Monday, October 24, 2011

Occupy Vancouver
Communecracy verses corpocracy
Kasra Irani

If you happen to pass by Vancouver Art Gallery at Georgia, you will get a feeling you had never had in this city where some people believed is dead comparing to New York, Paris, Toronto and other big cities.
What we see now could be called a tent city, as the first impression is the sight of blue, white, gray, colourful tents. When you approach though, it feels another world, a festivity; the music is heard from distance and every one is dancing at any time of the day and night you might want to have your presence on the ground and be a part of %99 as they have called the movement. Happy faces, friendly associates, and energetic ambiance created by any single person, radiate smell of hopeful secure future, without worries.
First day of occupation, the free kitchen consisted of just a table, now it is a giant tent serving free vegetarian and vegan food made by the volunteers with the ingredients sent enormously by generous and caring people.
On Oct.15, the first World Occupation day, there were just few tents set on the ground, now you can hardly find a spot to settle. But don’t worry; the occupants share their tents with new comers.
You might address to the library tent, information tent, media tent and other individual tents sustaining the movement.
The movement was launched by Adbusters and started voluntarily, kindly, heartily with a bunch of young Vancouverites. It is a new movement from the target & form and organizing point of view. Decision making is based on present public consensus. It seems like there is not a strong leadership, not everyone is completely formulated on how to exactly go forward in order to preserve the great movement that it is going on everywhere in the world and reach to the definitive ambition. But it will go on and find the right path based on education, recognition and realities, as well as difficulties.

Some people take it as a kind of entertainment and fun, some people uses it as a place to inhabit and have free food. There are some drunk people and drug users, some homeless people who have found refuge. The big question here is why not. It is the role of a decent society to take everyone in its arms. And then see what will happen, how those people, called junk, could be, each of them, a useful citizen helping the others. It is not about encouraging people to begging and being lazy. It is about to give them opportunity to rise on their feet and build a wonderful society together.
Other than that, you can come across the most educated and informed people amongst the occupants and ones who come and go constantly, who are part of movement and do what they can do. Most of them feel like they are living in a new world. When you don’t have worries about your depths, about your future security, smiles come on your face, your energy increase and you become a galloping engine to move on.

There are now new solutions and new ideas to improve the commune. Yes we can call it a commune already what has been created at Vancouver Art gallery, following Occupy Wall Street movement which spread widely in American and Canadian major cities.
First days you could see lots of police men around, now they have convinced that it is a peaceful movement appealing politicians to open their eyes and try to make more efforts for the society and go forward being helpful to improve it and fill the gaps.

We talked about the Communes. Let’s see what Wikipedia say: “A commune is an intentional community of people living together, sharing common interests, property, possessions, resources, and, in some communes, work and income. In addition to the communal economy, consensus decision-making, non-hierarchical structures and ecological living have become important core principles for many communes.”

What we see on Occupy World and Occupy Vancouver is not considered a commune? A commune, of course, with its own characteristics, at our age, & its particular freedom, but collective responsibilities?

Wikipedia continues:

“In Germany, a large number of the intentional communities define themselves as communes and there is a network of political communes called "Kommuja" with about 30 member groups (May 2009). Germany has a long tradition of intentional communities going back to the groups inspired by the principles of Lebensreform in the 19th century. Later, about 100 intentional communities were started in the Weimar Republic after World War I, many with a communal economy. In the 1960s, there was a resurgence of communities calling themselves communes, starting with the Kommune 1 in Berlin, followed by Kommune 2 (also Berlin) and Kommune 3 in Wolfsburg.

In imperial Russia, the vast majority of Russian peasants held their land in communal ownership within a mir community, which acted as a village government and a cooperative…The very widespread and influential pre-Soviet Russian tradition of Monastic communities of both sexes could also be considered a form of communal living. After the end of Communism in Russia monastic communities have again become more common, populous and, to a lesser degree, more influential in Russian society.

In United States, although communes are most frequently associated with the hippie movement—the "back-to-the-land" ventures of the 1960s and 1970s—there is a long history of communes in America. Andrew Jacobs of The New York Times wrote that "after decades of contraction, the American commune movement has been expanding since the mid-1990s, spurred by the growth of settlements that seek to marry the utopian-minded commune of the 1960s with the American predilection for privacy and capital appreciation."

Notable examples of communes

· The Harmony Society started by Johann Georg Rapp in Harmony, Pennsylvania, in 1804 and dissolving around 1905 in Ambridge, Pennsylvania, was one of the longest-running financially successful communes in American history.
· Brook Farm in Massachusetts existed from 1841 to 1847. Nathaniel Hawthorne, one of the commune's founders, fictionalized his experience in the novel The Blithedale Romance (1852).
· Fruitlands was a commune founded in 1843 by Amos Bronson Alcott in Harvard, Massachusetts. The tempo of life in this Transcendentalist community is recorded by Alcott's daughter, Louisa May Alcott, in her piece "Transcendental Wild Oats."
· The Oneida Community was a commune that lasted from 1848 to 1881 in Oneida, New York. Although this utopian experiment is better known today for its manufacture of Oneida silverware, it was one of the longest-running communes in American history.
· The commune Modern Times was formed in 1851 in Long Island.
· The Amana Colonies were communal settlements in Iowa which lasted from 1855 to 1932.
· The anarchist Home Colony was formed in 1895 across the Puget Sound from Tacoma, Washington on Key Peninsula, and lasted until 1919.
· The Twin Oaks Community is a commune that was founded in 1967, and it continues to this day.
· Ganas is a commune currently in existence in the New Brighton neighborhood of Staten Island, New York.
· The Latin Settlements by German freethinkers mostly in rural, south central Texas in the mid-19th century.
· The Cecilia Commuity in Brazil, an anarchist community founded by Italian immigrants around the turn of the century in the southern region of Brazil.
· The Brotherhood of the Spirit/Renaissance Community, created by Michael Metelica in 1968 and lasting until 1988, was the largest commune in the northeast United States.
· Jesus People USA (JPUSA), started in 1972 and based in Chicago, Illiois' Uptown area, is perhaps the largest urban commune in the United States, and is still strongly flavored by its hippie / 60s roots.”

We can acknowledge that communes have been existed mostly in USA. Now Occupy Wall Street has taken the traditional initiative to go for a world communal type of life in the world.

Imagine in Vancouver, each district has its own commune, and then imagine intercommoned human infrastructure and associations. It would be paradise. The corporations would be vanished automatically.

Let’s work on it. Occupy Vancouver is a great opportunity to go for the model life every one is dreaming.
Let’s study on it, arranging revision committees in little serious stydy work groups, in regard of preparation right communes, then bring it to Occupy Vancouver Assembly General and make it happen, happen something real to save our lives, our planet, our future and bring back the smiles on our faces.

Zuccoti Park

Wall Street Occupation

New York City

Monday, October 17, 2011

Occupy World

Occupy Vancouver
Consensus Decision Making

Following Wall Street Occupation, pointing the most crucial and eminent issue of the world actual problem, we witness world reacting. Julian Assange, the hero of wickiLeaks, Al Gore, chairman of The Climate Reality Project, a non-profit focused on solutions to the climate crisis, Michael More, famous documatarist, and many other celebrities have joined to the protesters and made wonderful speech to support the Wall Street Occupation and World Occupation.
In Vancouver Canada, there have been 5000 participants at Art Gallery on Sunday Sep. 15, the first day of World Occupation. On this beautiful sunny day, the World Occupation Day, Georgia Street was closed and the sound of fiesta music was heard from the core of Vancouver city.
They have set their tents; they have organized organic vegetarian free food, first aid, education stand, etc. Some people are sitting to meditate, and every one has his voice on electronic microphone.
There are families with children, wheelchair people, and people coming from other cities. Free food is coming from every where and each day the protesters are more informed and more organized.
The movement is new. They are learning how to process listening, talking, overcome their anger, and have a real majority consensus, not just %51, for each and every decision they take.
A 15 year old boy gives an incredible speech saying everyone has to have a voice: “the ones who don't agree should come and talk, the ones who want to bloc a discussion should talk and after everyone has talked we could have a consensus.”
They explain in their flyer: “Consensus is a decision making process that attempts to be inclusive and accommodating of the desires and needs of an entire group, instead of simply voting for an item and having the majority of the group getting their way. A group using consensus is committed to finding solutions that everyone actively supports, or at least can live with.”
They have emphasized that (This is the current working model that can be modified)

Just try to be their one hour. You will love it and you will be a part of %99 as they call themselves.
Here are the pages created exclusively for this matter, after the Wall Street Occupation movement.

