینکه فرعون مصر به جای عذر خواهی از ایرانیان به دشنام دادن و تمسخر پرداخته بود، با ۲۵۰ هزار سرباز ایرانی در روز ۴۲ از آغاز بهار ۵۲۵ قبل از میلاد به مصر حمله کرد و کل مصر را تصرف کرد و به دلیل آمدن قحطی در مصر مقداری بسیار زیادی غله وارد مصر کرد؟ اکنون در مصر یک نقاشی دیواری وجود دارد که کمبوجیه را در حال احترام به خدایان مصر نشان می دهد. او به هیچ وجه دین ایران را به آنان تحمیل نکرد و بی احترامی به آنان ننمود
    آیا می دانید: داریوش کبیر با شور و مشورت تمام بزرگان ایالت های ایران که در پاسارگاد جمع شده بودند به پادشاهی برگزیده شد و در بهار ۵۲۰ قبل از میلاد تاج شاهنشاهی ایران را بر سر نهاد و برای همین مناسبت ۲ نوع سکه ی طرح دار با نام داریک (طلا) و سیکو (نقره) را در اختیار مردم قرار داد که بعدها رایج ترین پول های جهان شد؟
    آیا می دانید: داریوش کبیر طرح تعلیمات عمومی و سوادآموزی را اجباری و به صورت کاملأ رایگان بنیان گذاشت که به موجب آن همه ی مردم می بایست خواندن و نوشتن بدانند که به همین مناسبت خط آرامی یا فنیقی را جایگزین خط میخی کرد که بعدها خط پهلوی نام گرفت؟
    آیا می دانید: داریوش در پایئز و زمستان ۵۱۸ - ۵۱۹ قبل از میلاد نقشه ی ساخت پرسپولیس را طراحی کرد و با الهام گرفتن از اهرام مصر نقشه ی آن را با کمک چندین تن از معماران مصری به روی کاغذ آورد؟
    آیا می دانید: داریوش بعد از تصرف بابل ۲۵ هزار یهودی برده را که در آن شهر بر زیر یوق بردگی شاه بابل بودند آزاد کرد؟
    آیا می دانید: داریوش در سال دهم پادشاهی خود شاهراه بزرگ کورش را به اتمام رساند و جاده ی سراسری آسیا را احداث کرد که از خراسان به مغرب چین می رفت که بعدها جاده ابریشم نام گرفت؟
    آیا می دانید: اولین بار پرسپولیس به دستور داریوش کبیر به صورت ماکت ساخته شد تا از بزرگترین کاخ آسیا شبیه سازی شده باشد که فقط ماکت کاخ پرسپولیس ۳ سال طول کشید و کل ساخت کاخ ۸۰ سال به طول انجامید؟
    آیا می دانید: داریوش برای ساخت کاخ پرسپولیس که نمایشگاه هنر آسیا بوده ۲۵ هزار کارگر به صورت ۱۰ ساعت در تابستان و ۸ ساعت در زمستان به کار گماشته بود و به هر استاد کار هر ۵ روز ی کبار یک سکه طلا (داریک) می داده و به هر خانواده از کارگران به غیر از مزد آنها روزانه ۲۵۰ گرم گوشت همراه با روغن - کره - عسل و پنیر می داده است و هر ۱۰ روز یکبار استراحت داشتند؟
    آیا می دانید: داریوش در هر سال برای ساخت کاخ به کارگران بیش از نیم میلیون طلا مزد می داده است که به گفته ی مورخان گران ترین کاخ دنیا محسوب می شده؟ این در حالی است که در همان زمان در مصر کارگران به بیگاری مشغول بوده اند بدون پرداخت مزد که با شلاق نیز همراه بوده است
    آیا می دانید: تقویم کنونی (ماه ۳۰ روز) به دستور داریوش پایه گذاری شد و او هیأتی را برای اصلاح تقویم ایران به ریاست دانشمند بابلی "دنی تون" بسیج کرده بود؟ بر طبق تقویم جدید داریوش، روز اول و پانزدهم ماه تعطیل بوده و در طول سال دارای ۵ عید مذهبی و ۳۱ روز تعطیلی رسمی که یکی از آنها نوروز و دیگری سوگ سیاوش بوده است.
    آیا می دانید: داریوش پادگان و نظام وظیفه را در ایران پایه گزاری کرد و به مناسبت آن تمام جوانان چه فرزند شاه و چه فرزند وزیر باید به خدمت بروند و تعلیمات نظامی ببینند تا بتوانند از سرزمین پارس دفاع کنند؟
    آیا می دانید: داریوش برای اولین بار در ایران وزارت راه - وزارت آب - سازمان املاک - سازمان اطلاعات - سازمان پست و تلگراف (چاپارخانه) را بنیان نهاد؟
    آیا می دانید: اولین راه شوسه و زیر سازی شده در جهان توسط داریوش ساخته شد؟
    آیا می دانید: داریوش برای جلوگیری از قحطی آب در هندوستان که جزوی از امپراطوری ایران بوده سدی عظیم بروی رود سند بنا نهاد؟
    آیا می دانید: فیثاغورث که به دلایل مذهبی از کشور خود گریخته بود و به ایران پناه آورده بود توسط داریوش کبیر دارای یک زندگی خوب همراه با مستمری دائم شد؟
    آیا می دانید: در طول سلطنت داریوش کبیر ۲۴۲ حکمران بر علیه او شورش کرده بودند و او پادشاهی بوده که با ۲۴۲ مورد شورش مقابله کرد و همه را بر جای خود نشاند و عدالت را در سرتاسر ایران بسط داد؟ او در سال آخر پادشاهی به اندازه ی ۱۰ میلیون لیره انگلستان ذخیره مالی در خزانه دولتی بر جای گذاشت
    آیا می دانید: داریوش در سال ۵۲۱ قبل از میلاد فرمان داد: من عدالت را دوست دارم، از گناه متنفرم و از ظلم طبقات بالا به طبقات پایین اجتماع خشنود نیستم