Occupy Vancouver

































Quelque 800 «indignés» à Londres














la-planete-prise-dassaut-par-les-indignes






























Wednesday, October 12, 2011

اشغال وال استریت
سرآغاز جنبش نوین در جهان



گزارش از اشغال وال استریت در نیویورک سیتی
مهین میلانی

The banks got bailed out, we got sold out
If I am fucked up, who is going to bail me out?
Leave the banks; we will take care of everything


نیویورک سیتی شبانه روز بیدار است. مترو در تمام شهر بیست و چهار ساعته کار می کند. بارها و کلاب ها و رستوران ها تا صبح باز اند؛ و هم چنین میوه فروشی ها و بقالی های 24 ساعته در تمام شهر و حتی کفاشی و لباس فروشی در مناطقی چون تایم اسکوئر و یونیون اسکوئر. میدان تایم اسکوئر در ساعت سه نیمه شب چون روز است در خیابان لاله زار و گمرک و سید اسماعیل و دیگر مناطق شلوغ تهران. دست فروش ها هرچیزی که تصور کنید می فروشند و صاحبان آنها از هر ملیتی هستند که بتوان تصور کرد و نقاشان پرتره می کشند و نوازندگان در خیابان می نوازند. فقط تاکسی می تواند از خیابان های آن عبور کند و هیچ کس رعایت چراغ قرمز و سبز نمی کند. نور نئون های عظیم الجثه ی چشمک زن معروف این منطقه در بالای ساختمان ها، اگرچه به قول اینجائی ها جانک فود مثل کوکاکولا و مک دانلد و سریال های تلویزیونی و فیلم های ده تا یک غاز را تبلیغ می کنند، ولی نورافشانی و جماعت دائم در حرکت و بیزینس های شب زنده دار، چشمِ بیدار است، همان گونه که نگاه های پرعمق و پرتجربه ی شهروندان در متروها و خیابان ها در این شهر که مرکز هر هنر و فن سیاستی است در آمریکا و بی نظیر در دنیا به لحاظ هنرهای تجسمی و فیلم و مد و مسائل مالی جهان
این بیداری شبانه روزی می تواند از عواملی باشد که اعتراضات وال استریت مرکز مالی مانهاتاین را بر می انگیزد و آغازی می شود بر جنبشی نوین در جهان و به نقاط دیگر شهر و شهرهای دیگر از جمله بوستن، لوس آنجلس، واشنگتن و غیره نیز سرایت می کند


این جنبش نوین است زیرا تکیه دارد بر اساسی ترین وجوه مشکلات موجود جهان
در سایت


OccupyWallStreet

در میان صدها تفسیری که بر اشغال وال استریت نوشته اند، یک نفر می نویسد:"من اگر یک بیزینس من باشم بیزینسی می خواهم که مخارجش پائین باشد و اگر بتوانم کارگرانی یا کارمندانی با حقوق کمتر استخدام می کنم و احمق هستم اگر قوانینی را که سرمایه داری با آن بازی می کند بکار نگیرم و اگر بتوانم زیر پا نگذارم. رباط ها خیلی خوبند؛ افراد فقیر در کشورهای خارجی هم خوبند. و ممکن است که من به یکی - دو سیاسی کار پول بدهم تا به طور دائم تکرار کنند که من "یک ایجاد کننده ی کار" هستم و مرتب آن را تکرار نمایند و آن را سر تیتر اخبار کانال تلویزیونی بسازند که من صاحب آن هستم. در عوض آنها قوانینی وضع می نمایند که بتواند موانع را از سر راه من بردارد و من بتوانم کار خود را توسعه دهم و نام آن را "آزادی" می گذارند
یکی از سخنران ها می گوید: "آنها بانک ها را

bail out

کرده اند مردم را

Sold out

حالا که بانک ها درآمدهای کلان دارند از آنها نمی خواهند هدیه ای را که به آنها داده اند باز پس بگیرند. در زمان اهداء پول به مردم گفته بودند این کار به منظور رفع مشکلات مردم از جمله حل وام مسکن به بانک ها و ایجاد اشتغال و مسئله بهداشت و درمان است. دولت تحت تأثیر وال استریت قرار دارد. بانک ها را رها کنید. ما خود به همه کار می رسیم
سخنران دیگر مطرح می کند: " شما پول مردم را به بانک ها می دهید در زمانی که آنها مثلأ در بحران هستند. من اگر در بحران قرار گرفتم چه کسی به داد من می رسد
چرا سر از پارک زوکوتیِ مانهاتاین نیویورک در مرکز وال استریت نیویورک سیتی، برزگ ترین مرکز مالی جهان در می آوری نمی دانی. این اتفاق در زمانی معمول رخ نمی دهد. در هنگامیست که این مرکز که حالا سه برج بلند قامت جای دو برج فروریخته در روز

9/11

را گرفته و برج چهارم نیز در حال ساختمان است، توسط دانشجویان و فعالان اجتماعی اشغال می شود با عنوان وال استریت آکیوپیشن و پارک زوکوتی را لیبرتی پلیس نام گداری می کنند

می دانی که حس غریبی تو را به آنجا کشانده است در میان گرداب چه کنم هایی که در بسیاری از مقاطع زندگی گریبانت را می گیرد. اما این حس غریب اگر به جذابیت و کشش یونیورس (جهان) اعتقاد داشته باشی در من چندان غریب نیست چرا که وقتی طلب می شوی بی طرح و برنامه ی قبلی بلیط هواپیما و قطار و اتوبوس خود به خود مهیا می شود. با این حس غریب وقتی که در ونکوور کانادا احساس می کنی همه چیز در دنیا به هم ریخته است و چیزی نمانده که بتوان به آن تآسی جست امید بست و بی امنیتی حسی است که از نگاه و چهره ی هر رهگذری در تو جاری می شود و به طور دائم سئوالی در وجودت می جوشد که دنیا را چه می شود، خود را در نیویورک شهر یگانه در تمام کره ی زمین می یابی