    Friday, March 19, 2010

    عید نوروز
    بر تمام ایرانیان جهان مبارک


    Tuesday, March 16, 2010

    فلسفه چهارشنبه سورى
    به روایت سياوش اوستا

    فرستنده: پیمان پارسا

    Peyman Parsa
    http://www.peymanparsa.com/


    سور به معناى ميهمانى و جشن مى باشد و اما چرا چهارشنبه سورى و چرا آتش برافروختن و چرا از روى آتش پريدن؟ براساس سروده هاى پيروز پارسى، حكيم فردوسى، سياوش فرزند كاووس شاه در هفت سالگى مادر را از دست مى دهد. پادشاه همسر ديگر را برمى گزيند، سودابه كه زنى زيبا و هوسباز بود عاشق سياوش مى شود
    يكى روز كاووس كى با پسر
    نشسته كه سودابه آمد ز در
    زنـاگـاه روى سياوش بديد
    پرانديشه گشت و دلش بردميد
    زعشق رخ او قرارش نماند
    همه مهر اندر دل آتش نشاند
    سودابه در انديشه بود تا به گونه اى سياوش را به كاخ خويش بكشاند، دختر زيبا و جوان خود را بهانه حضور سياوش كرده و او را فرا خواند
    كه بايد كه رنجه كنى پاى خويش
    نمائى مرا سرو بالاى خويش
    بياراسته خويش چون نوبهار
    بگردش هم از ماهرويان هزار
    آنگاه كه سودابه سياوش را در كاخ خويش يافت به او گفت
    هر آنكس كه از دور بيند ترا
    شود بيهش و برگزيند ترا
    زمن هر چه خواهى، همه كام تو
    بر آرم ، نپيچم سر از دام تو
    من اينك به پيش تو افتاده ام
    تن و جان شيرين ترا داده ام
    سودابه پس از اين كه از مهر و عشق خود به سياوش مى گويد و همزمان به او نزديك مى شود. ناگاه او را در آغوش كشيده و مى بوسد
    سرش تنگ بگرفت و يك بوسه داد
    همانا كه از شرم ناورد ياد
    رخان سياوش چو خون شد ز شرم
    بياراست مژگان به خوناب گرم
    چنين گفت با دل كه از كار ديو
    مرا دور داراد كيوان خديو
    نه من با پدر بى وفائى كنم
    نه با اهرمن آشنائى كنم
    سياوش با خشم و اضطراب و دلهره به نامادرى خود گفت
    سر بانوانى و هم مهترى
    من ايدون گمانم كه تو مادرى
    سياوش خشمناك از جاى برخاسته و عزم خروج از كاخ سودابه را كرد. سودابه كه از برملا شدن واقعه بيم داشت داد و فرياد كرد و درست بسان افسانه يوسف و زليخا دامن پاره كرده و گناه را به سياوش متوجه كرد و چنانچه در نمايشنامه افسانه، افسانه ها نوشتيم، اكثر افسانه هاى سامى، افسانه هاى شاهنامه مى باشد كه رنگ روى سامى گرفته است و نيز در آئين اوستا نوشته ايم كه كتاب اوستا يك كتابخانه كتاب بوده است كه تاريخ شاهان ايران يكى از ۱۲۰ جلد كتاب، كتابخانه اوستا مى باشد و چگونگى به نظم آوردن آن را توسط فردوسى در زندگينامه پيروز پارسى، يعنى حكيم ابوالقاسم فردوسى شرح داده ام... بارى سياوش به سودابه مى گويد كه پدر را آگاه خواهد كرد
    از آن تخت برخاست با خشم و جنگ
    بدو اندر آويخت سودابه چنگ
    بدو گفت من راز دل پيش تو
    بگفتم نهانى بد انديش تو
    مرا خيره خواهى كه رسوا كنى؟
    به پيش خردمند رعنا كنى؟
    بزد دست و جامه بدريد پاك
    به ناخن دو رخ را همى كرد چاك
    برآمد خروش از شبستان اوى
    فغانش زايوان برآمد بكوى

    در پى جار و جنجال سودابه، كيكاووس پادشاه ايران از جريان آگاه شده و از سياوش توضيح خواست سياوش به پدر گفت كه پاكدامن است و براى اثبات آن آماده است تا از تونل و راهرو آتش عبور كند. سياوش گفت اگر من گناهكار باشم در آتش خواهم سوخت و اگر پاكدامن باشم از آتش عبور خواهم كرد