از ایستگاه 34 خط شماره یک مترو در نیویورک سیتی وقتی پایت را در خیابان برادوی می گذاری زندگی جاری در یک شهر واقعی در خون تو نیز به غلیان می افتد. سیاهیِ جمعیتِ روانِ بی وقفه اولین پدیده ایست که نظرت را جلب می کند. همگان شتاب زده پیش می روند. چراغ که قرمز می شود سیل 200-300 نفری جمعیت عرض خیابان را در مانهاتاین طی می کند. مردم منتطر نمی مانند که چراغ قرمز شود. اگر اتومبیلی در راه نباشد آنقدر ها بیکار نیستند که معطل بمانند. اتوبوس ها دوبله پارک می کنند. نیمی از بدنه ی آن در خط اول و نیمی در خط دوم پارک شده است
خیابان برادوی یک برادوی واقعی است. هرچه به جنوب می روی شلوغ تر و شلوغ تر می شود وخیابان های موازی وعمود به آن نیز به همین ترتیب. در پائینِ همه ی آسمان خراش هایی که در همه جای شهر سر به آسمانند، در پائینِ همه ی ساختمان ها، بر خیابان را مغازه ها سرتاسر گرفته اند
برای اولین بار در این اقامت دوم خود در خارج از کشور هوس خیابان های تهران را می کنم. ساختار این شهر در مانهاتاین بسیار به شهر تهران شباهت دارد. یکی از علل آن به احتمال جمعیت 10-11 میلیونی هر دو شهر است
و نیویورک سیتی به پاریس نیز شباهت دارد وقتی در پیاده رو های وسیع برخی خیابان ها مردم پشت میز مشغول غذا خوردن هستند؛ و هم چنین نوازندگان در ایستگاه های اصلی مترو در هر دو شهر که زندگی و شور و نوا وغم و زنده بودن همه را با هم با تو در می آمیزند. در نیویورک سیتی آوازه خوانی گروهی و ارکستراسیون و نوای نیرومند ساکسیفون، همه توسط سیاه پوستان، فقط جنبش است و جنبش. دوست داری توی متروها و خیابان ها بمانی. هیچ گاه احساس تنهائی و انزوا به تو دست نمی دهد
جنب و جوش و زنده بودن شهر به شهر دریائی استانبول نیز شبیه است. در میدان مقصودلو در استانبول صدای موسیقی تا صبح شنیده می شود. و من حالا در این شهر، تهران و پاریس و استانبول و مانهاتایان و گرینویچ ویلیج و هارلم و به یک کلام "نیویورک سیتی" را همه در یک جا دارم. احساس می کنم این شهر مال من است، اینجا جاییست که سال ها پیش از این می بایست به آن کوچ کرده باشم
جنب و جوش مردم واقعی است. خیابان گرانویل ونکوور را اغلب توریست ها و مهاجرین تازه وارد تشکیل می دهند. آمده اند برای تما شا و برای وقت گذرانی. در خیابان های نیویورک سیتی جمعیت در حرکت است برای انجام کاری. و این زندگی جاری در مرکز مالی مانهاتان، وال استریت، به صورت جنبشی بسیار نوین در تاریخ آمریکا، بخشأ حاصل و نتیجه ی روح زنده در مردم، تجلی می یابد. ده سال از بحران مالی موجود می گذرد. بحران های دوره ای در گذشته پس از یکی دو سال به سر آمده اند و زندگی اقتصادی به حرکت خود ادامه داده است اما حالا راه حلی برای مشکلات مردم پیدا نمی شود

ناخودآگاه پیاده خیابان برادوی را تا این محل طی کرده ام. بس که همه جا جماعت روانند در آغاز متوجه گردهم آئی معترضین نمی شوم. تا اینکه صدای رسای دخترکی ریزه اندام از بلند گو که برای جماعت اطراف خود سخنرانی می کند توجه مرا جلب می کند. در بخشی از میدان شعارها را نوشته و روی زمین کنار هم گداشته اند. در هر گوشه ی میدان و پارک رختخوابی روی زمین پهن است. میزهای دراز و باریک آشپزخانه ی جمعی، میز کمک های اولیه، میز رسانه و روزنامه ی جدیدالتأسیس وال استریت
"آستین "در وب سایت


OccupyWestSide

می نویسد "مردم دارند می میرند. رسانه های شرکت های بزرگ چیزی در این مورد به ما نمی گویند که سئوالی برای ما پیش نیاید و ما را غیر فعال و آرام نگاه دارند تا یک در صد متمکنین بتوانند از ما بهره بگیرند...ما اگر از مبارزه برای حقوق بشر هراس داشته باشیم، شریک جرم هستیم در رنج و مرگ کسانی که در رسانه های اصلی نمی توانند صدایی داشته باشند. این همه ثروت کلان بی معنی و مسخره نباید به دارندگان آن قدرت دهد تا تعیین کنند ما باید در چه نوع دنیایی زندگی کنیم. من و شما قدرت خودمان را داریم
"آلکس" می نویسد: " شرکت های بزرگ خبری وجود دارند تا پول بسازند. آنها با امکانات مالی خود اخبار را وارونه می سازند تا واکنشی را که می خواهند بدست آورند و به ما اطلاعاتی نادرست می دهند تا تصمیم هایی را بگیریم که منافع شرکت آن ها را تـأمین کند و به سیاسیونی رأی دهیم که منافع شرکت هایشان را تأمین کند. قوانین تصویب می شوند و به ندرت ما از آن خبردار می شویم. زیرا اغلب این قوانین صادر می شوند برای اینکه منافع یک در صد را تأمین کنند
یک مرد 65 ساله می گوید: " ما همه به نوعی به این سیستم وابسته ایم، نسبت به واقعیات کور شده ایم و آنها از همه ی ما سواری می گیرند
یک شاعر نوشته است: " تعدادی بیمار و فاسد که با هم ارتباط دارند دنیا را کنترل می کنند. دنیا را و ما را. پس چرا گرد هم نیاییم و نه فقط در خانه ی خود بلکه در سطح جهان و برای تودها ی مردم نسل های آینده ی زمین صحبت نکنیم و به طور صلح آمیز به آنان که مسبب رنج ما شده اند اعتراض ننمائیم؟
یک مفسر دیگر می نویسد: " شما یک تکه از زمین را اشغال کرده اید. شرکت ها ی فاشیست همه ی دنیا را اشغال کرده اند. حق و امید با شماست که در دراز مدت بسیار قوی تر است. بدن من در کارولینای شمالی است. اما روح و دعاهای من با شماست
یک فارغ التحصیل رشته ی تجارت می گوید: "اغلب موسسات مالی راه هایی پیدا می کنند که از پرداخت مالیات مبرا شوند از جمله

Swaps

SEC

به آنها اجازه داد تا یک محصول مشابه درست کنند تا از پرداخت مالیات مجاز شوند

وقتی در سال های دهه ی هفتاد دانشجویان فرانسوی و خارجی مقیم در فرانسه از تمام نقاط دنیا در دموکرات ترین شهر جهان پاریس بر علیه سرمایه داری و بانک ها به عنوان عامل اصلی حافط آن بر طبق نظریات مارکس در کتاب معروفش به نام کاپیتال تظاهرات و تحصن به راه می انداختند، می توان گفت که به طور عمده دیدگاه عدالت خواهی و نه درک کامل آنچه که دنیا را امروز به صورتی در آورده است که قابلیت زیست کره ی زمین را بسیار محدود ساخته، در آنها حاکم بود
امروز دانشجویان و فعالان اجتماعی نیویورک در بحران اقتصادی موجود که ده سالیست هم چنان ادامه دارد و آنقدر شدید است که لاینحل به نظر می رسد، با پوست و گوشت خود بحران را لمس می کنند. مردم شغل خود و سپس خانه های خود را از دست داده اند. امکان تحصیل دانشگاهی برای کودکانشان را از دست داده اند. بسیاری از مردم بی خانمان شده اند. برای بانک ها آنچه اهمیت دارد کسب منفعت بیشتر است و اهمیتی ندارد که هر روز بر تعداد بی خانمان ها افزوده شود

گفته می شود که ران پال از این اعتراضات حمایت می کند. می گویند او خود را برای ریاست جمهوری آماده می سازد. این امر سبب شده است که برخی به این جنبش با شک و تردید بنگرند. از دیدگاه من اهمیت ندارد. مهم حرکتی است که آغاز شده است. یک فرد بدون پیش زمینه های لازم نمی توانست چنین جنبشی به راه بیاندازد. در جهانی زندگی می کنیم که خوشبختی و سلامت و امنیت در آن رخ بربسته است. این واقعیت انکار ناپذیر است. این صدا خاموش نمی شود زیرا یک کره ی زمین از آن رنج می برد. آغاز حرکت است. آلترناتیو روشن نیاز به خرد جمعی دارد که امکان نا پذیر نیست با توجه به تعداد زیادی متفکرین و اقتصادیون آگاه در دنیا و شبکه ی جهانی اینترنت
شهر نیویورک آگاه است. ویژگی جغرافیایی - اجتماعی خاص آن مردم را روشنگر و منتقد و معترض بار آورده است. اگر قرار است اتفاقی در جهان غرب بیافتد در شهرهایی چون نیویورک سیتی و پاریس و لندن است جایی که می توان اصل مشکل را زیر سئوال قرار داد و بانیان اساسی آن را
اگر در خاورمیانه تهران پرچم پیشقراول را با جوانان مدرن و روشنفکر خود در مرحله ی کسب آزادی های اولیه برا ی فرد و از بین بردن بی عدالتی در دست گرفت، نیویورک، که هرگونه آزادی را تجربه نموده از جمله آزادی فردی و کسب و کار و غیره، مستقیماً شاهد عملکرد شرکت های بین المللی است که دست در دست دولت های فاسد در سطح جهان حتی به شهروندان شهر و کشور خود نیز رحم نمی کنند