    سراسر همه دشت بريان شدند

    سياوش بيامد به پيش پدر

    يكى خود و زرين نهاده به سر

    سخن گفتنش با پسر نرم بود

    سياوش بدو گفت انده مدار

    كزين سان بود گردش روزگار

    سرى پرز شرم و تباهى مراست

    سياوش سپه را بدا نسان بتاخت

    تو گفتى كه اسبش بر آتش بساخت

    زآتش برون آمد آزاد مرد

    لبان پر ز خنده برخ همچو ورد

    چو بخشايش پاك يزدان بود

    دم آتش و باد يكسان بود

    سواران لشكر برانگيختند

    همه دشت پيشش درم ريختند

    سياوش به تندرستى و چاپكى و چالاكى به همراه اسب سياهش از آتش عبور كرد و تندرست بيرون آمد

    يكى شادمانى شد اندر جهان

    ميان كهان و ميان مهان

    سياوش به پيش جهاندار پاك

    بيامد بماليد رخ را به خاك

    كه از نفت آن كوه آتش پَِـرَست

    همه كامه دشمنان كرد پست

    بدو گفت شاه، اى دلير جهان

    كه پاكيزه تخمى و روشن روان

    چنانى كه از مادر پارسا

    بزايد شود بر جهان پادشا

    سياوخش را تنگ در برگرفت

    زكردار بد پوزش اندر گرفت

    مى آورد و رامشگران را بخواند

    همه كام ها با سياوش براند

    سه روز اندر آن سور مى در كشيد

    نبد بر در گنج بند و كليد

    اين اتفاق و آزمايش عبور از آتش در بهرام شيد (سه شنبه) آخر سال روى داده بود و از چهارشنبه تا ناهيد شيد (جمعه يا آدينه) جشن ملى اعلام شد و در سراسر كشور پهناور ايران به فرمان كيكاووس سورچرانى و شادمانى برقرار شد. و از آن پس به ياد عبور سرفرازانه سياوش از آتش همواره ايرانيان واپسين شبانه بهرام شيد (سه شنبه شب) را به ياد سياوش و پاكى او با پريدن از روى آتش جشن مى گيرند

    Monday, March 8, 2010

    Vancouver ٌWinter Olympics
    in Picture
    GO CANADA
    پارتی ملی، خوشحالی جمعی، شادی افتخارآمیز

    A National Party َ

    A Collective Happiness

    A Rewarded & Arrogance Joy

    نگارش و عکس: مهین میلانی
    این مطلب در روزنامه ی شهروند ونکوور به چاپ رسیده است
    لازم است که هر گونه استفاده از این مقاله و عکس ها
    با ذکر منبع انتشار، نام نویسنده و عکس بردار همراه باشد


    برای مشاهده ی عکس ها به لینک های زیر مراجعه فرمائید

    Flame, Flag, Vancouver Nights,
    Golden Victory, Crowd, couples,
    Artwork, Faces, Olympic Feelings


    هیجانات المپیک با 14 مدال طلا برای کانادا در مقابل 9 مدال طلا برای آمریکا و 10 مدال طلا برای آلمان یکی از بزرگترین موفقیت هایی بود که ورزش زمستانی کانادا در تاریخ مسابقات المپیک به دست آورد
    هیچ کشور میزبانی در تاریخ مسابقات المپیک تا کنون در کشور خود موفق به کسب این میزان مدال طلا برای خود نشده بود و کانادا که نه در بازی های زمستانی مونترال و نه در کالگاری موفق نشده بود حتی یک مدال طلا به دست آورد، موفقیت شایان توجه مسابقات زمستانی 2010 ونکوور این کشور را در جایگاهی بسیار ارزنده قرارداد
    اگر بتوان معیار مرتبت موفقیت را به تعداد کلیه ی مدال های کسب شده قرار داد، اکنون کانادا با 26 مدال در مجموع در مقام سوم قرار دارد بعد از آمریکا با 37 مدال و آلمان 30 مدال
    از دیدگاه من میزان مدال های طلای کسب شده (14) توسط کانادا بویژه دو مدال طلا برای تیم هاکی زنان و مردان می تواند معیار برتری را محک بزند. کانادا از چند منظر شماره یک بوده است

    در این میان تظاهرکنندگان ضد مسابقات المپیک شعار می دهند: "در سرزمین دزدیده شده مسابقات المپیک ممنوع"، "7 بیلیون دلار برای 17 روز پارتی، بی خانمان ها در خیابان"

    هزاران نفر در روز جشن گشایش مسابقات زمستان المپییک در خیابان های ونکور اعتراض خود را با کاروانی از باندرول ها وعلم ها صدای خود را به مردم رساندند و افراد گروه "جنبش ضد المپیک اِرت فِرستِر" در اولین روز مسابقات شیشه های ساختمان "بِی" و بانک "تی دی" را در داون تاون ونکوور با هدف حمله به اسپانسر های اصلی بازی های المپیک شکستند
    شعار دوستداران هاکی در آخرین بازی کانادا با آمریکا در تلویزیون چنین ظاهر شد: " آمریکا و کانادا "در جنگ با یکدیگر برادرند ولی نه در روی یخ
    بی خانمان ها یک محل پارکینگ را در خیابان "هیستینگز" به اشغال خود در آوردند و چادر های خود را برای تما م مدت مسابقات در آنجا کار گذاشتند. این محل " دهکده ی چادر" نام گرفت


    ونکوور رنگارنگ
    نمی شد از هیاهویی که در شهر جریان داشت خود را دور نگاه داشت. من از پنجره ی اطاقم از چند شب قبل از شروع مسابقات آتش بازی را می دیدم. رشته های بخار مانند آبی - سبز که گاهی با رنگ بنفش و نارنجی و قرمز در هم می آمیخت، شبها آسمانِ اتفاقاً صاف ونکوور را رنگارنگ می ساخت. نمی شد هیجانی را که ونکوور از ده سال پیش از این تدارکش را می ریخت نادیده گرفت. من اتفاقی عظیم را حس می کردم، امواجی، حرکتی زنده که در راه است، حرکتی که شهر نسبتاً مرده ی ونکوور را جان می بخشد. این پدیده از جنسی دیگر می نمود. اگرچه می دانم و می دانی که مسابقات المپیک را پس از تلاش سال های اولیه، سیاست و یا اقتصاد سرمایه های جهانی پیش برده است. با این وجود این پدیده مرا با حرکت های مردمی جهان و از جمله کشور خودم در تابستان گذشته پیوند می داد و به نحوی با مشکلات جهانی گرم شدن زمین، زلزله های متداوم، سیلاب های خانمان برانداز، سونامی های غیرمنتظره، اتفاق احتمالی کن فیکون شدن کره ی زمین در تاریخی نه چندان دور و خلاصه نقشه هایی که امپریالیسم بین المللی به سرکردگی همه ی دست اندرکاران ممالک پیشرفته و غیر پیشرفته برای نجات خود و فرار به سیاره های دیگر در سر می پرورانند
    این حس است که حتی پیش از شروع مسابقات، در شب حمل مشعل به ونکوور، مرا به بیرون، توی خیابان های ونکور در شب و در روز پرتاب می کند

    هیجانات برای المپیک حتی قبل از اینکه "الکساندر بیلودو" اولین مدال طلا را در خانه کسب کند، در مردم وجود داشت. حکایت این المپیاد کبکی در اینکه چگونه برادر علیلش محرکی می شود تا به مقام قهرمانی المپیک برسد، برای دیگر ورزشکاران نقطه ی شروعی بود بس نیرومند و برای هواداران و هم برای کلیه ی مردم کانادا انرژی غیرمنتظره ای به ارمغان آورد که به نوبه ی خود روند بازی ها را تحت الشعاع قرار می داد
    مائِل ریکِر با مدال طلایی که در "اسنوبوردینگ" کسب می کند امید و تحرکی بیشتر به بار می آورد. او تنها المپیادی بود در میان ورزشکاران که وقتی از او می پرسند حالا چه مسئولیتی برای خود نسبت به کانادا حس می کنی، با صداقت پاسخ می دهد: "من خودم را در آن سطح نمی بینم. می خواهم به مسافرت بروم، تفریح کنم و از زندگی لذت ببرم". او یکی از بی شمار ورزشکارانی است که از کودکی در کوهستان های " ویستلِر" زندگی کرده و همچون راه رفتن با اسکی و اسنوبوردینگ عجین بوده است
    براداران "هَمِلین" مدالیست های طلای بعدی هستند که فضای ونکوور را خروشان می سازند. و سپس "جِیسی جِی اَندِرسون" در بخش "اسنوبوردینگ" مردان به مقام اول قائل می شود. همسر و فرزندان او نیز حضور دارند و شاهد موفقیت چشمگیر او می باشند. وی به طور شگفت انگیزی در آخرین لحظه، زمانی که همگان تصور می کردند او مقام نفر دوم را کسب خواهد کرد، آخرین پیچ را به سرعت در می نوردد، از رقیب اتریشی پیشی می گیرد و از خط پایانی عبور می کند. حتی خود او نیز شگفت زده بود از اینکه چگونه این مهم را به سرانجام رسانده است
    موآر" و "ویرچو" دو قوی سفید زیبا بر روی یخ در رشته ی "فیگور اِسکِیت" بر روی سکوی مدال طلا قرار می گیرند
    حالا گرفتن مدال طلا حالت طبیعی به خود گرفته است و هر روز انتظار می رود که طلا های بیشتری سینه ی ورزشکاران کانادایی را مزین سازد
    سیدنی کرازبی" اسطوره ای نوین "
    در بازی هیجان انگیز هاکی روی یخ
    و بالاخره "سیدنی کرازبی" است که صدرنشین قهرمانان بازی های زمستانی المپیک ونکوور در سال 2010محسوب می شود. وی، به نگاه من یک اسطوره است با سابقه ی درخشانی که از ده سالگی در هاکی کانادا داشته و به عنوان کاپیتان تیم هاکی از سنین کودکی توانائی هدایت نه فقط هاکی که بسیاری پدیده های جهانی دیگر را در وجود دارد. او در بازی های اخیر ونکوور دوبار تیم کانادا را نجات داد. یک بار در بازی با سوئیس بود. دو به دو مساوی شدند. در وقت اضافه کماکان مساوی باقی ماندند. فرصت زدن گل به هر دو تیم داده شد. گلر تیم کانادا "روبرتو لواونگو" اجازه نداد گل سوئیس وارد دروازه ی کانادا شود و سپس سیدنی کرازبی با سرعت عمل و تیزهوشی گل سوم را روانه ی تور کرد. کانادا اگر این بازی را می باخت به کل از مسابقات خارج می شد زیرا در دوره ی اول بازی ها یک بار به آمریکا سه به چهار باخته بود