افراد پلیس در کنار میدان ناظراند. هنوز دستوری نرسیده است برای واکنش. اشغال وال استریت که با جماعتی حدود 200 نفر شروع می شود، در روزهای بعد بر تعداد آنان به گفته ی سی ان ان تا 10000 نفر افزوده می گردد و در روزی که تصمیم می گیرند از روی پل بروکلی به آن طرف رودخانه ی شرق نیویورک سیتی، به جزیره ی بروکلی بروند، پلیس 700 نفر را دستگیر می کند
یک سر این پل در جزیره ی اصلی نیویورک سیتی قرار دارد. جزیره ای که مانهاتاین، گرینویچ ویلیج و هارلم (محله ی سیاه پوستان) در آن واقع است. این پل پیاده رو و دوچرخه سواران بر روی پل عظیم خودرو قرار دارد. اطراف این پل را به ارتفاع دو متر با پوششی از جنس نیم پارچه - نیم نایلون پوشانده اند و هیچ راه در رویی وجود ندارد. لذا پلیس با بستن دو طرف به راحتی معترضین را دستگیر می کند. این پل یکی از نقاط بسیار شلوغ است که مردم و توریست ها در هر ساعتی از شهر از آن عبور می کنند. معماری زیبای آسمان خراش های مانهاتاین و هارلم و جزیره بروکلی در کنار طبیعت چشمگیر نیویورک سیتی در نقطه ای که رودخانه ی شرق و هودسن با هم تلاقی می کنند و جزیره ی کوچک آزادی و مجسمه اش را در بر می گیرد از دیدنی های جهان است. این همان نقطه ایست که اکنون به منطقه ی یا پارک باطری معروف است. در زمان انقلاب آمریکا محل دفاع از دشمن بود و سپس محل پذیرش مهاجرین انگلیسی و گرسنگان ایرلندی. نیویورک سیتی تاریخ پرشکوهی داشته است. شکوه و جلال این شهر که بر روی صخره ای در میان رودخانه ها و در جوار اقیانوس ساخته شده است، گذشته در تاریخ پرفرازش داشته است
هرچیزی از نیویورک شنیده بودم بجز از طبیعت یگانه اش. هنگام سفرم با قطار از شیکاگو به نیویورک است که این زیبائی را کشف می کنم. قطار از کنار دریاچه ی اِری، یکی از پنج دریاچه ی بزرگ بین آمریکا و کانادا، می گذرد و سپس از آلبانی، پایتخت ایالت نیویورک که در طی سه ساعت و نیم طول رودخانه ی عظیم هودسن را تا نیویورک سیتی از کنار آب طی می نماید؛ به گونه ای که گویی قطار از میان رودخانه که به دریا می ماند عبور می کند و از کنار درختان که شروع پائیز آنها را رنگارنگ ساخته است و غروب جادوئی آفتاب که کم کم در افق این رودخانه ی عظیم شکل می گیرد و آب که همچون مرداب انزلی در میان بیشه ها راه می یابد و آن سوی رودخانه را ناپیدا می سازد

هفته ی چهارم اشغال وال استریت به پارک واشنگتن در منطقه ی گرینویج ویلیج مانهاتاین منتقل شده است. آواز می خوانند شیپور می زنند. می گویند ما 99 در صدیم
معترضین در واشنگتن با پلیس به توافق رسیده اند که اعتراضات آنان تا چهار ماه دیگر در میدان آزادی در نزدیک خانه ی سفید ادامه بیابد
در بوستون معترضین می خوانند: " برای تحصیلات پول خرج کنید نه برای شرکت های بزرگ." آنان عملکردهای مالی وال استریت را "غیر مسئولانه، غیر قابل اعتبار و فاسد" می نامند
شهردار نیویورک سیتی مطرح کرده است که تا زمانی که اعتراضات قانونی باشد ما دخالتی نمی کنیم وگرنه اقدامات لازم را بجا خواهیم آورد

اکنون که این مطلب پست می شود، اغلب شهرهای بزرگ آمریکا و هم در دیگر کشورها صدای اعتراض گسترش یافته است
این جنبش افراد مشهور از جمله مایکل مور را نیز به خود جلب کرده است. باندها ی موسیقی گوناگون از جمله باند "کلاش" و آنتی فلاگ در این گردهم آیی ها شرکت داشتند. آنتی فلاگ که به دیدگاه های ضد شرکت های بزرگ معروف است، از جمله آواز زیر را می خواند


Anti-Flag
This is the end for you my friend

Seems every
Station on the TV
Is selling something no one
Can be

If every page was torn
From the magazine
Would cash still drive the
Media machine?

The products, damage
And pursuit are endless
Identity can leave you
Selfless

We will not witness
This anymore

This is the end
For you my friend
I can’t forgive. I won’t forget

On and on, we sing
Our songs for more
For more

Your eyes are open
But you can’t see
Your mouth is moving but
You don’t speak

A blitzkrieg of images
To break your will
I hope you choke on every

Pill

We will not witness
This anymore

On and on, we
Sing our songs and
On and on, the wars wage
On and on

Saturday, June 26, 2010

"Le nucléaire iranien, le Moyen Orient et le TNP"

Sous le haut patronage de
Dominique Voynet
Compte rendu de la conference
sur le nucleaire iranien:

19 juin 2010-

Palais de Luxembourg, Paris.
Introduction par Didier Idjadi (Jalal)

1er intervenant:
Pierre Villard, Président du Mouvement de la paix, Partenaire des Parlementaires pour la Non prolifération Nucléaire et le Désarmement et Mayors for Peace. Thème : "Le TNP et son avenir".



l’histoire du traite de
non-proliferation
.

L’iran l’a signe avec les premiers, en 1970. L’israel, Pakistan et l’Inde ne l’ont pas signe.
Depuis, il y a meme plus de pays qui ont acqui l’arme nucleaire.
Il parait donc que la traite n’a eu aucun effet, pourtant, depuis son existence, 4 pays dont l’Afrique du Sud on renonce a la bombe, meme s’ils possedaient la technologie necessaire. Aussi, plusieurs d’autres qui etaient en train d’acquerir cette technologie, y ont renoncé.
En consequence, il y a eu plus de pays qui y ont renonce, que ceux qui l’ont acuis. Ceci est un resultat de TNP (Traite de Non Proliferation)
Les defaillances du traite:Article 6: trop ambigue. Des expressions comme “bonne foi” et des controls a des “dates rapproche” qui peuvent etre interprete de plusieurs manieres.
Il y a eu une convention presenté a UN (New york) en Mai 2010 qui proposait de “commencer a discuter pour eliminer la bombe. 144 pays ont signe cette convention. Iran: a signe. France, Etats unis, Russie: Non.
La quesiton maintenant ne doit pas etre “est-ce qu’on elimine la bombe?”, mais “quand?”

2eme Intervenant: Bernard Ravenel,

Co-fondateur du Comité pour le désarmement nucléaire de l’Europe, ancien président du Mouvement pour le désarmement, la paix et la liberté (MDPL). Thème : La prolifération nucléaire au Moyen Orient : le duo Israël- Iran.




L’histoire
des armes nucléaires

La proliferation (multiplication d’arme nucleaire) se fait de 2 manieres:

  • Horizontal: de nouveaux pays acquierent la technologie.
  • Vertical: Les pays qui l’ont deja, continuent a evoluer la technologie.

Cause contribuante a la proliferation horizontal:
l’affaiblissement du militaire american. Nous allons d’un monde uni-polaire domine militairement par les Etats-Unis, a un phenomene mondiale qui met a l’avant le pouvoir regional.
C.F. Tom Segev (historien Israelien): “Il faudrait reecrire toute l’histoire Israelienne a partir de l’histoire de la bombe Israelienne” Ceci est juste pour toute histoire.
Ce que veut maintenant faire l’Iran, c’est acquerir, ce qu’on appelle “la puissance egalisatrice nucleaire”, c’est-a-dire s’égaliser aux puissances nucleaires qui l’entourent: Israel et Etats-Unis.

3 dates importantes:

  • 1973-74: L’essaie nucleaire reussi en Inde. / Nucleaire israelien et risque de guerre nucleaire entre E-U et Russie.
  • 1988: Rafsangani evoque la necessite d’une arme nucleaire (par l’effet de la guerre Iran-Irak)
  • 1993/2003: Elimination d’Irak et par consequence la presence americaine dans la region.
Le facteur Israel:1992: Fin de la guerre du Golf, se fixe le point de vue Israelien sur la potentialite nucleaire iranien.Apres la fin d’Irak, Iran devient le seul rival geopolitique et Israel a besoin d’un enemie dans la region, pour entre-autre: continuer a recevoir le support des E-U, et pour pousser son vrai problem (palestine) a l’arriere fond. Il y a eu donc une diabolisation de l’Iran de la part d’Israel.
La verite est que les progres iraniens dans la technologie de la bombe etaient tres lents, mais Israel fait comme si le risque etait imanent.

L’annee 1992 est aussi (non par coincidene) l’annee où des idees neo-conservatrices a propos de choc culturel de l’Islam resurface en Occident. Apres la fin de la Russie, il fallait un autre enemie ideologique: Islam.

1993: Clinton met en avant la strategie “contre-proliferation”--Ceci correspond a l’action militaire ‘preventif” dans des “etats en risque”

Il y a un double standard dans l’interpretation du Traite de Non-Proliferaiton. Il y a proliferation “selectif”.

En meme temps, le regime iranien se cree une sorte de “capital politique” en instrumentalisant cette diabolisation. En tant que peuple humilie par l’Occident, le regime s’appuie sur la modernite technologique qu’une bombe lui apporterait.

La techono-structure mafiau en Iran est directement relie aux contestations de la democratie en Iran, apres les elections en 2009. Le regime veut se legitimer grace a l’image d’une puissance nucleaire.

Mais maintenat, il y a un nouveau point de vue american qui met en question aussi le nucleaire israelien. 2006, Robert Gates: Il faut voir le nucleaire israelien et son rapport avec le nucleaire iranien...La question israeli-palestinienne cree une instabilite dans la region qui provoque le nucleaire et la question du nucleaire.

troisieme intervenant:
François Nicoullaud, Ancien diplomate à l’ONU, au Chili, à Berlin, à Bombay et ambassadeur de France en Hongrie, en Iran.
auteur de “Le Turban et la Rose”Les negociations avec l’Iran.

Thème : "Négociation de l’Iran avec l’Occident"
Dans le nucleaire, il y a ce qu’on appelle “la technologie dual”: Les machines qui enrichissent l’uranium pour le civil, si on les laisse continuer a tourner peuvent creeer des bombe nucleaire. C’est-a-dire que la meme technique cree du nucleaire civil et militaire.
L’echec des negotiation: Dans le cas de la france, il a eu la double approche de “la carotte et le baton”. On agit la carotte et le baton en meme temps, et par peur, l’âne ne fait rien. ca marche pas. C’est-ce qu’on a fait avec l’Iran.
La suspention de l’enrichissement de l’Iran pendant 1 an et demi, n’a ete compensé d’aucune maniere par les pays occidentaux. Le prealable ressemble trop au but. Iran n’est donc pas motivé pour s’engager.
Ensuite, il y a eu d’autres joueurs: Obama, le president turque et bresilien.
Obama: il a voulu prendre un subjet symbolique, avant d’aborder le grand sujet. Il a donc fait la proposition de donner a l’Iran des combustible pour leur reacteur, en echange de 1200 Kilo d’Uranium legerment enrichi. C’est symbolique, parce que c’est exactement la quantite necessaire pour une bombe.
La reunion a Geneve, où cette proposition a ete faite, a eu de succes. Ahmadinejad etait d’accord et tout le monde etait content.

Mais 3 obstacles:
1. les conservateur iraniens n’aimaient pas le geste cooperatif d’Ahmadinejad (entre-autres, par jalousie qu’il serait responsable des bonnes relations avec l’occident...). Khamenei bloque ce projet.
  1. Neo conservateur americains qui croient qu’il ne faut pas du tout negocier avec ce genre de regime. Hilary Clinton en faisait partie.
    1. La decouverte d’un 2e centre nucleaire a Ghom. mais cette usine ne fonctionnait pas et ne fonction meme pas encore aujourd’hui.
  2. Resultat: on retourne au schema classique: Les pays negoient entre eux, de l’Iran, sans l’Iran. On laisse tomber le fil des negociations.
  3. Mais Turquie et Bresil veulent negocier la meme proposition qu’avait fait E-U.

Personne ne croyait que ca pourrait marcher. Les americains ont donc dit “allez-y”


Malchance: 2 trains ont bascule:
  1. Conseil des Etats: La russie et la Chine ont accepté de cooperer avec l’occident.
  2. Turqui et Bresil ont reussi les negociations avec l’Iran.

Du coup, E-U ont denigre la proposition qu’ils avaient eu-meme encourage recemment.
Resultat: tout le monde s’est installe dans son role habituel et comfortable.

  • Depuis 20 ans ont dit toujours que l’Iran va avoir la bombe. L’iran n’a pas encore aujourd’hui la technologie de faire la bombe.
  • Cette situation arrange le regime iranien: En se montrant comme l’influence dans la region et etouffer la contestation des elections.
  • Ca arrange l’Israel: Il a besoin d’un menace existentiel, pour s’assurer de la solidarite des E-U et pour faire passer au 2e plan, le cas palestine.
  • Ca arrange les pays de Golf. La menace iranien les unie comme motif de cohesion.
  • Ca arrange les E-Unis: Ils justifient leur programme anti-balistique, anit-terroriste.

Les seuls que ca arrange pas,
c’est le peuple iranien qui souffre
.

Sunday, June 13, 2010

کنفرانس در مجلس سنای فرانسه
باغ لوکزامبورگ پاریس
برنامه اتمی ایران
خاورمیانه و
پیمان بین المللی
عدم گسترش فعالیت های هسته ای

تحت ریاست سیاسی دومینک وانه نماینده سنا و یکی از شخصیت های حزب سبز های فرانسه
روز شنبه 19 ژوئن از ساعت یک وسی دقیقه بعداز ظهر
در مجلس سنای فرانسه به زبان فرانسه برگزار میشود
علاقمندان به شرکت میبایست به اسم نویسی در این آدرس میل با ذکر نام، شهرت و شغل خود اقدام کنند
افرادی که اسم نویسی نموده ازساعت یک بعدازظهر شنبه با داشتن کارت شناسائی در محل ورودی سنا باید حاضر باشند

انجمن گفتگو و دمکراسی

"Le nucléaire iranien,
le Moyen Orient et le TNP"
Sous le haut patronage de
Dominique Voynet

Le nucléaire iranien est au centre du débat de la diplomatie internationale et des sanctions lourdes menacent l’Iran. Cette crise, ainsi que la discussion sur le TNP et le désarmement nucléaire nous préoccupent. Comment analyser et comprendre cette crise et est-ce le TNP et la paix sont menacés ?

En Iran, où les aspirations démocratiques sont réprimées par la république islamique, le débat public sur le nucléaire est interdit et l’opacité dans ce domaine est systématique. Cette problématique est internationale et nous avons besoin d’échanger nos différentes visions afin de mieux comprendre la crise du nucléaire et ainsi participer à la promotion d’un débat scientifique et démocratique.