    دومین گل در بازی افتخار آمیز نهائی با آمریکا بود. در بیست دقیقه ی اول کانادا دو گل جانانه روانه ی دروازه ی آمریکا نمود. در بیست دقیقه ی سوم آمریکا توانست یک گل به کانادا بزند. تا آخرین دقایق همگان کانادا را برنده محسوب می کردند تا اینکه درست دو ثانیه به پایان مسابقه آمریکا یک گل دیگر روانه می کند. در عکس ها چهره ها را دریابید. اندوهی جانگزا روان است. اندوهی وصف ناپذیر. در وقت اضافی است که باز "کرازبی" میدان را در دست می گیرد. "ایگی، ایگی بنداز اینجا..." و ایگینلا ژِروم" حواسش جمع است. "کرازبی" قهرمان معطل نمی کند. این گل یک گل ملی است که استادیوم "جی ام پلیس" را خروش مردم به کجا که نمی برد و تمام مردم در مقابل صفحه های بزرگ تلویزیون در "رابسون اسکوئر" و "کول هاربر" و کامیونیتی سنترهای شهرهای دیگر استان ها یک لحظه آسمان و زمین را یکی می کنند
    هاکی بازی سنتی و شاید گفت به یک شکلی بازی انحصاری کاناداست. یک دوست کانادایی می گفت زن و مردهای کانادایی عشق بازیشان هم در شکلی است که هر دو بتوانند هم زمان هاکی را نیز در تلویزیون تماشا کنند. و این بازی هاکی در المپیک زمستانی ونکوور یک نوع غرور ملی نیز برای کانادائی ها در بر داشت. از سه ساعت قبل از شروع بازی تمامی بارها و رستوران ها در داون تاون ونکوور پر بود و کسی را به درون راه نمی دادند. حتی در فضاهای باز در چهار طرف، گارد محافظت اجازه نمی داد مردم به محوطه قدم گذارند. همه جا اشباع بود از آدم. جمعیتی انبوه در پشت نرده ها از دور به صفحه ی بزرگ چشم دوخته بودند. به عکس ها توجه فرمائید

    سیدنی کرازبی" از سن دو سالگی در زیر زمین خانه بازی هاکی را آغاز می کند، جایی که ماشین خشک کنی لباس خانه قرار دارد و او با ضربه هایی که به آن وارد می سازد ماشین را کاملاً از کار می اندازد. در سن سه سالگی اسکیتینگ را می آموزد. در سن یازده سالگی اولین مصاحبه ی مطبوعاتی با او انجام می شود. در سن سیزده کنسول هاکیِ نوا اسکوشیا، شهری که "کرازبی" در آن متولد شده است، به او اجازه ی بازی هاکی "میدجِت" با بازیکنان هفده ساله را نمی دهد. شکایت خانواده ره به جایی نمی برد. در سن چهارده، او در ” Canadian Broadcasting Corporation's Hockey Day in Canada “ حاضر می شود و 217 پوینت کسب می کند که او را در مقام دوم جامِ "اِیر کانادا" می نشاند. از آن پس "کرازبی" بی توقف به موفقیت های بی نظیرقائل می شود. برای اطلاعات بیشتر از بیوگرافی وی می توانید به سایت http://en.wikipedia.org/wiki/Sidney_Crosby
    مراجعه فرمائید
    کرازبی در حال حاضر یک میلیونر است. برای اطلاعات بیشتر از شغل و قراردادها و میزان دستمزد او به سایت http://www.cbc.ca/sports/hockey/story/2007/07/10/crosby-contract.html
    مراجعه کنید

    اما تراژدی نیز در این جشن جمعی کم نمی آورد. اولین تراژدی درست یک روز قبل از شروع مسابقات رنگ غم به المپیک می دهد. لژ باز جورجیائی "نادر کوما کوماریتاشویلی" در هنگام تمرین به صورت وحشتناکی کشته می شود
    تعداد ورزشکارانی که در هنگام مسابقه کنترل از دست دادند و از پیست خارج شدند بخصوص در اسکی چندان کم نبود

    جُوانی روشِت بیست و چهار ساله که مدال برنز را در "فیگور اسکیتینگ" بدست آورد، دو روز قبل از
    مسابقات مادرش را به علت حمله ی قلبی در بیمارستان از دست داد. با این وجود "روشِت" در مسابقات شرکت کرد. در دور اول، پس از پایان رقص روی یخ اشک از چشمانش سرازیر بود. وی در دور نهائی مدال برنز را از آن خود نمود. پرچم کانادا را در روز جشن پایانی المپیک به دست او سپردند. انتخاب او برای چنین افتخاری به علت شجاعت و همت او در زیر فشار احساسی بوده است

    مسابقات المپیک ونکوور در شرایط گوناگون آب و هوایی به بازی ادامه می دهد. در روزهای نخستین هوای آفتابی و گرم استثنائی بود. و البته این موقعیتی خاص است که در اولین یکشنبه ی مسابقات هزارها و هزارها مردم به خیابان های داون تاون ونکوور بریزند، نیرویی که هم چون یک خانواده ی بزرگ به قدرتی غیرقابل تصور برای حمایت، وحدت، آزادگی و رفتارهایی متعادل و دوستانه با یکدیگر تبدیل می شود. روحیه ی توریسم که مشکلات را پشت سر می گذارد تا صباحی چند آفتاب زیبا، آدم های جدید، تفریحات متعدد در اینجا و آنجا را در خیابان های رابسون، گرانویل و بِتیز و اطراف میدان بی سی که به مناسبت بازی ها از وجود خودرو ها پاک است، تجربه نماید، چهره ها را خندان کرده و به آدم ها تحرکی شاد و آزاد بخشیده است
    هوا به صورتی گرم است که با کامیون به میدان های مسابقات "ویستلر" و "سایپرس" برف حمل می کنند. این امر موجب طنز پردازی شوخی و جدی در رسانه های کشور های آمریکا و اروپا می شود که ببین باز ی های زمستانی را کجا برگزار کرده اند. اما مسئولان امر به خوبی از عهده ی همه کار بر می آیند و مسابقات به خوبی برگزار می شود
    دیری نمی گذرد که ونکوور چهره ی واقعی خود را نشان می دهد. طوفان، برف، مِه، و باران های سیل آسا روند مسابقات را بخصوص روی کوه ها مشکل ساز می کند به طوری که سیلاب برف ها را می شوید. در اینجا نیز از هر وسیله ای استفاده می شود که بازی ها بموقع صورت بگیرد. تنها یک بار بلیط های فروخته شده را باز پس می دهند زیرا شرایط بد آب و هوا اجازه ی رسیدگی به مردم را نمی دهد
    به هر حال بازی های زمستانی این مشکلات را هم دارد و خوشبختانه شرایط برای همه ی بازی کنان مساوی است
    تظاهرات ضد المپیک
    از زمانی که تصمیم گرفته شد بازی های زمستانی المپییک 2010 در ونکوور برگزار شود، مسائل مهمی از جمله مسئله ی بی خانمانی در ونکوور از جانب گروه های مختلف اجتماعی بیشتر و بیشتر مطرح شده است. این مسئله بخصوص از دو سه سال پیش از این که تصمیم گرفته شد تا بی خانمان ها از جلوی چشم توریست ها ی خارجی در زمان مسابقات المپیک دور شوند، بیشتر مطرح بوده است. بساز و بفروش ها در داون تاون شرق ونکوور دست به کار شدند و برخی ساختمان های قدیمی را نو سازی کردند و در نتیجه بر قیمت اطاق هایی که بی خانمان ها می توانستند در آنها اسکان بگزینند افزوده شد. هم چنین آسمان خراش های بزرگی در این ناحیه و اطراف ساختند تا این منطقه که در نزدیکی استادیوم بزرگ قرار دارد عملاً از بی خانمان ها پاک شود

    مسئله ی بی خانمانی در ونکوور از سال ها پیش از این وجود داشته است. یکی از علل مهم آن تخلیه ی
    بیماران روانی از بیمارستان "ریوِرویو" در کوکیتلام است. این بیمارستان در سال 1951 ، 4600

    بیمار داشته است. در سال 1980 به علت کمبود بودجه بیشترین بخش های بیمارستان را می بندند و بیماران به امان خدا رها می شوند بی آنکه هیچ گونه مراقبتی از آن ها به عمل آید. آنچه البته از جانب مقامات مطرح می شود آزاد کردن بیماران در جامعه است تا از محیط بسته خارج شوند. بیماران روانی که نمی توانستند به طور مستقل زندگی خود را بچرخانند، کار کنند و مخارج مسکن و خوراک خود را فراهم نمایند، خیابان را محل زندگی خود می سازند. نبود سرپناه و مراقبی آگاه آنها را وادار به خود درمانی می کند که خود اغلب مواقع منجر به استفاده از انواع مواد مخدر و الکل می شود و نداشتن درآمد آنان را به دیگر موارد خلاف از جمله سرقت و...نیز می کشاند. از آن پس داون تاون شرق ونکوور در اطراف چهارراه "هیستینگز" و "مِین استریت"، شرق خیابان های "کوردووا" و "پِندِر" و پس کوچه های اطراف، به عنوان محل اقامت روز و شب این بیماران مد نظر قرار می گیرد
    به این بی خانمان ها، بی خانمان های دیگر شهرها نیز به علت هوای خوش ونکوور و هم به علت اینکه مواد مخدر نسبتاً ارزان تر است افزوده می شود. و به تدریج دیگر افراد مبتلا به مسائل دیگر اجتماعی نیز به آنان می پیوندند و این مناطق محلی می شود برای بیماران روانی، افراد معتاد به انواع مواد مخدر، بیماران ایدز، فواحش، بیکاره ها. در میان اینان افراد بومی سرخپوست بسیار یافت می شده اند که به علت نبود امکانات معمول در "رزرو" ها، نداشتن تحصیلات کافی و تجربه ی مناسب این محل را جای مناسبی برای اطراق تشخیص می دهند. در این مناطق هر نوع کاری در خیابان صورت می گیرد. از خرید و فروش علنی مواد مخدر تا تزریق هروئین و بلوجاب و... ه
    لذا مسئله ی بی خانمانی در ونکوور به طور هم زمان چندین مشکل اجتماعی را با خود در بر دارد و حل این مشکلات همراه با فراهم کردن مسکن مناسب برای آنان، معالجه و رسیدگی بیماران روانی، ایدز، معتادان و غیره را ملزم می سازد و هم چنین مشکلات مربوط به افراد بومی و تربیت بیکاران و بی خانمان ها در زمینه های مختلف شغلی و مشاوره های اجتماعی - روانی تا پس از مدتی جامعه بتواند بتدریج این مسائل را از سر راه بردارد