Nous organisons un débat sur "Le nucléaire iranien, Le Moyen Orient et le TNP", le 19 juin sous le haut patronage de la Sénatrice-Maire Dominique Voynet. Les intervenants qui participent à ce débat :
  • Pierre Villard, Président du Mouvement de la paix, Partenaire des Parlementaires pour la Non prolifération Nucléaire et le Désarmement et Mayors for Peace. Thème : "Le TNP et son avenir".
  • Bernard Ravenel, Co-fondateur du Comité pour le désarmement nucléaire de l'Europe, ancien président du Mouvement pour le désarmement, la paix et la liberté (MDPL). Thème : La prolifération nucléaire au Moyen Orient: le duo Israël- Iran.
    • François Nicoullaud, Ancien diplomate à l'ONU, au Chili, à Berlin, à Bombay et ambassadeur de France en Hongrie, en Iran. Thème : "Négociation de l’Iran avec l'Occident "
    • Ilya Platov, Universitaire et spécialiste de la civilisation Russe. Thème : "Le nucléaire dans la coopération Russie - Iran".
    • Djamshid Assadi, Professeur et chercheur en sciences de gestion au Groupe ESC Dijon, spécialiste de l’économie iranienne. Thème :"Les conséquences économiques des sanctions internationales".
    • Didier Idjadi, Universitaire, Professeur au CNAM et l’Ecole Centrale de Paris. Thème : «Le choix du nucléaire militaire et économique de l'Iran est-il pertinent ?".
    Samedi 19 juin 2010 de 13h30 à 17 H 30,
    Salle Clemenceau
    Palais du Luxembourg
    Coordinateur Didier IDJADI
    Association Dialogue et Démocratie
    Pour participer à cette conférence il faut s’inscrire sur cette adresse mail en précisant Nom, Prénom, Profession
    amailto:add.iran1@gmail.com
    A partir de 13h se présenter à l’accueil,
    avec pièce d'identité
    Palais du Luxembourg
    15, rue de Vaugira
    75291 Paris Cedex 06
    RER Luxembourg et
    Métro Odéon ou Mabillon

    Thursday, June 10, 2010

    بلند پروازی های هسته ای ایران
    جهانگیر آموزگار
    برگرفته از: روزنامه ی کیهان لندن
    صفحه ی یادداشتهای بی تاریخ
    دکتر صدرالدین الهی

    Fax: 1-925-930-7868
    :متن کامل در صفحه ی زیر

    گام های پیشنهادی

    هنوز نمی توان در باره ی خواست جهانی گسترده ای برای وضع تحریم های سخت تر علیه ایران سخن گفت. به ویژه اعمال تحریم های همه جانبه از سوی آمریکا بر ایران نیز پشتیبانان چندانی در جهان ندارد. ایران آشکارا و با افتخار از نادیده گرفتن تحریم های سازمان ملل در صدور تجهیزات ممنوعه ی نظامی به پنجاه کشور جهان یاد می کند. بازارهای ایران آکنده از کالاهای آمریکایی است که غیر مستقیم خریداری یا به صورت قاچاق وارد کشور شده است. به این ترتیب لازمه ی اعمال تحریم اقتصادی مؤثرآن است که واشنگتن و متحدان اروپایی اش در جلب همکاری همه ی کشورهای بزرگ جهان برای برداشتن گام های قاطع در این راه موفق شوند. شگفت انگیز آن که دولت های اروپایی که در گذشته از هواداران مصمم گفت وگو با ایران بوده اند چنان از بی ثمری آن " گفت و گوهای سازند ه"سرخورده اند که اکنون به پشتیبانان سرسخت برخوردی شدید با جمهوری اسلامی تبدیل شده اند. فرانسه که از بن بست مذاکرات اتمی به تنگ آمده در حال حاضر پیشگام حرکت به سوی مجازات های فوری است
    آن دو بزرگ چه می گویند؟
    واقعیت، اما، آن است که دو عضو دائم شورای امنیت و برخوردار از حق وتو تاکنون در این مورد از پیوستن به ایالات متحده ی آمریکا و یارانش ابا داشته اند. چین اصولاً با اعمال هرگونه تحریمی مخالف است و در دیگر موارد هم تمایلی به آن نشان نداده است. در گفت وگوهای ژنو نیز "بدون احساس ضرورت" شرکت کرد وعلاقه ای نشان نداده است کشوری را مجازات کند که شریک عمده ی تجاری و دومین صادر کنده ی نفت به چین استت و بازاری سود آور برای سرمایه گذاری های آن. چین با این که آشکارا با تولید سلاح های هسته ای به وسیله ی ایران مخالفت کرده است و می کوشد ایالات متحده ی آمریکا را از خود نراند، اختلافش با غرب بر سر ایران تنها بر سر محاسبات اقتاصادی نیست. ملاحظات استراتژیکی و ایدئولوژیکی نیز در کارند. نیاز سیری ناپذیر صنعت حمل و نقل چین به نفت وارداتی، به این کشور اجازه نمی دهد از هیچ تحریم سختی که به افزایش قیمت نفت منجر شود حمایت کند.غول های عظیم انرژی چین، سینوپک
    (SINOPEC)
    و سی. ان. پی. سی. که در مالکیت دولت این کشور اند، در سال های اخیر همه ی پروزه های نفتی ایران را - که شرکت های فرانسوی و ژاپنی نیمه کاره رها کرده بودند - و ارزش تخمینی آن ها صد و بیست بیلیون دلار برآورده می شود، صاحب شده اند. اظهار نظرهای چین در مورد ایران در نشست های جهانی گوناگون نیز معمولاً از دیگران ملایم تر بوده است. در نگاه چین، توان بالقوه ی ایران در زمینه های اقتصادی و نظامی نه تنها یک تهدید نیست بلکه، برعکس، مانع مطلوبی است در برابر نفوذ آمریکا و روسیه در منطقه که چین از آن استقبال می کند. در 15 اکتبر 2009، نخست وزیر چین، ون جیا بائو، به یکی از مقامات بالای جمهوری اسلامی در مورد ادامه ی همکاری نزدیک بین دو کشور در مسائل بین المللی اطمینان خاطر داد
    :ادامه در صفحه ی


    Wednesday, May 19, 2010

    فرهنگ حذف
    و
    قتل مشروع دینی

    به مناسبت نمایش " یک پرونده، دو قتل" کار خانم نیلوفر بیضائی

    کسری ایرانی
    آوریل 2010


    چاپ مجدد این مطلب و هر مطلب دیگری که در سایت "رهیافت" منتشر می شود، بدون هیچ کم و کسری، با ذکر کامل منبع انتشار و نام نویسنده، تاریخ انتشار و دادن لینک به صفحه ی مربوطه بلامانع است. متشکریم

    در قتل های زنجیره ای که اخیراً خانم نیلوفر بیضائی آن را به نمایش در آورده و در بسیاری از شهرهای آمریکای شمالی و اروپا در این روزها به نمایش گذاشته می شود، دو محور اساسی وجود دارد که این قتل ها، و هر نوع قتلی که برای دفاع از اسلام و مبارزه با کفار و عناصر پلید قلمداد شده را برای عاملین توجیه می نماید
    در تاریخ همه ی جوامع، اندیشه ی دگر، شیوه ی زندگی متفاوت، هر نوع رفتار و کردار و منشی که با نورم معمول جامعه متفاوت باشد، با مخالفت روبرو شده است
    مخالف خوانی بسته به میزان پذیرش متفاوت بودن در جوامع، شکل های متفاوت نیز داشته است. مخالف خوانی اگر به منزله ی ابراز دیدگاه و بینشی متفاوت باشد، حتی بسیار مثبت است و موجب رشد جوامع می شود. اما اگر مخالف خوانی جهت جبهه گیری اعمال شود و موجب حذف روح و جسم دگراندیش یا دگر کنش و دگر منش گردد، پایه ها ی دشمنی و خشونت را شکل می دهد. حذف اندیشه و سلیقه های متفاوت زندگی می تواند به طرد حامل آن در جامعه نیز منجر شود و در نهایت به حذف فیزیکی منتهی گردد، بنا بر عرف مرسوم در جامعه و هم چنین بر مبنای قوانین رسمی و شرعی جاری در مملکت
    حذف انسانی دیگر به علت داشتن اندیشه و شیوه های زندگی متفاوت و دور از نورم جامعه را اگر بخواهیم از جنبه ی روانشناسی فردی مورد بررسی قرار دهیم، می توان آن را در احساس کمبود، حس حسادت، منافع مادی، برتری طلبی، بیم از دست دادن جایگاه خانوادگی و اجتماعی و از این دست دید. به عبارتی انسان می تواند در شرایط گوناگون کمابیش با درجات متفاوت به چنین اقداماتی دست یازد، بدون در نظر گرفتن ریشه های رفتاریابی سنتیِ حذف در جوامع، دلایل مذهبی و مکتبی، و یا رفتارهای ناشی از شیوه های اعمال سیستماتیک حکومتی. این اقدامات در طیفی وسیع از کتک زدن، بیرون انداختن، خوار کردن، متهم کردن، جوسازی، در قرنطینه گذاشتن، در بیم و هراس نگاه داشتن، نقشه ی قتل کشیدن، قتل کردن و غیره تبلور می یابد
    آنگاه مذاهب، مکاتب، سکتاریسم سیاسی و نیز چگونگی حکومت داری، در رفتارهای اجتماعی نقش بسیاری داشته اند در اینکه فرهنگ حذف ابعاد وسیع تری به خود بگیرد. زمان که مذهب، اندیشه ها یا شیوه هایی از زندگی افراد را به طور عملی حذف می کند و آن را مقابله با کفر و برابر با ارتداد می خواند، فردی که به آن مذهب باور دارد با تکیه بر پشتیبانی شرعی و آگاه از حمایت جمعی کثیر از چنین رفتاری با قاطعیت بیشتری در حذف عقاید و رفتارها ی افراد عمل می کند
    مذهب در درون خود توتالیتاریسم را در بردارد. معتقدین می بایست بی چون و چرا پایبند باشند به قوانین مذهب خود، کتاب خود، پیغمبر خود و تمام سنت ها و احادیث مربوطه. پایداریِ بی چون و چرا در مذاهب به خودی خود تمام افرادی را که به باور مذهبی آنها نیستند حذف می کند. حتی می تواند به آنجا بکشاند که امر به حذف فیزیکی آنها بیانجامد. آیۀ 76 از سوره ی نساء کتاب قرآن می گوید
    كسانى كه ايمان دارند، در راه خدا پيكار مى‏كنند; و آنها كه كافرند، در راه طاغوت ( بت و افراد طغيانگر). پس شما با ياران شيطان، پيكار كنيد
    و در آیۀ 104 همین سوره چنین می خوانیم
    و در راه تعقيب دشمن، (هرگز) سست نشويد! (زيرا) اگر شما درد و رنج مى‏بينيد، آنها نيز همانند شما درد و رنج مى‏بينند; ولى شما اميدى از خدا داريد كه آنها ندارند; و خداوند، دانا و حكيم است

    جنگ ایران و عراق به پیروزی رسید فقط به این دلیل که جوانان 16-17 ساله ی ما گمان می بردند با کفار می جنگند و این جنگ در قرآن مقدس شمرده شده است. این جوانان جان خود را در کف دست گذاشتند تا به خدای خود برسند
    مذهب اسلام با این بینش، عداوت و کینه را مبداً حرک خود قرار می دهد. و معتقدین را تشویق به تعقیب و پیکار با هر کس که مخالف اسلام باشد می نماید. به عبارت دیگر معتقد است که این مذهب در بالاترین مرتبت قرار دارد و هر کس که با آن مخالفت کند کافر است و دشمن شناخته می شود

    این امر در بطن خود برتری طلبی معتقدین به مذهب را نقش می زند، در عین حال که حتی تمام معتقدین به مذهب اسلام را در یک سطح نمی بیند. زمان که کتک زدن زن را از جانب مرد جایز می شمارد و زن را ضعیفه و نصفه تلقی می کند، حاکمیت نیمی از جامعه را بر نیمه ی دیگر تحمیل می نماید و بدین ترتیب امتیازاتی بیشتر به همین دلیل در مراتب مختلف اجتماعی برای مرد قائل می شود از جمله سهم دو برابر ارثیه و دیه و دو شهادت زن برابر با شهادت یک مرد و غیره
    در آیۀ 34 سوره ی نساء چنین آمده است
    مردان، سرپرست و نگهبان زنانند، بخاطر برتريهايى كه خداوند (از نظر نظام اجتماع) براى بعضى نسبت به بعضى ديگر قرار داده است، و بخاطر انفاقهايى كه از اموالشان (در مورد زنان) مى‏كنند. و زنان صالح، زنانى هستند كه متواضعند، و در غياب (همسر خود،) اسرار و حقوق او را، در مقابل حقوقى كه خدا براى آنان قرار داده، حفظ مى‏كنند. و (اما) آن دسته از زنان را كه از سركشى و مخالفتشان بيم داريد، پند و اندرز دهيد! (و اگر مؤثر واقع نشد،) در بستر از آنها دورى نماييد! و (اگر هيچ راهى جز شدت عمل، براى وادار كردن آنها به انجام وظايفشان نبود،) آنها را تنبيه كنيد! و اگر از شما پيروى كردند، راهى براى تعدى بر آنها نجوييد! (بدانيد) خداوند، بلندمرتبه و بزرگ (است. (و قدرت او، بالاترين قدرتهاست