    بازی های المپیک در ونکوور و هزینه های کلانی که در برداشته مخالفین این بازی ها را بر آن داشته است که مطرح نمایند در حالی که این همه مشکلات در شهر وجود دارد چگونه است که شهر ونکوور می بایست هزینه های المپیک را برای یک میهمانی دو هفته ای متقبل شود، هزینه هایی که به طور قطع مردم می بایست سال ها با پرداخت مالیات آن ها را جبران کنند و نتیجه ای که از این مبحث گرفته می شود اینست که المپیک برای بخشی از برگزیدگان جامعه است. لذا ضرورتی به برگزاری آن نیست
    با این دلایل است که در روز برگزاری مراسم گشایش بازی های المپیک تعدادی از گروه های مخالف تظاهراتی را در خیابان های داون تاون ونکور سازمان دهی می کنند که در آن به گفته ی منابع رسمی بین 5/1 تا 5/4 هزار نفر و به گفته ی برخی شرکت کنندگان در تظاهرات رقمی به میزان ده هزار نفر در آن شرکت کردند

    جرجیا استریت، هفته نامه ی معروف ونکوور و یکی از معدود انتشاراتی که مسائل مربوط به این اعتراضات را منتشر می ساخت، می نویسد: "در جنبش ضد المپیک فعلی مانند جنبش محیط زیست سال 1980 افراد و گروه ها با خواست ها و مسائل گوناگون اجتماعی در آن شرکت دارند و از جمله "هلن جفرسون لِنسکیج" از میان آکادمیسین ها، و روزنامه نگار سخت سر "آندرو جِنینگز" و فعالان متفکری هم چون برنامه ریز رفت و آمد عمومی "اِریک دوهُرتی" و فعالان اجتماعی حرکت های ضد فقر مانند "ژان سوانسون" و "وِندی پِدِرسون" وقتی می بینند که اقدامات مسئولان المپیک با پیام های آنان در میان مردم در تضاد است با دیگر مخالفین ضد المپیک هم صدا می شوند"
    به سایت http://submedia.tv/
    مراجعه کنید برای اطلاع بیشتر از این اکسیون ها از جمله بسته شدن پل لانزدیل، دروازه ی ورود به محل مسابقات در خیابان جرجیا، توسط مخالفین و شکستن شیشه های دو مرکز مهم بازرگانی توسط سیاه پوشانِ ماسک به چهره، دخالت پلیس و دستگیری تعدادی از آنها. و هم چنین سخنرانی یکی از برگزار کنندگان پس از اینکه برخی از مقامات مخالفین را به دو نوع مخالف بد و خوب تقیسم می کنند. وی معتقد است چنین مرزبندی دست پلیس را باز می گذارد که به هر بهانه انگ مخالف بد را به هرگروه و به هر فردی ببندند و هر گونه می خواهند با آنها برخورد کنند

    برخی متفکرین دیگر مسئله را به نوع دیگر مطرح می کنند از جمله اینکه اگر ما می توانیم چنین مخارجی را برای برگزاری بازی های المپیک هزینه کنیم چرا نتوانیم برای حل مسائل اجتماعی نیز مخارج آن را مهیا سازیم. طرح مسئله بدین صورت موجب می شود که به جای تحریم بازی های المپیک، سعی کنیم نقائص آن را از بین ببریم. مشکلات موجود را مطرح کنیم. همان گونه که بازی های المپیک سبب شده است مسائل اجتماعی بیش از بیش مطرح شود و به گفته ی برخی برگزار کنندگان اقدامات ضد المپیک به نتایجی هم نائل آمده است
    اعتراضات مطرح شده اغلب اساسی هستند. یکی از مادران می گفت برای تمرین فوتبال پسرم و برای هر مسابقه اش باید پول بپردازم. هر پدر و مادری نمی تواند از عهده ی چنین مخارجی برآید. چرا دولت اقدام نمی کند که ورزش برای همه بدون استثنا رایگان و فراهم باشد تا همگان امکانات کافی برای پیشرفت داشته باشند و بخصوص بازی های زمستانی فقط مختص کسانی نباشد که از امکانات مالی برخوردارند. ورزش برای سلامت جسم، آزادگی روان و تعادل در رفتارهای اجتماعی امریست که باید همه گیر باشد. امری که به طور قطع با امکاناتی که از این دیدگاه برای همگان فراهم می شود بر تعداد قهرمانان ورزشی در میدان های بین المللی نیز خواهد افزود