    ماجرا به همین صورت ادامه پیدا می کند و چنین است که می بینیم روحانیون در جوامع مذهبی نقش برتر و امتیازات بیشتری نسبت به افراد معمولی معتقد به همان مذهب دارند. توجه بفرمائید فقط به میزان درآمدها ی کلانی که روحانیون ایران کسب می کنند در قبال دعایی که زیر لب ورد می کنند تا کسی که به او پول داده است به مرادش برسد؛ امری که فقط منحصر به ایرانی های داخل کشور نمی شود...و این مافوق مزایای اجتماعی و حقوقی و مالی است که به این افراد صرفاً به عنوان فقیه و مجتهد دین و غیره در جامعه برای آنان در نظر گرفته می شود. در این نوع جوامع زنان محجبه محترم شمرده می شوند و زنان بی حجاب از جامعه مطرودند
    جدا سازی انسان در مذهب ولی به اینجا ختم نمی شود. ما شاهد مجزا شدن جوامع اسلامی به شاخه های گوناگون هستیم: سنی، شیعه، وهابی و غیره. می بینیم که این شاخه ها در چهارچوب یک مذهب به طور دائم چوب یکدیگر را می زنند و در بسیاری مواقع با یکدیگر جنگ دارند
    مذاهب دیگر نیز با چنین مسائلی روبرو هستند. کاتولیک ها و پروتستان ها سال ها با یکدیگر جنگیده اند. و جنگ به معنای اینست که طرف مقابل جنگ را که با عقاید آنان یگانگی ندارد، می بایست حذف کرد. مخالف خوانی در اینجا بدین منظور صورت می گیرد که این افکار بهترین هستند و باید مورد قبول همگان قرار بگیرد. بدین دلیل است که مذهب توتالیتاریسم را در درون خود دارد و با دموکراسی که معتقد است حکومت مردمی باید بر قرار باشد و در نتیجه همه ی افکار و همه شیوه های زندگی مورد احترام قرار گیرد کاملاً در جبهه ی مخالف واقع می شود
    کشورهای دیکتاتوری نیز نقش بی چون و چرا دارند در اشاعه ی فرهنگ حذف. زیرا تنها تفکرات حاکم را مبدأ حرکت می دانند و دگر اندیشان را به شکل های مختلف تحت ستم و آزار و شکنجه قرار می دهند و جایی برای حضور آنها در جامعه نمی شناسند
    حال اگر در کشوری هم دیکتاتوری فردی و نیز توتالیتاریسم مذهبی عامل اصلی تعیین کننده باشد، به طور طبیعی حذف فیزیکی افرادی که متهم به نافرمانی شده اند واصول جاری را زیر سئوال می برند، نه امری نامربوط و نادرست، بلکه بسیار ضروری تلقی می شود
    با توجه به این کلیات است که می توان به کشتارهای فردی و جمعی در تاریخ پرداخت
    و قتل های زنجیره ای نیز در این چهارچوب می گنجد. برخی معتقدند با پیش کشیدن بحث " فرهنگ حذف" در کل جامعه از قبح وحشتناک این قتل ها می کاهیم و جنایت عاملین را بدین صورت توجیه می کنیم که به علل تاریخی تفکر حذف، آنان به چنین اقداماتی دست می زنند
    در اینجا نه قصد کوتاه دیدن جنایت است و نه توجیه اعمال ضد بشری. قصد بر بررسی آن شیوه ی تفکری است که در هر جامعه ای در اوج خود می تواند افراد را به ارتکاب چنین اعمالی وادارد. نتیجه ای که از این مبحث گرفته می شود اینست که وقتی نوعی تفکر، و در اینجا فرهنگ حذف، به طور سیستماتیزه ملکه ی ذهن آدمیان گردید، حذف نه به عنوان یک عمل غیر انسانی و خودکامه، بلکه به عنوان امری معمول در ذهن جا می گیرد. بدین ترتیب است که مردم به راحتی سنگ بر سر افرادی می ریزند که مرتکب زنا شده اند، و زندانبان با آسودگی خیال و حتی به گمان رفتن به بهشت به دختر باکره تجاوز می کند و سپس او را به قتل می رساند، یا همان طور که یکی از عاملین قتل های زنجیره ای در نمایش بیضائی مطرح می کند او به چنین کاری دست می زند زیرا که این انسان های والا را افرادی پلید برای جامعه تشخیص می دهد. و دست مایه و تعلیم دهنده اش کتاب مقدس قرآن است
    به طور عمده استبداد که در درون خود خودکامگی، حذف و طرد ذهنی و فیزیکی افراد را در بردارد، نمی تواند در جوامع فقط مختص حکومت داران باشد. استبداد سیاسی در تشکیلات و احزاب سیاسی به همان گونه عمل می کند که در حاکمیت یک کشور استبدادی. سازمان های سیاسی ایران بخصوص سازمان های سیاسی پس از سال 1332 در درون خود تشکیلاتی کاملاً دیکتاتوری با سیستم تابعیت هرمی داشتند، و با ادعای خواست آزادی، هر دگر اندیش درون سازمانی را مرتد و بورژوا خوانده و او را به عنوان عمله ی تشکیلات در نظر گرفته اند. و یا اینکه این افراد "مرتد" خود از آن سازمان بیرون آمده اند با هزار انگ و تهمتی که سرپرستان تشکیلاتی سابقشان بر آنان روا داشته اند...
    سوم استبداد آحاد مردم در جوامع است که اگر سیستماتیک شده باشد، حتی خطرناک تر از دو نوع اول است. و اگر نوع تفکر و استبداد این افراد با تفکر حاکمیت (فرهنگ حذف) یگانه باشد، حکومت استبدادی دیگر نیازی نمی بیند که حتی تکیه بر سازمان های اطلاعاتی برای کنترل مردم جامعه داشته باشد. مردم خود کار سازمان اطلاعات را انجام می دهند؛ همان گونه که در اوایل انقلاب سی سال پیش از این ما حتی شاهد برخورد گاهی کاملاً ضد انسانی مردم عادی با مخالفین رژیم حاکم بودیم. و به طور کلی مخالفین و تفکرشان در ذهن بسیاری از مردم، در آغاز انقلاب حذف شده و در نتیجه نابود شدنی تلقی می شد
    حال اگر چنانچه مردم با عملکرد حاکمیت موجود خوانایی نداشته باشند، کماکان تحت تأثیر سال ها زندگی در سیستم های تک فکری کلیشه ای که اجازه ی تفکر و کنش و منش آزاد را به افراد نداده است، خود هرکدام یک دیکتاتور کوچولو هستند که در هر زمان، به هر دلیلی، اگر قدرت اجرایی داشته باشند، به هر عملی می توانند دست بزنند. در این ارتباط مثال های متعدد هست. لو رفتن خواهر از جانب برادری که با پیش گرفتن شیوه ای دیگر از زندگی احتمالاً می توانست منافع مادی آن برادر را به خطر اندازد، کم در تاریخ سی سال گذشته ی ما دیده نشده است؛ یا سپردن مخالفین رژیم در اوایل انقلاب از طریق همسایه ها و مردم توی خیابان به دست افراد بسیج و کمیته ی پاسداران...چرا زیاد دور برویم. در همین خارج از کشور، پس از سی سال مهاجرت و زندگی در کشورهای دموکراتیک گاهی به فجایعی بر می خوریم که اگر عمیقاً مسئله ی فرهنگ حذف را که عجین است در فرهنگ ما با پدرسالاری و دیکتاتوری مد نظر قرار ندهیم، از بررسی عمیق فاجعه در خواهیم ماند. به طور قطع شنیده اید داستان مرد کردی که دخترش را در خارج از کشور به قتل می رساند وقتی او را با یک پسر غیر ایرانی می بیند که در خیابان با یکدیگر راه می روند...و در جشن آذری عید نوروز گذشته در ونکوور خانمی را به علت اینکه پیراهنش بسیار کوتاه بود می خواهند از مجلس بیرون کنند. به گفته ی یکی از مدعوین اگر این خانم از خود به جهت تحجر فکری بر گزار کنندگان و فرهنگ حذف آنها که هر زمان لازم ببینند هرکسی را از دور خارج می کنند، دفاع نکرده بود و اگر برگزارکنندگان از قانون محکومیتشان در کانادا و جرائمی که برایشان قائل می شدند هراس نداشتند، چه بسا اقدامات شدید تری نیز صورت می دادند
    فرهنگ حذف که در اغلب ما نهادینه است، عادت به نحوی با دیگران برخورد کند که فرد تحقیر شود، که احساس گناه بکند از رفتار و گفتارش. این ساده ترین شکل حذف، عملکرد و تفکر امریست بسیار رایج در کشور ما، در میان مردم. چنین رفتاری موجب سلب آزادی و آسایش افراد است. همگان همیشه در وضعیتی به سر می برند که حرکتی غیر معمول نورم افکار و منش جامعه نداشته باشند و در غیر این صورت حس گناه همیشه همراه آنان است


    نمایش خانم بیضائی اندوه جان فزای قتل های دهشتناک زنجیره ای در 12 سال پیش از این را برای جمعیت زجر کشیده، زندان دیده و فراری و تبعیدی مهاجر در ونکوور دوباره بر جان ها افکند. نمایش بسیار ساده بود ولی در عین حال گویا و غم بار. چگونگی فجایع کشتار از زبان عاملین بازگو می شد و اینکه دستور بوده است که افراد پلید از جامعه حذف شوند... به گفته ی یکی از حضار فاجعه آنقدر سهمگین است که فقط از این طریق می شد آن را بیان کرد. زنده تر از آن از تاب تحمل بازیگران و هم تماشاگران خارج بود
    یکی از عاملین اجرای قتل ها چگونگی خفه کردن آنان را به جزئیات باز می گوید و اضافه می کند: قبل از کار وضو گرفته بودم و با ذکر به کار مشغول شدم. عامل دیگر مطرح می کند که او با دستور مقامات بالا وظایفش را انجام داده و برای اضافه کاری خود حقوق دریافت داشته است. این نوعی از حذف فیزیکی است به دهشتناک ترین شکل ممکن. کشتار دینی مشروع، کشتار قانونی. این شکل کشتار در عین حال تحجر فکری عاملین را قبل از هرچیز عیان می سازد. اگر کودکان 16-17 ساله در جنگ ایران و عراق با قلبی صاف و بی غش برای وصول به خدا "به خیال خود" جان گذاشتند و ایران پیروزی اش را بر عراق می بایست مدیون این جان باختگان بداند، اما عاملین قتل های زنجیره ای که یک سر در مهمترین بنیاد های کشتار دارند و سر دیگر در خزانه های مملکتی، به نام خدا و قرآن و با وضو و ذکر و به دستور رهبران دینی از بهترین روشنفکران ما را حذف کردند. این نمایش می بایست ما را بسیار به فکر وادارد در بررسی اعمال خود