    Go, Canada, Go
    پس از یکشنبه ی اول مسابقات، روز جمعه 19 فوریه داون تاون ونکوور با حضور جمعیتی که من بیش از 200 هزار تخمین می زنم، جا برای سوزن انداختن ندارد. همه در هم می لولند. خیابان گرانویل که به تازگی درختان تنومندش را از جا در آورده اند که فضا بزرگتر بنماد و پیاده روهایش را وسعت بخشیده اند و چراغ های فلورسنت دراز عمودی در هر دو طرف خیابان کار گذاشته اند، در شب با نئون ووگ، "اورفئوم و تمامی نایت کلاب ها و رستوران ها و فروشگاه ها حقیقتا ونکوور را با رنگ دیگری به دنیا و هم به شهروندان عرضه می کند
    مردم هم چون در یک تظاهرات وسیع، دفیله ای بزرگ، کاروانی عظیم، با چهره هایی خندان در حرکت اند. یک جشن ملی است در خیابان. بیشتر جوانان موتور حرکت هستند. هر نوع برنامه ی هنری از رقص و آواز و نمایش و کاروان هایی با لباس های گوناگون به طور خودبخودی به راه است. نه اجازه ای از شهرداری نه ترس از اینکه گزمه ها آنان را فراری دهند: هنر واقعی، فی البداهه، زنده، بی واسطه. می دهی و می گیری. در جا. نه درد سر های رزرو جا و بلیط و از این قبیل برای هنرمند و نه مخارج گزاف تهیه ی بلیط برای هنردوست. زندگی واقعی. اینست که المپیک و دیگر بازی های جهانی و ملی می تواند یکی از بهترین وسایل روح بخش زندگی های مصرفی و خشک و نگرانی های روزمره باشد



    افراد پلیس نیز بخصوص در روزهای اول خندانند. با توریست ها و مردم گرم می گیرند. به یکی از آنها می گویم همه مست اند. می گوید مست نیستند خوشحالند. به روی خود نمی آورد. حق مردم می داند که این جشن ملی را مست شوند مدهوش شوند
    فقط حرکت است و حرکت. به کجا می روند؟ یک پسر خوش قیافه ی بلوند کانادایی روی زمین دراز شده است و شیشه ی مثلاً آب را به سمت رهگذران دراز می کند و با لحنی مستانه و کشش دار می پرسد کجا می روید؟..... قرار نبود جایی بروند. همین جا بهترین سرایی بود که می شد در آن اطراق کرد و نه یک شب، تمام 17 شب و روز دوران مسابقات المپیک را. مردم اینجا و آنجا و گروه گروه “O Canada” را از صمیم قلب می خوانند.“Go Canada Go” وقتی از دهان هر جمعی خارج می شود، وسعت می یابد و یک یا دو چهارراه و یا تمام خیابان را در بر می گیرد. انرژی های خاموش سر بلند می کند. بلند تر و بلند تر
    قهرمانان طلاهای بیشتری تقدیم کشور می کنند و مردم با قدردانی و انرژی پر توان خود که در یونیورس پخش می کنند به قهرمانان نیروی صد چندان می دهند. اینجاست که می توانی به جرأت بگویی 14 مدال طلا را قهرمانان با همیاری مردم به دست آوردند. انرژی همه جانبه، موفقیت جمعی، نیروهای پنهان شده در درون هر فرد را به صد چندان افزایش می دهد. هرکس پایبندی بیشتری در باورهایش می یابد: "من "نیز می توانم یک قهرمان باشم
    حتی افراد ضد المپیک از این موج مردم بهره ها جستند. در درون خود این جشن را تحسین می کنند. ما به کره ی" زمین" خود نیازمندیم. کسانی در کمین نشسته اند آن را به حال خود رها کنند و به سودجوئی هایشان بپردازند. بشریت با این حرکت های جمعی جهانی است که می تواند مشکلات کره ی زمین را از جا بردارد. به امید روزی که به جای "مک دونالد" و "کوکاکوکا" که فقط سم به خورد مردم می دهند تولید کنندگان نان و آب سالم اسپانسر بازی های المپیک باشند. به امید روزی که به جای "بِل" و "ویزا" و "رونا" که خون مردم را می مکند و هر روز با وعده ای جدید سر مردم را شیره می مالند، بنیاد هایی اداره ی جوامع را در دست بگیرند که قبل از هر امر مسائل بشریت را مد نظر قرار دهند و بدین ترتیب هم بشریت از خطرات رها یابد و همین بتوان با مشکلاتی که بخش عمده ای از آن را بشر برای کره ی زمین ایجاد کرده است " زمین" خود را نجات دهیم

    عکس ها را ملاحظه فرمائید
    آخرین روز المپیک، روز طلا در ونکوور، غیر قابل وصف است. روح شادمان ملی و مردمی را من اولین بار در ونکوور حس می کنم. در چهار راه گرانویل و رابسون از بیم له شدن در میان دست و پای جمعیت شادان و مست از پیروزی، خود را به زحمت از لای جمعیت دور می کنم. اما نه...اتفاقی نمی افتد. مردم به بالای تیرهای چراغ برق و هر بلندی دم دست می روند. پرچم ها ی کانادا در بالای سر جمعیت به رنگ سرخ و سفید در پرواز است. تمامی داون تاون در غوغاست. به عکس ها توجه کنید. نمی توان این شکوه و جلال را نوشت

    Sunday, March 7, 2010

    Vancouver Olympics
    in Picture

    Golden Victory

    (14 images)
    Photo Gallery
    M.M.